แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 810

หลังจากงานมิตรภาพจบลง เฉินโม่ก็เลี่ยงไม่ได้ที่จะถูกจี๋ต๋าจิ่วตูและคนอื่นๆ ตำหนิ โดยเฉพาะจี๋ต๋าจิ่วตู ที่ระบายความคับแค้นใจในหลายวันที่ผ่านมาออกมา

จนกว่าเฉินโม่จะตอบรับเขาเป็นศิษย์ เขาถึงจะยอมปล่อยเฉินโม่ไป

แน่นอน เฉินโม่ไม่ได้รับเขาเป็นลูกศิษย์จริงๆ เขาไม่ต้องการที่จะเปลี่ยนชะตากรรมของจี๋ต๋าจิ่วตู เขามีชีวิตของเขาเอง

เมื่อเพื่อนร่วมหอพักกลับไปถึงประตูอาคารหอพัก เฉินโม่ก็ถูกพวกไล่กลับอย่างไม่ลังเล เป็นผู้ชายด้วยกันทั้งนั้น เฉินโม่เข้าใจสายตาแบบนั้น

เฉินโม่พามู่หรงยานเอ๋อร์ไปส่งที่หอพักหญิง ระหว่างทางมู่หรงยานเอ๋อร์เงียบผิดปกติ ไม่พูดอะไรแม้แต่ประโยคเดียว อยู่เป็นเพื่อนเฉินโม่เงียบๆ

สิ่งนี้ทำให้เฉินโม่รู้สึกไม่คุ้นชิน

“เธอไม่ถามหน่อยเหรอว่าหลายวันมานี้ผมไปไหนมา?” เฉินโม่กล่าวด้วยรอยยิ้ม

มู่หรงยานเอ๋อร์ยิ้มสงบเสงี่ยม “สิ่งที่ฉันควรรู้ นายจะต้องบอกกับฉันแน่ สิ่งที่ฉันไม่ควรรู้ ถามไปก็ไม่มีประโยชน์”

เฉินโม่รู้สึกสงสารอยู่ในใจ ในสายตาของคนอื่น อาจจะรู้สึกว่ามู่หรงยานเอ๋อร์เป็นเด็กดีเชื่อฟังและมีเหตุผล แต่สิ่งที่เฉินโม่เห็นก็คือ มู่หรงยานเอ๋อร์ได้สูญเสียความเป็นตัวเองเมื่ออยู่ต่อหน้าเขา ถ่อมตัวมากและพยายามทำให้เขาพอใจอย่างเต็มที่

ในความทรงจำของเขา มู่หรงยานเอ๋อร์ไม่ควรจะเป็นแบบนี้

บางครั้งเฉินโม่ก็ครุ่นคิดว่า ในการเกิดใหม่ เขาได้ช่วยเหลือมู่หรงยานเอ๋อร์หรือว่าทำร้ายเธอกันแน่

แม้ว่าเขาจะพยายามอย่างเต็มที่ที่จะควบคุมผลกระทบของตัวเองที่มีต่อคนรอบข้าง แต่บัตเตอร์ฟลายเอฟเฟกต์ที่ไร้รูปร่าง เป็นเหมือนธรรมะในโลกใต้ดิน ไม่ใช่สิ่งที่เขาควบคุมได้เลย

“ถ้าเธอถาม ผมจะบอกเธอ!” เฉินโม่กล่าวด้วยรอยยิ้ม

มู่หรงยานเอ๋อร์เผยรอยยิ้มออกมา มองเข้าไปในดวงตาของเฉินโม่ พลางกล่าวด้วยความสุข “ได้ฟังคำพูดประโยคนี้ของนาย ฉันก็มีความสุขมากแล้ว!”

“เอาล่ะ ฉันมาถึงแล้ว นายกลับไปพักผ่อนเถอะ!” มู่หรงยานเอ๋อร์ยิ้มอย่างสง่างาม

“อืม เธอก็รีบพักผ่อนเถอะ!” เฉินโม่ยิ้มให้มู่หรงยานเอ๋อร์เช่นกัน

เฉินโม่มองตามมู่หรงยานเอ๋อร์กลับไปถึงหอพัก เฉินโม่หันหลังกลับและเดินจากไป เขาไม่ได้บอกมู่หรงยานเอ๋อร์ว่าเขาได้ทำลายองค์กรล่าชีวิตแล้ว เขาไม่อยากให้มู่หรงยานเอ๋อร์รู้เรื่องนี้ เขารู้สึกว่าเด็กสาวอย่างมู่หรงยานเอ๋อร์ควรใช้ชีวิตอยู่ใต้แสงอาทิตย์