แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 738

ถึงแม้ว่าเจียงอี่ว์เวยและเฉินโม่จะไม่ได้มีความรู้สึกเกินขอบเขตของเพื่อน แต่เฉินโม่ไม่เคยลืมอาจารย์เจียงที่สวยงามและอ่อนโยนคนนี้เลย

ถึงแม้ตอนนั้นเขาจะไม่รู้ว่าเจียงอี่ว์เวยเสียชีวิตอย่างไร แต่เฉินโม่เดาว่าต้องมีอะไรบางอย่างแน่นอน

ดังนั้น ชาตินี้ เฉินโม่จะต้องป้องกันไม่ให้เกิดโศกนาฏกรรมนี้ขึ้นมาอีก และช่วยชีวิตอาจารย์เจียงที่เขาเคารพรัก

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วไป และไม่นาน คาบเรียนที่สองที่เป็นวิชาภาษาอังกฤษก็เริ่มต้นขึ้น

เช่นเดียวกับภาพที่อยู่ในความทรงจำของเฉินโม่ วันนี้เจียงอี่ว์เวยสวมชุดเดรสกระโปรงสีขาว ผมยาวเป็นลอนคลื่น รอยยิ้มที่อ่อนโยนและมีเสน่ห์ เดินเข้ามาในห้องเรียนด้วยความสง่า

และชั่ววินาทีนี้ ร่างกายของนักศึกษาทั้งชั้นเกือบแข็งทื่อ

โดยเฉพาะผู้ชาย ดูเหมือนว่าดวงตาทุกคนมีความร้อนแรงเหมือนแสงแดดที่แผ่เผา

“สวัสดี นักศึกษาทุกคน ฉันชื่อเจียงอี่ว์เวย เป็นอาจารย์สอนวิชาภาษาอังกฤษของพวกคุณ” เสียงที่ไพเราะนั้นอ่อนโยนเหมือนเคย เหมือนครั้งแรกที่เขาเห็นเจียงอี่ว์เวยเมื่อหกร้อยปีก่อน

ไม่มีใครตอบเธอ นักศึกษาทั้งห้องเงียบอย่างประหลาด

ดูเหมือนว่าเจียงอี่ว์เวยจะคุ้นชินกับภาพแบบนี้แล้ว เธอไม่รู้สึกเขินอายใด ๆ และยิ้มด้วยความอ่อนโยน เธอยืนรออยู่บนแท่นบรรยายอย่างเงียบ ๆ

ผ่านไปครู่หนึ่ง นักศึกษาทั้งห้องมีเสียงปรบมือต่างดังสนั่นเป็นเวลานาน

เฉินโม่ไม่ได้ปรบมือ เขาแค่มองเจียงอี่ว์เวยที่ยืนอยู่บนแท่นบรรยายอย่างเงียบ ๆ เขารู้ว่ารูปลักษณ์ที่อ่อนโยนและสวยงามของผู้หญิงคนนี้ ซ่อนหัวใจที่เสียสละและความใจกว้างเอาไว้

เล่หรูหั่วเป็นผู้หญิงที่เหมือนเปลวไฟ สามารถส่องสว่างให้คนรอบข้าง สวนเธอเป็นผู้หญิงที่อ่อนโยนเหมือนน้ำ ล้างจิตวิญญาณและหล่อเลี้ยงหัวใจของคนรอบข้าง

คัมภีร์ลัทธิเต๋ากล่าวว่า ดำเนินคุณธรรมให้เหมือนน้ำ น้ำให้คุณแก่สรรพสิ่ง แต่มิได้แย่งชิงสิ่งใด ตั้งตนอยู่ในที่ต่ำ ยอมรับทุกอย่างโดยไม่รังเกียจ ถึงจะสามารถถือว่าได้เข้าไปใกล้กับเต๋า อุดมธรรมดุจดั่งน้ำ