แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 888

“บุกพร้อมกัน!” มู่จือเสว๋ตะโกนด้วยเสียงเย็นชา

“บุก!” สมาชิกกลุ่มหนึ่งของตระกูลมู่พุ่งเข้าไปพร้อมกัน คิดจะอาศัยคนจำนวนมากเพื่อเอาชนะอีกฝ่าย

เพียงแต่เมื่อเผชิญกับพลังที่ทรงพลังอย่างแท้จริงแล้ว ปริมาณไม่มีประโยชน์

เฉินโม่เพียงแค่สะบัดมือ คนพวกนั้นก็ล้มอยู่บนพื้น และร้องคร่ำครวญด้วยความเจ็บปวด

มู่จือเสว๋มองเฉินโม่ด้วยความโกรธ และกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ชื่อเสียงของเฉินไต้ซือสมคำร่ำลือจริง ๆ”

“ตระกูลมู่มีความสามารถแค่นี้เหรอ?” เฉินโม่กล่าวด้วยน้ำเสียงเหยียดหยาม เพราะสำนักยาเซียนวางมากใหญ่โตไม่ด้อยไปกว่าตระกูลบู๊ใด ๆ แต่ความแข็งแกร่งนั้นแย่กว่าตระกูลบู๊หลายระดับ

ตระกูลมู่เป็นตระกูลกลั่นยา ซึ่งพลังบำเพ็ญของพวกเขาด้อยกว่าตระกูลบู๊มันก็เป็นเรื่องปกติ

สีหน้าของมู่จือเสว๋น่าเกลียดมาก แต่เมื่อทักษะฝีมือสู้คนอื่นไม่ได้ เขาก็จนปัญญาและไม่สามารถทำอะไรได้

“เจ้าหนู แกอย่าจองหองมากนัก ตระกูลมู่สืบทอดมาเป็นเวลาหลายร้อยปีแล้ว และภูมิหลังของตระกูลไม่ใช่สิ่งที่แกจะสามารถจินตนาการได้!”

“ถ้าแกมีความสามารถก็ตามฉันมา!” มู่จือเสว๋กล่าวด้วยสีหน้ายั่วยุ

“โอเค ฉันก็อยากรู้ว่าตระกูลกลั่นยาที่สืบทอดมาเป็นเวลาหลายร้อยปี จะซ่อนไผ่ตายอะไรเอาไว้!” สีหน้าของเฉินโม่ราบเรียบ พาโจวลี่เต๋อเดินตามมู่จือเสว๋ออกไปอย่างช้า ๆ

มู่จือเสว๋พาเฉินโม่เดินออกมาจากห้องโถง เดินผ่านเส้นทางที่เต็มไปด้วยเถาวัลย์ แล้วมาถึงหน้าผาแห่งหนึ่ง

มีพื้นที่เรียบอยู่กลางหน้าผา และมีห้องลับอยู่บนพื้นที่เรียบแห่งนั้น

มู่จือเสว๋หันหน้าไปทางห้องลับ โค้งคำนับและตะโกนว่า “มู่จือเสว๋ เป็นลูกหลานที่ไร้ความสามารถของตระกูลมู่ บรรพบุรุษ โปรดออกหน้ามาช่วยแก้วิกฤตของตระกูลมู่ด้วยเถอะ!”

เฉินโม่หรี่ตาลงเล็กน้อย และคิดอยู่ในใจว่า “บรรพบุรุษของตระกูลมู่? เป็นเฒ่าสัตว์ประหลาดตั้งแต่เมื่อไหร่!”

ผ่านไปครู่หนึ่ง ประตูหินสีเขียวแคบ ๆ ของห้องลับเปิดอย่างช้า ๆ เกิดเสียงหินเสียดสีที่แสบแก้วหู