แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 735

เฉินโม่ไม่ได้พูดอะไร เขาไม่ใช่นักบู๊แดนในจริง ๆ เพราะเขาสูงกว่านักบู๊แดนในมาก ถ้าพูดออกมาแล้วเกรงว่าจะทำให้จี้ชิงตกใจ

“ตอนนี้ นายไปได้หรือยัง?” เฉินโม่มองเขาและถามอย่างแผ่วเบา

“ไป?” สีหน้าของจี้ชิงเคร่งขรึม มองเฉินโม่และเยาะเย้ยว่า “ถึงแม้นายจะเป็นนักบู๊แดนใน แต่ใช่ว่าพวกเราจะไม่มี!”

“พี่เยว่ ต้องรบกวนคุณลงมือแล้ว!” จี้ชิงประสานมือทั้งสองข้างแล้วคำนับเยว่หนานที่อยู่ข้างหลัง

สีหน้าของกู่หลินเฟิงเคร่งขรึม ถ้าเฉินโม่เป็นนักบู๊แดนใน เขาจะสามารถเอาชนะจี้ชิงได้อย่างง่ายดาย แต่เยว่หนานเป็นนักบู๊แดนในเหมือนกัน แล้วเฉินโม่จะสามารถเอาชนะเขาได้ไหม?

สีหน้าลูกน้องของเสิ่นเจี้ยนเหวินเต็มไปด้วยความเยาะเย้ย เมื่อสักครู่พวกเขาเห็นความแข็งแกร่งของเยว่หนานแล้ว ถึงแม้ว่าเฉินโม่จะสามารถเอาชนะจี้ชิงได้ แต่เมื่อเขาเผชิญหน้ากับเยว่หนานที่สามารถตบกู่หลินเฟิงกระเด็นออกไปด้วยฝ่ามือเดียว ตอนนี้มันก็ยังไม่แน่ว่าใครจะเป็นฝ่ายชนะ

คาดว่าเฉินโม่มีโอกาสแพ้มากกว่าชนะ

นักศึกษาคนอื่นที่อยู่รอบ ๆ ต่างแสดงท่าทางอยากรู้อยากเห็นเช่นกัน ถ้าเฉินโม่เผชิญหน้ากับเยว่หนานแล้ว ใครจะเป็นฝ่ายชนะ?

จี๋ต๋าจิ่วตูยังคงกลัวกับสถานการณ์ที่เยว่หนานตบกู่หลินเฟิงกระเด็นออกไปด้วยฝ่ามือเดียว ตอนนี้เฉินโม่กำลังจะเผชิญหน้ากับเยว่หนานแล้ว จี๋ต๋าจิ่วตูจึงกำชับด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมว่า “เฉินโม่ ระวังตัวด้วย!”

เฉินโม่ยืนนิ่งด้วยสีหน้าราบเรียบ เขาถอนสายตาจากจี้ชิง แล้วมองไปที่เยว่หนาน

อย่างไรก็ตาม เยว่หนานไม่ขยับ และยืนอยู่ที่เดิม มองเฉินโม่ด้วยสีหน้าสงสัย และมีความกลัวอยู่ในดวงตาเล็กน้อย

เมื่อจี้ชิงเห็นว่าเยว่หนานไม่ขยับ เขาอดไม่ได้ที่จะเตือนว่า “พี่เยว่ รบกวนคุณแล้ว!”

เยว่หนานมองเฉินโม่ กลืนน้ำลายด้วยความลำบาก ถามด้วยความระมัดระวังว่า “นายเคยไปที่บึงน้ำดำใช่ไหม?”

เฉินโม่ตกตะลึงครู่หนึ่ง เขามองเยว่หนาน ดูเหมือนจะจำอะไรบางอย่างได้ จากนั้นรอยยิ้มแปลก ๆ ก็ปรากฏขึ้นที่มุมปาก

“ฉันเป็นคนฆ่าจระเข้เกล็ดทองตัวนั้น” เฉินโม่กล่าวเบา ๆ

ทุกคนไม่เข้าใจว่าพวกเขาสองคนกำลังพูดอะไร และรู้สึกสงสัยเล็กน้อย ดูจากสถานการณ์แล้วพวกเขาสองคนเหมือนรู้จักกัน?

ยังไม่ทันที่ทุกคนจะมีปฏิกิริยาตอบสนอง เยว่หนานก็คุกเข่าอยู่ต่อหน้าเฉินโม่แล้ว ตะโกนด้วยความหวาดกลัว “เยว่หนานไม่รู้ว่าเป็นผู้อาวุโส ถ้ามีอะไรล่วงเกิน หวังว่าผู้อาวุโสจะยกโทษให้ผมด้วย!”

เกิดอะไรขึ้นกันแน่!

ทุกคนต่างนิ่งเงียบ!

ทุกคนมองเยว่หนานที่คุกเข่าอยู่หน้าเฉินโม่ด้วยสีหน้าสับสน!

“เขา...ทำไมเขาถึงคุกเข่าให้ไอ้เบื๊อกเฉิน” จี๋ต๋าจิ่วตูถามด้วยความอึ้ง

ไม่มีใครตอบเขา คนอื่น ๆ มองเฉินโม่ที่สีหน้ายังคงราบเรียบ ตอนนี้สมองของพวกเขาว่างเปล่าเช่นกัน

จี้ชิงรู้สึกอึ้งเช่นกัน เขามองเยว่หนานด้วยร่างกายแข็งทื่อ

หลังจากนั้นสักครู่ จี้ชิงถึงได้รู้สึกตัว เขามองเยว่หนานและถามตะกุกตะกักว่า “พี่....พี่เยว่ คุณเป็นอะไร?”

เยว่หนานไม่สนใจเขา คุกเข่าอยู่กับพื้น เมื่อสักครู่สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความจองหอง แต่ตอนนี้หัวของเขาเกือบจะหมอบอยู่บนพื้น อ่อนน้อมถ่อมตัวอย่างยิ่ง!

เฉินโม่กล่าวเบา ๆ “นายไปเถอะ ต่อไปอย่ามาที่นี่อีก”

เยว่หนานรู้สึกราวกับว่าตนเองได้รับการนิรโทษกรรม เขาก้มกราบเฉินโม่สามครั้ง จากนั้นโค้งตัวและกล่าวว่า “ขอบคุณที่ผู้อาวุโสให้อภัย!”

เยว่หนานวิ่งหนีไป วิ่งเร็วกว่ากระต่ายเสียอีก ราวกับว่ามีบางอย่างกำลังไล่ตามหลังเขาอยู่ ท่าทางของเขานั้นน่าสังเวชอย่างยิ่ง ไม่เหลือลักษณะของยอดฝีมือแม้แต่น้อย

เฉินโม่หันไปมองจี้ชิงด้วยสายตาเย็นชา “นายยังอยากจะอยู่ที่นี่ต่ออีกเหรอ?”

เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว ถึงแม้ว่าจี้ชิงจะโง่ขนาดไหน แต่เขาก็เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น เขาประสานมือทั้งสองข้างและคำนับไปทางเฉินโม่อย่างรวดเร็วและกล่าวว่า “ขอบคุณที่ยั้งมือไว้ไมตรี ลาก่อน!”

เมื่อทุกคนเห็นจี้ชิงวิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว ทุกคนถึงได้สติกลับคืนมา

และเกิดความโกลาหลทันที