แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 711

เมื่อมองห่าวเจี้ยนที่กำลังนั่งอยู่บนเตียงด้วยท่าทางระมัดระวัง รอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นที่มุมปากของเฉินโม่

เขารู้ว่าห่าวเจี้ยนได้รับฉายาว่า ‘เลวทราม’ (พ้องกับคำว่าห่าวเจี้ยน) ตั้งแต่ชั้นประถม นี่คือสิ่งที่เขาอยากเปลี่ยนแปลงเสมอมา

ดังนั้น ทุกครั้งที่เขาเปลี่ยนสภาพแวดล้อมใหม่ ห่าวเจี้ยนต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการอธิบายชื่อของตนเอง และหวังว่าจะสามารถหลุดพ้นจากฉายาที่ทำให้เขารู้สึกลำบากใจมาตลอดระยะเวลาหลายปีที่ผ่านมาก

และแน่นอนว่าคำพูดเหล่านี้ห่าวเจี้ยนพูดออกมาตอนเมา ซึ่งทำให้รูมเมทหลายคนหัวเราะเยาะเขาไปหลายวัน

หลังจากสร่างเมาแล้ว ห่าวเจี้ยนสาบานว่าต่อไปจะไม่ดื่มเหล้าอีก

แต่น่าเสียดายที่ช่วงเรียนมหาวิทยาลัยสี่ปี ห่าวเจี้ยนยังคงไม่สามารถหลุดพ้นกับฉายาที่เข้ากับบุคลิกของเขาได้

“สวัสดีครับ!” เฉินโม่มองเขาและกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

ชายหนุ่มที่ท่าทางสุขุมนั่งอยู่ที่เตียงด้านล่างเตียงตอนท้าย รอจนกระทั่งจี๋ต๋าจิ่วตูกับห่าวเจี้ยนแนะนำตัวเสร็จ เขาค่อย ๆ ลุกขึ้นยืนและโค้งคำนับให้เฉินโม่อย่างสุภาพ “สวัสดีครับ ข้าน้อยชื่อเหวินถิงอี้ มาจากเมืองหาง! ยินดีที่ได้รู้จัก ฝากเนื้อฝากตัวกับพี่เฉินโม่ด้วย!”

เฉินโม่มองเขา คำพูดเหล่านี้ฟังแล้วอยากจะหัวเราะให้ฟังร่วง หลังจากเวลาผ่านไปหกร้อยปีแล้ว เขาได้ยินคำพูดเช่นนี้อีกครั้ง ทำให้เฉินโม่มีความรู้สึกคุ้นเคยที่หายไปนาน

เฉินโม่จำได้ว่าครั้งแรกที่เขาได้ยินเหวินถิงอี้แนะนำตัวเอง เขาหัวเราะจนท้องแข็ง

ตอนนั้นเหวินถิงอี้ทำให้เฉินโม่รู้สึกว่าเขาเป็นบัณฑิตยากจนในสมัยโบราณที่ได้เดินทางข้ามเวลามายังยุคใหม่

แต่คราวนี้ เขาไม่ได้หัวเราะ แต่ทำความเคารพตอบอย่างจริงจัง “สวัสดีครับ ข้อน้อยชื่อเฉินโม่ ขอคารวะพี่ถิงอี้!”

คราวนี้ กลับทำให้เหวินถิงอี้รู้สึกตกใจ

เนื่อง​จาก​เหตุผล​ทาง​ครอบครัว ทำให้เขามี​นิสัย​พูดสุภาพแบบนี้ และ​เขา​มัก​ถูก​คนอื่นหัวเราะเยาะเพราะ​เรื่อง​นี้ เพียงแต่ยังไม่มีใครทักทายกลับด้วยคำพูดแบบเดียวกับเขา