แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 815

เล่ชิงชางและบรรดาเจ้าสัวก็ไม่แน่ใจเรื่องภูมิหลังของเฉินซงจื่อ

แต่เมื่อพวกเขาเห็นความมั่นใจบนใบหน้าของเอี๋ยนฟู่ พวกเขาก็รู้สึกว่าเฉินซงจื่อแค่คุยโวโอ้อวด

หลีเจี้ยนฮุยยิ้มเยาะกล่าวว่า “แค่คุยโวโอ้อวดเท่านั้น หากเจ้ามีความสามารถมากมายขนาดนี้จริงๆ ก็คงได้ผูกขาดตลาดน้ำชีวิตในจงไห่ทั้งหมดไปตั้งนานแล้ว”

“ใช่ ผมก็ไม่เชื่อเหมือนกัน!” หวังไข่เยว่กล่าว

เฉินซงจื่อเหลือบมองพวกเขาอย่างไม่แยแส แล้วพูดอย่างเย็นชา “นายคิดว่าคนอื่นเป็นเหมือนพวกคุณที่ทำทุกวิถีทางเพื่อผลประโยชน์งั้นหรือ หากผมคิดจะแข่งขันแย่งชิงกับพวกคุณ ก็จะเอาชนะพวกคุณอย่างสง่างาม ให้พวกคุณยอมรับอย่างหมดใจ”

“วิธีสกปรกพวกนี้ ผมไม่อยากใช้!”

เพียงประโยคเดียว ทำให้ใบหน้าของบรรดาเจ้าสัวแดงก่ำ แม้แต่ใบหน้าชราของเล่ชิงชางก็แดงเช่นกัน ความรู้สึกอับอายผุดขึ้นในใจ

ลองคิดดูว่าระหว่างพวกเขาและหอการค้าโม่เจีย พวกเขาเป็นฝ่ายพุ่งเป้าไปที่หอการค้าโม่เจียมาโดยตลอด ถึงขั้นทำทุกวิถีทางมาแล้ว

แม้ว่าหอการค้าโม่เจียจะมีคนเก่งอย่างเฉินซงจื่อ แต่ก็ไม่เคยใช้วิธีการที่ไม่เหมาะสมใดๆ มาต่อสู้แย่งชิงกับพวกเขา ซื่อสัตย์สง่าผ่าเผยมาโดยตลอด

เมื่อเปรียบเทียบทั้งสองฝ่าย เล่ชิงชางและเจ้าสัวทั้งหลายจะไม่ละอายใจได้อย่างไร?

แต่เพื่อผลประโยชน์ระยะยาวของตระกูลพวกเขา หอการค้าโม่เจียจำเป็นต้องออกจากจงไห่ พวกเขาสามารถทำทุกวิถีทางเพื่อสิ่งนี้

เพื่อปิดบังความต่ำช้าของตัวเอง หลีเจี้ยนฮุยกล่าวยิ้มเยาะว่า “พ่อค้าไล่ล่าผลกำไรมันคือเรื่องปกติ ไม่ใช่ว่านายไม่สนใจจะทำ แต่นายกำลังสร้างสถานการณ์ขู่ขวัญตบตาอยู่”

เอี๋ยนฟู่ยิ้มเยาะเช่นกัน “ผ่านมานานขนาดนี้แล้ว ทำไมอาของผมยังไม่มาอีก? นายคงไม่คิดจะให้พวกเรารอทั้งวันใช่ไหม!”

“ฮ่าฮ่า อาจจะรอเป็นเดือนก็ได้!” หวังไข่เยว่พูดเย้ยหยัน

“แล้วถ้ารอถึงหนึ่งปีล่ะ?”

“หนึ่งปีเหรอ? หึหึ ผมว่ารอทั้งชีวิตก็ไม่เจอหรอก ใครๆ ก็คุยโวได้!”

ในเวลานี้บรรดาเจ้าสัวทำตัวเหมือนเด็ก ผลัดกันพูดโจมตีเฉินซงจื่อ