แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 767

หลิ่วอี้เฟยมองเฉินโม่ด้วยสีหน้าเย่อหยิ่ง และกล่าวเยาะเย้ยว่า “แกเป็นตัวอะไร กล้ามายุ่งเรื่องของฉัน?”

สีหน้าของเฉินโม่ราบเรียบ แต่ดวงตาคู่นั้นเปลี่ยนไป ดวงตาของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงเหมือนทะเลสีเลือด

“ไสหัวออกไป!” เฉินโม่กล่าวอย่างแผ่วเบา และเย็นยะเยือกราวกับน้ำแข็ง

“แก.......” หลิ่วอี้เฟยตะโกนด้วยความโกรธ แต่เมื่อเธอสบตาเฉินโม่แล้ว เธอก็หยุดอย่างกะทันหัน และไม่พูดคำพูดที่เหลือออกมาอีก

บรรดาคนที่เฝ้ามองอยู่รอบ ๆ ต่างมองเฉินโม่และกล่าวเยาะเย้ยว่า “เจ้าหนูคนนี้เป็นนักศึกษาของมหาวิทยาลัยไหน? ช่างไม่รู้ฟ้าสูงแผ่นดินต่ำจริง ๆ นึกไม่ถึงว่าเขาจะกล้าบอกให้หลิ่วอี้เฟยไสหัวออกไป?”

“ฮ่า ๆ บางทีเขาอาจจะไม่รู้ตื้นลึกหนาบางของหลิ่วอี้เฟย”

“คนที่ขาดประสบการณ์เลยไม่กลัวอะไร!”

“ด้วยนิสัยเจ้าคิดเจ้าแค้นของหลิ่วอี้เฟยแล้ว เกรงว่าเจ้าเด็กคนนี้จะโชคร้ายเสียแล้ว!”

ขณะที่ทุกคนกำลังรอดูว่าหลิ่วอี้เฟยจะแก้แค้นเฉินโม่อย่างไร แต่การกระทำต่อไปของหลิ่วอี้เฟย ทำให้ทุกคนรู้สึกประหลาดใจ

เมื่อสบตาเฉินโม่ หลิ่วอี้เฟยรู้สึกราวกับว่าเธอตกลงไปในขุมนรก และเจตนาฆ่าที่เย็นชาแทรกซึมลึกเข้าไปในจิตวิญญาณของเธอ ทำให้จิตวิญญาณของเธอสั่นสะท้าน

ทุกคนเห็นสีหน้าของหลิ่วอี้เฟยขาวซีดราวกับกระดาษ และสั่นไปทั้งตัว เหงื่อเย็นไหลออกมาจากหน้าผาก จนทำให้เครื่องสำอางบนหน้าลอกออกมา

บอดี้การ์ดเหล่านั้นรู้สึกไม่ต่างกัน สีหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความหวาดกลัวเช่นกัน และสั่นไปทั้งตัว สายตาที่พวกเขามองเฉินโม่ราวกับเห็นผี

“พวกเราไปกันเถอะ!” เฉินโม่กล่าวกับจี๋ต๋าจิ่วตูเบา ๆ แล้วเหลือบมองห่าวเจี้ยนและคนอื่น ๆ จากนั้นเดินนำไปที่หลังเวที

“นี่มัน.........” จี๋ต๋าจิ่วตูรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย เพราะตอนนี้หลิ่วอี้เฟยยังไม่ยอมหลีกทาง แล้วเฉินโม่จะให้พวกเขาไปทางไหน?

สีหน้าของบรรดาคนที่เฝ้ามองอยู่รอบ ๆ เต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็นเช่นกัน และสายตาที่พวกเขามองเฉินโม่ยิ่งหยอกล้อมากขึ้นเรื่อย ๆ

“หรือว่าเจ้าเด็กคนนี้มีเวทมนตร์?”

จี๋ต๋าจิ่วตูและคนอื่น ๆ เดินตามเฉินโม่ไปที่หลังเวที ทุกคนต่างมองเฉินโม่ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความสงสัย

“ไอ้เบื๊อกเฉิน นายทำอะไรผู้หญิงคนนั้น? ทำไมจู่ ๆ ผู้หญิงคนนั้นก็เชื่อฟังง่าย ๆ?” ห่าวเจี้ยนถามด้วยสีหน้าประหลาดใจ

“อย่าถามมาก แค่คอยดูต่อไปก็พอแล้ว บางทีเฉินโม่อาจจะไม่ธรรมดาอย่างที่พวกเรารู้จัก!” กู่หลินเฟิงมองเฉินโม่ด้วยดวงตาเคร่งขรึม

หลังจากเฉินโม่และคนอื่น ๆ เดินเข้าไปหลังเวทีแล้ว หลิ่วอี้เฟยกับบอดี้การ์ดถึงได้สติกลับมา มองทิศทางที่เฉินโม่หายตัวไปด้วยความรู้สึกหวาดกลัว

“เจ้าเด็กคนนั้นทำอะไรพวกเรา” หลิ่วอี้เฟยกล่าวเบา ๆ ด้วยความอายและโกรธ แต่เมื่อเธอนึกถึงภาพเมื่อสักครู่ ยังคงทำให้เธอรู้สึกหวาดกลัว

“มันเป็นภาพลวงตาหรือเปล่า? หรือว่าเจ้าเด็กคนนี้มีเวทมนตร์?” หลิ่วอี้เฟยรู้สึกสงสัยอยู่ในใจ “ไม่ได้ ฉันต้องบอกประธานหลี่ เพื่อให้เขาระวังตัว!”