แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 804

“เขาคนเดียวจะสู้หยุนเทียนหลิงเหรอ? เกรงว่าแค่ปลายนิ้วของหยุนเทียนหลิงก็สามารถเอาชนะเขาได้อย่างง่ายดายแล้ว!”

เสียงเหน็บแนมดังขึ้นในที่แห่งนี้ แต่เฉินโม่กลับทำหูทวนลม เดินตรงเข้าไปหามู่หรงยานเอ๋อร์

“เฉินโม่ ฉันรู้ว่าทุกครั้งที่ฉันตกอยู่ในอันตราย นายจะมาทันเวลาทุกครั้ง!” มู่หรงยานเอ๋อร์มมีสีหน้าดีใจระคนแปลกใจ ความผูกพันอันลึกซึ้งปรากฏขึ้นในดวงตาที่งดงาม

เฉินโม่เดินเข้ามาหามู่หรงยานเอ๋อร์ ลูบไล้ปอยผมที่ปรกหน้าผากของมู่หรงยานเอ๋อร์เบาๆ แล้วพูดด้วยรอยยิ้มที่อ่อนโยน “ก็ไม่แน่เสมอไป วันหลังเกิดอะไรขึ้นก็อย่าได้โอ้อวดเกินไป!”

มู่หรงยานเอ๋อร์พยักหน้าอย่างเชื่อฟัง ท่าทางแบบนั้นทำให้นักเรียนชายที่อยู่รอบๆ ใจเต้น “ฉันเข้าใจแล้ว”

สายตาของเฉินโม่เลื่อนไปทางพวกจี๋ต๋าจิ่วตู พลางชำเลืองมองกู่หลินเฟิง ความเย็นชาปรากฏขึ้นในแววตา

“ลำบากพวกคุณแล้ว!” เฉินโม่พูดเบาๆ

“ไอ้เบื๊อกเฉิน ในที่สุดนายก็กลับมา!” ในที่สุดจี๋ต๋าจิ่วตูก็พูดแทรกขึ้นมา เริ่มระบายความคับแค้นใจออกมาทันที “ไอ้เบื๊อกเฉิน นายรู้ไหม หลายวันมานี้นายทำให้ผมต้องเดือดร้อน…”

ห่าวเจี้ยนรีบเอามือปิดปากจี๋ต๋าจิ่วตู ถ้าปล่อยให้เขาพูดมากตรงนี้ ทั้งโรงเรียนไม่ต้องรู้กันหมดเหรอ

“มีอะไรกลับไปค่อยคุยกัน ตอนนี้ไปจัดการกับพวกที่ขวางหูขวางตาก่อน” เฉินโม่ยิ้มให้จี๋ต๋าจิ่วตูเล็กน้อย ก่อนจะหันไปมองหยุนเทียนหลิง รอยยิ้มบนใบหน้าหายไปในทันที

“รังแกผู้หญิงมันเก่งตรงไหน ปล่อยเธอไป!” เฉินโม่พูดเบาๆ

หยุนเทียนหลิงปล่อยเล่หรูหั่ว แล้วมองเฉินโม่ด้วยแววตาเคร่งขรึม “ไอ้หนุ่ม คราวที่แล้วผมปล่อยนายไปในงานเลี้ยงต้อนรับ แต่ไม่คิดว่านายจะยังไม่รู้สำนึก คราวนี้ไม่มีใครช่วยนายได้แล้ว!”

เล่หรูหั่วเป็นห่วงว่าหยุนเทียนหลิงจะหนักมือกับเฉินโม่ จึงรีบพูดเกลี้ยกล่อม “เฉินโม่ นายรีบไปซะ เรื่องของฉันนายไม่ต้องยุ่ง!”

เฉินโม่มองไปที่เล่หรูหั่ว จะชาติที่แล้วหรือชาตินี้ ความทรงจำตลอด 600 ปีที่ผ่านมาทับซ้อนกัน ประสานกันเป็นตาข่ายขนาดใหญ่ที่ถักทอจากความเสียใจ ทำให้เฉินโม่จมดิ่งลงสู่ห้วงลึก ไม่อาจหลุดพ้นได้ตลอดกาล

“เธอไม่ต้องเป็นห่วง ครั้งนี้ผมจะไม่ถอยหนี เธอบอกว่าผมคือโลกของเธอ เพื่อเธอแล้ว ผมยินดีที่จะพลิกโลกทั้งใบ!”

หัวใจของเล่หรูหั่วสั่นไหวอย่างรุนแรง เฉินโม่ไม่ได้พูดอะไรเลย แต่เธอกลับรู้สึกเหมือนว่าเฉินโม่ได้คุยกับเธอมาครึ่งศตวรรษแล้ว