แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 739

ไม่มีใครสนใจเขา เหวินถิงอี้กล่าวว่า “วันนี้เป็นวันแรกของการเรียน นายไปเรียนเถอะ อย่างน้อยก็ไปดูว่าหน้าตาของอาจารย์เป็นอย่างไร อย่าให้เป็นแบบว่าต่อไปพบหน้ากันแล้วก็ไม่รู้จักกัน!”

จี๋ต๋าจิ่วตูครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ฉันคิดว่าสิ่งที่นานพูดนั้นมีเหตุผล โอเค ฉันจะไปเรียน!”

“ไอ้เบื๊อกเฉิน นายยังไม่ได้ตอบคำถามที่ฉันถามตอนเช้าเลย นายคิดว่าเล่หรูหั่วกับอาจารย์เจียง ใครสวยกว่ากัน?”

เฉินโม่กลอกตาใส่เขา “นายนอนไปเถอะ!”

“ฮ่า ๆ!”

เฉินโม่และคนอื่น ๆ คุยกันอยู่ในหอพัก ส่วนในห้องพักของศาสตราจารย์เสิ่นที่สอนวิชาชีววิทยา เสิ่นเจี้ยนเหวินมองศาสตราจารย์เสิ่นด้วยสีหน้าอ้อนวอน

“คุณลุง แค่ถามคำถามยาก ๆ สองสามข้อในคาบเรียนวิชาชีววิทยาช่วงบ่าย เพื่อทำให้เฉินโม่ลำบากใจเท่านั้น”

“คุณลุงไม่ยอมช่วยแม้แต่เรื่องเล็กแค่นี้เหรอ?”

ศาสตราจารย์เสิ่นที่ผมหงอกเล็กน้อย ขยับแว่นตากรอบเงิน มองเสิ่นเจี้ยนเหวินด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความชอบธรรม และปฏิเสธอย่างเด็ดขาดว่า “เจี้ยนเหวิน ลุงเป็นลุงของหลาน แต่ลุงก็เป็นอาจารย์ หลานจะให้ลุงทำให้นักศึกษาลำบากใจ ลุงจะไม่ทำอะไรที่ขัดต่อจรรยาบรรณของความเป็นครูเด็ดขาด!”

เสิ่นเจี้ยนเหวินขอร้องอ้อนวอนอีกครั้ง “คุณลุง แค่ถามคำถามสองสามข้อกับเขา สิ่งนี้ไม่ขัดต่อจรรยาบรรณของความเป็นครูหรอก!”

สีหน้าของศาสตราจารย์เสิ่นเคร่งขรึม และกล่าวด้วยน้ำเสียงเต็มไปด้วยความชอบธรรมว่า “แบบนั้นก็ไม่ได้ ถึงแม้ว่าจะไม่ขัดต่อจรรยาบรรณของความเป็นครู แต่มันขัดต่อมโนธรรมของลุง”

“หลานกลับไปเถอะ ลุงไม่รับปากอย่างแน่นอน นอกจากนี้ ลุงขอเตือนหลานประโยคหนึ่ง ไม่ว่าจะทำธุรกิจหรือเป็นคน ต้องเปิดเผยและโปร่งใส!”

เสิ่นเจี้ยนเหวินพยักหน้าด้วยความเคารพ “ผมจะจำเอาไว้”

หลังออกจากห้องพักของศาสตราจารย์เสิ่นแล้ว สีหน้าของเสิ่นเจี้ยนเหวินกลายเป็นเคร่งขรึมทันที เขามองประตูห้องพักของศาสตราจารย์เสิ่นด้วยสายตาดุดัน กัดฟันและแอบกำหมัดไว้แน่น

“เป็นคนแก่ที่ดื้อรั้นจริงๆ! มิน่าชั่วชีวิตนี้เขาถึงทำได้เพียงแค่สอนหนังสือเท่านั้น เขาสมควรที่จะเป็นคนจนไปตลอดชีวิตแล้ว”