แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 899

เฉินโม่มองไปรอบ ๆ และสุดท้ายก็หยุดอยู่บนหน้าผาที่อยู่ตรงหน้า

“นักพรตตานติ่งมีความตั้งใจจริง ๆ สร้างค่ายกลกลืนเซียนร้อยพิษเพื่อผนึกสัตว์ร้าย แต่น่าเสียดายที่คนรุ่นหลังไร้ความสามารถ และไม่รู้เจตนาที่แท้จริงของค่ายกลนี้”

หลังจากเฉินโม่กล่าวจบ เขาก็ชี้นิ้วออกไป แล้วพลังทิพย์ที่ทรงพลังก็พุ่งเข้าใส่ห้องหินบนหน้าผาที่มู่หงเต้าปลีกวิเวก

บูม!

ห้องหินพังทลายลงมา ฝุ่นควันกระจายไปทั่ว

มู่เจิ้งเฟิงและคนอื่น ๆ ยิ่งรู้สึกสับสนมากขึ้น พวกเขาไม่เข้าใจว่าเฉินโม่กำลังทำอะไรอยู่?

โอ้อวดเหรอ?

แต่ตระกูลมู่ยอมจำนนแล้ว เฉินโม่ก็ไม่จำเป็นต้องโอ้อวดอีก

ขณะที่ทุกคนกำลังสงสัย ก็มีเสียงแหลมและโหยหวนดังจากทุกทิศ

เสียงนั้นเหมือนเสียงร้องของทารก แสบแก้วหูเป็นอย่างยิ่ง จนทำให้ทุกคนรู้สึกขนลุก

“มันคืออะไร? ผีเหรอ!”

สมาชิกรุ่นใหม่ของตระกูลมู่ต่างรู้สึกขวัญหนีดีฝ่อ ถึงแม้พวกเขาจะเป็นนักบู๊ แต่พวกเขาก็เกรงกลัวผีและเทพเจ้า

เงาสีขาวพุ่งออกมาจากด้านล่างของห้องหินที่อยู่บนหน้าผาอย่างรวดเร็ว และพุ่งตรงไปทางทิศตะวันตก

“คิดจะหนีเหรอ? มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอก” เฉินโม่ยิ้มเล็กน้อย ก้าวเท้าออกไป แล้วยืนอยู่กลางอากาศ จากนั้นยื่นมือออกไปจับเงาสีขาว

“มันคืออะไร?” มู่เจิ้งเฟิงมองเงาสีขาวขนาดเท่าทารกที่อยู่กลางอากาศ ด้วยสีหน้าประหลาดใจ

สมาชิกรุ่นใหม่ของตระกูลมู่ต่างตกใจจนเข่าอ่อน เพราะเงาสีขาวนั้นเหมือนผี และน่ากลัวมาก!

เงาสีขาวนั้นคล่องแคล่วว่องไวมาก เฉินโม่ยื่นมือไปจับแต่ไม่สามารถจับได้ เพราะมันหลบเลี่ยงอย่างคล่องแคล่ว