แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 809

“ก็นับว่าใช่!” เสียงของเล่หรูหั่วมาพร้อมกับการทอดถอนใจ

เมื่อนึกถึงบ้านที่ทำให้ทั้งรักและเกลียดชัง จิตใจของเล่หรูหั่วก็สับสน

ในสายตาของคนทั่วไป เธอเป็นคุณหนูใหญ่ของตระกูลเล่แห่งจงไห่ เติบโตมาบนกองเงินกองทอง มีความสุขกับสวัสดิการที่ดีที่สุดในทุกสิ่ง ทำให้ผู้คนนับไม่ถ้วนอิจฉา

แต่ไม่มีใครรู้ว่า ชะตากรรมของเธอนั้นถูกกำหนดมาตั้งแต่เกิด

เธอร่ำรวยอย่างหาที่เปรียบมิได้ ครอบครองสมบัติที่คนธรรมดาต่อสู้ดิ้นรนมาหลายชั่วอายุคนก็ยังไม่ได้มา แต่เธอก็ถ่อมตนอย่างถึงที่สุด ถ่อมตนจนแม้แต่ชะตากรรมที่ทุกคนสามารถควบคุมได้ก็ยังไม่ใช่ของตัวเอง

จิตใจของเฉินโม่ค่อนข้างซับซ้อน เขารับรู้ถึงความอึดอัดใจของเล่หรูหั่ว เขาต้องการช่วยเธอเปลี่ยนแปลง ไม่อยากรอช้าอีกต่อไปแม้แต่นิดเดียว

“ในเมื่อไม่มีความสุข แล้วเหตุใดถึงไม่ต่อสู้?”

เล่หรูหั่วไม่ตอบ แต่เผยรอยยิ้มอันขมขื่นขึ้นมาบนใบหน้าอันงดงาม

ต่อสู้หรือ? ใช่ว่าเธอจะไม่เคยทำ

ทว่าเมื่อนึกถึงใบหน้ามารดาร้องไห้ เธอจะใจร้ายทำร้ายหล่อนได้อย่างไร?

ส่วนบิดาที่ให้ความสำคัญกับครอบครัวมากกว่าสิ่งอื่นใด เล่หรูหั่วก็ไม่หวังอะไรในตัวเขาอีกต่อไป

จนถึงตอนนี้เธอยังลืมคำพูดของเล่ชิงชางไม่ได้ “ถ้าตระกูลต้องการให้ผมไปตาย ผมจะส่งทุกคนในบ้านไปก่อน!”

ต่อหน้าบิดาที่เห็นผลประโยชน์ของตระกูลสูงสุด สามารถเสียสละชีวิตของทุกคนในบ้านได้ด้วยซ้ำ นับประสาอะไรกับการแต่งงาน?

ในสายตาของเล่ชิงชาง ไม่ว่าลูกสาวของเขาจะแต่งงานกับใครก็ไม่สำคัญ สิ่งที่สำคัญที่สุดคือมีผลประโยชน์ต่อครอบครัวมากน้อยเพียงใด

เล่หรูหั่วเคยพยายามต่อต้านอย่างหนัก แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าบิดาเช่นนี้ เธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องยอมรับชะตากรรม

“เปล่าประโยชน์ โชคชะตาของบางคนถูกกำหนดไว้ตั้งแต่เกิดแล้ว”