แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 765

เมื่อเห็นเฉินโม่ยื่นมือออกมา จี๋ต๋าจิ่วตูรู้สึกตกตะลึงเล็กน้อย ยิ้มด้วยความขมขื่นและกล่าวว่า “เฉินโม่ นายอย่าขวางฉัน!”

เฉินโม่มองเขาด้วยสีหน้าราบเรียบ “นายน่าจะเข้าใจ ถึงแม้นายจะขอร้องเธอ แต่เธอก็ไม่ช่วยนายหรอก แล้วทำไมนายต้องหลอกตนเองด้วย?”

จี๋ต๋าจิ่วตูรู้สึกจำใจ และถอนหายใจ มองเฉินโม่ด้วยสายตาหนักแน่น “ฉันเคยพูดแล้ว ถึงแม้ว่าจะมีความหวังเพียงเล็กน้อย แต่ฉันก็จะพยายาม!”

“เฉินโม่ อย่าขวางฉัน!”

มือของเฉินโม่ยังคงขวางอยู่หน้าจี๋ต๋าจิ่วตู และกล่าวด้วยน้ำเสียงสงบว่า “พึ่งคนอื่นไม่สู้พึ่งตนเอง ถ้านายอยากจะช่วยเธอ นายก็ต้องลงมือเองจัดการเอง!”

จี๋ต๋าจิ่วตูขมวดคิ้วเล็กน้อย มองเฉินโม่และถามด้วยความไม่มั่นใจว่า “นายหมายความว่าจะให้ฉันไปหาประธานหลี่?”

“แล้วทำไมจะไปไม่ได้ล่ะ?” เฉินโม่ถามกลับ

“ฮ่า ๆ ๆ ช่างน่าขำสิ้นดี!” หลิ่วอี้เฟยหัวเราะเสียงดัง มองเฉินโม่ด้วยสายตาเหยียดหยาม “เจ้าหนู แกคิดว่าตนเองเป็นใคร? แล้วทำไมประธานหลี่ต้องฟังแกด้วย!”

คนที่อยู่รอบ ๆ ต่างมองเฉินโม่ด้วยสายตาเหยียดหยาม

“เจ้าเด็กคนนี้ คิดว่าประธานหลี่เป็นใคร? นักศึกษาที่ยากจนอย่างพวกเขา อยากจะเจอประธานหลี่ ก็จะสามารถเจอได้เหรอ?!”

“ประธานหวาง คุณไม่รู้หรือว่าเด็กสมัยนี้ เป็นคนที่ไม่รู้ฟ้าสูงแผ่นดินต่ำ? สำหรับพวกเขาแล้ว เทพเจ้าเป็นอันดับหนึ่ง แล้วพวกเขาก็เป็นอันดับสอง!”

“ถูกต้อง ต้องให้พวกเขาได้รับบทเรียนบ้าง และทำให้พวกเขารู้ว่าตนเองมีความสามารถแค่ไหน!”