แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 710

อย่างไรก็ตาม เพราะประเทศหัวเซี่ยคนเยอะมาก ถึงแม้จะเป็นมหาวิทยาลัยระดับสอง แต่ยังคงเป็นที่ชื่นชอบของนักศึกษามากมาย สามารถทำให้พวกเขาเพลิดเพลินกับชีวิตของมหาวิทยาลัยได้อย่างเต็มที่

ท้องฟ้าแจ่มใส เฉินโม่ยืนอยู่หน้าแผ่นศิลาจารึกที่อยู่หน้ามหาวิทยาลัยหัวหนาน รู้สึกว่าเวลาผ่านไปนานและทุกอย่างก็เปลี่ยนแปลงไป

หลังจากผ่านไปหกร้อยปี ในที่สุดเขาก็กลับมาที่นี่อีกครั้ง

สถานที่แห่งนี้เต็มไปด้วยความสุขและความเสียใจ หวนคิดถึงวันที่รับปริญญา เพราะวันนั้นเขาร้องไห้อย่างหนัก

ครูสาวสวยที่แต่งตัวด้วยชุดกระโปรงเรียบ ๆ ผมยาวสลวย มีรอยยิ้มที่อ่อนโยนอยู่บนใบหน้าเสมอ และจิตใจโอบอ้อมอารี แต่กลับเสียชีวิตก่อนวัยอันควร ซึ่งทำให้เฉินโม่รู้สึกเสียใจมาก

สาวสวยที่อบอุ่นและร้อนแรงเหมือนไฟ แต่กลับทำให้เฉินโม่รู้สึกผิดต่อเธอไปตลอดชีวิต

เพื่อนสนิทที่ชกต่อยด้วยกัน ที่ทนการเฆี่ยนตีมาด้วยกัน ที่อดนอนมาด้วยกันทั้งคืน และนั่งอยู่ที่ประตูมหาวิทยาลัยเพื่อมองนักศึกษาใหม่ด้วยกัน พวกคุณยังอยู่ไหม?

“เพื่อนสนิททั้งหลาย เพื่อนเก่ากลับมาแล้ว เหล้ายังอุ่นอยู่ไหม” รอยยิ้มหายากปรากฏขึ้นที่มุมปากของเฉินโม่

ที่หน้าประตู มีรถยนต์หรูต่าง ๆ เข้ามาจอดเรื่อย ๆ และนักศึกษาทุกคนถูกพ่อแม่พูดกำชับซ้ำแล้วซ้ำเล่า เพียงแต่ชาติก่อน เฉินโม่มารายงานตัวที่มหาวิทยาลัยตามลำพัง หลังจากเกิดใหม่ สถานการณ์แบบนี้ก็ไม่เปลี่ยนแปลงและยังคงเหมือนเดิม

ถึงแม้ว่าเฉินโม่จะไม่ต้องการสิ่งเหล่านี้ แต่เมื่อเขานึกถึงรูปแบบการเลี้ยงดูที่‘ยากจนข้นแค้น’ของแม่แล้ว ทำให้เฉินโม่ยิ้มด้วยความขมขื่น

ด้วยเหตุนี้ ตั้งแต่เรียนมัธยมปลายจนถึงมหาวิทยาลัย ทำให้เฉินโม่ลำบากไม่น้อย

เหล่ารุ่นพี่นั่งอยู่ตรงหัวมุมของประตูทางเข้ามหาวิทยาลัย มองสำรวจนักศึกษาที่เข้ามาใหม่ เพื่อมองหานักศึกษาสาวสวยน้องใหม่

เมื่อก่อนตอนที่เฉินโม่และเพื่อนเรียนปีสาม ก็ทำแบบเดียวกันกับที่พวกเขาทำ แต่หลังจากคราวนั้น ผู้หญิงสวมชุดแดงที่ร้อนแรงเหมือนไฟ ตามทุบตีเฉินโม่หนึ่งอาทิตย์

“หรูหั่ว ชาตินี้ ผมจะไม่ยอมแพ้อย่างแน่นอน รอผมด้วย!” ดวงตาของเฉินโม่ประกายความแน่วแน่ ถึงท้องทะเลจะแห้ง หินผาจะแหลกสลาย เขาก็ไม่หวั่นไหว