แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 778

มู่หรงยานเอ๋อร์สวมชุดเดรสกระโปรงสีขาว ผมดำยาวถึงเอว เมื่อลมพัดผ่าน มู่หรงยานเอ๋อร์เป็นเหมือนทะเลสาบที่น้ำใสเป็นระลอกคลื่น และสวยงามจนไม่มีใครทนที่จะทำลายมันได้

เธอยืนอยู่ตรงไหน ที่นั่นก็จะเป็นทิวทัศน์สวยที่สุด

เหล่าผู้ชายที่อยู่ชั้นบนหอพักต่างชะโงกหัวออกมาจากหน้าต่าง ดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความเร่าร้อน

แต่น่าเสียดายที่ไม่นาน ก็มีความอิจฉาริษยาและความเกลียดชังปรากฏอยู่บนใบหน้าของพวกเขา

เฉินโม่สวมชุดวอร์มสีเทาแล้วเอามือซุกเข้าไปในกระเป๋ากางเกง เขาเป็นคนที่รูปร่างหน้าตาธรรมดามาก เขาเดินมุ่งหน้าไปทางมู่หรงยานเอ๋อร์อย่างช้า ๆ

“เฉินโม่ เร็วเข้า!” มู่หรงยานเอ๋อร์โบกมือให้เฉินโม่ด้วยรอยยิ้มงดงาม

เฉินโม่ยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย เขาสามารถสัมผัสได้ถึงสายตาเฉียบคมที่อยู่รอบ ๆ ซึ่งเพียงพอที่จะยิงจนร่างกายของเขากลายเป็นรูพรุน ทำให้เขารู้สึกจำใจเล็กน้อย

และการที่จู่ ๆ มู่หรงยานเอ๋อร์ก็มาหาเขาที่ชั้นล่างของหอพักชาย ทำให้เขารู้ว่าตนเองจะต้องเจอสายตาพิฆาตของผู้ชายคนอื่นอย่างแน่นอน

“มีธุระอะไรหรือเปล่า?” เฉินโม่เดินไปอยู่ข้างมู่หรงยานเอ๋อร์ และถามอย่างไม่เข้าใจความหมายของยานเอ๋อร์

มู่หรงยานเอ๋อร์กลอกตาใส่เฉินโม่ แกล้งทำตัวอย่างไม่พอใจเล็กน้อยว่า “ทำไม? ไม่มีธุระ ก็ไม่สามารถมาหานายได้เหรอ?”

เฉินโม่พูดไม่ออก

มู่หรงยานเอ๋อร์รู้สึกพอใจมากและกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “ไป พวกเราไปเดินเล่นกันเถอะ!”

“ครับ!” เฉินโม่พยักหน้า

ทั้งสองเดินเคียงข้างบนถนนหินในมหาวิทยาลัย ซึ่งสามารถดึงดูดสายตาผู้คนได้มากมาย และทุกคนต่างมองด้วยความอิจฉาริษยา

ผู้ชายทุกคนล้วนมีความฝันแบบนี้?

ช่วงเวลาที่วิเศษและบริสุทธิ์ในช่วงเรียนมหาวิทยาลัย เดินอย่างเงียบ ๆ บนเส้นทางที่เงียบสงบกับนางในฝันของตนเอง ปล่อยให้ลมพัดหน้า และปล่อยให้ผู้ชายคนอื่นอิจฉาริษยา

ยิ่งมีคนอิจฉาริษยามากเท่าไหร่ ตนเองก็ยิ่งรู้สึกภูมิใจมากขึ้นเท่านั้น

ตอนนี้เฉินโม่กำลังเพลิดเพลินกับช่วงเวลาดี ๆ ที่เขาเคยฝันถึงเมื่อชาติก่อน

บรรยากาศแบบนี้ เกือบจะทำให้เฉินโม่หลงระเริง