แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 801

“ปล่อยมือ!”

เล่หรูหั่วจ้องเขม็งไปที่หยุนเทียนหลิง มือของเธอถูกหยุนเทียนหลิงจับไว้ พยายามสะบัดอยู่หลายครั้งแต่ก็ไม่หลุด ทำให้เล่หรูหั่วทั้งอายทั้งโกรธ

หยุนเทียนหลิงไม่สะทกสะท้านแม้แต่น้อย พูดด้วยสีหน้าเย็นชา “เธอไม่อยากเต้นรำเหรอ? ผมจะเต้นกับเธอ”

เล่หรูหั่วพูดอย่างโกรธเกรี้ยว “ใครอยากเต้นรำกับนาย ปล่อยฉันนะ!”

ถ้าไม่ใช่เพราะเกรงกลัวอำนาจของตระกูลหยุน เล่หรูหั่วก็อยากจะตบเขาเหลือเกิน

หยุนเทียนหลิงยังคงไม่มีทีท่าจะปล่อย แถมยังออกแรงเล็กน้อยดึงเล่หรูหั่วขึ้นจากที่นั่ง แล้วโอบเธอไว้

“ผมบอกว่าอยากเต้นรำกับเธอ เธอก็ต้องเต้น!” เขาเป็นเหมือนจักรพรรดิที่มีอำนาจเหนือกว่า ไม่ยอมให้ผู้อื่นมาต่อต้านใดๆ ทั้งสิ้น

“หยุนเทียนหลิง ถ้านายยังไม่ปล่อยฉันอีก ฉันจะไม่เกรงใจนายแล้วนะ!” เล่หรูหั่วโกรธแล้วจริงๆ เกิดความฮึกเหิมไม่สนใจอะไรอีกแล้ว

นักเรียนหลายคนที่อยู่รอบๆ มองมาที่พวกเขา ส่วนใหญ่กำลังพูดคุยกันเบาๆ รู้สึกโกรธกับการกระทำของหยุนเทียนหลิง

แม้จะไม่รู้จักฐานะที่แท้จริงของหยุนเทียนหลิง แต่หลายคนก็รู้ว่าพวกเขาไม่สามารถยั่วยุหยุนเทียนหลิงได้

ดังนั้นบรรดาเพื่อนนักเรียนจึงไม่กล้าพูดอะไร

จี๋ต๋าจิ่วตูและห่าวเจี้ยนออกห่างจากนักเรียนสองคนนั้น แล้วกลับไปยังที่นั่งอย่างเงียบๆ

“เจ้าหมอนี่ไม่ยโสเกินไปหน่อยเหรอ? ผมรู้สึกว่าเขายโสกว่าไอ้เบื๊อกเฉินเสียอีก!” จี๋ต๋าจิ่วตูพูดอย่างไม่พอใจ

ในสายตาของจี๋ต๋าจิ่วตู เฉินโม่เป็นคนหลงระเริงไปแล้ว แต่เมื่อเปรียบเทียบกับหยุนเทียนหลิง เขาก็พบว่าเฉินโม่นั้นถ่อมตัวกว่ามาก

ห่าวเจี้ยนถามเสียงเบา “พวกเราควรจะขวางเขาไว้ไหม?”