แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 917

เฉินโม่ไม่ได้หันกลับไปมอง เพียงแค่พูดนิ่งๆว่า “ที่จริงตั้งแต่ที่ฉันเข้ามา ฉันก็รู้แล้ว หากว่าเธอยังไม่รู้จักปรับปรุงตัว ทั้งชีวิตนี้เธอก็จะมีชีวิตอยู่แค่ในโลกอดีตเท่านั้น”

“เธอจัดการตัวเองซะละ!”

อานเข่อเยว่ยิ้มเยาะ “ฉันไม่ต้องการให้นายมาสั่งสอน บอกความจริงกับนายแล้วกัน ตอนนี้ฉันใช้ชีวิตได้อย่างดี เป็นเพราะนาย ตอนนี้ฉันจึงได้คบหากับคุณชายใหญ่ตระกูลหมิงแห่งยานจิง!”

“ตระกูลหมิงแห่งยานจิงนายรู้จักมั้ย? ยิ่งใหญ่มากกว่าตระกูลของเจิ้งหยวนฮ่าวกว่าสิบเท่า เทียบเคียงพอๆกับตระกูลจินแห่งยานจิงที่คอยปกป้องนาย ฉันควรจะขอบคุณนายจริงๆ!”

อานเข่อเยว่ตะคอกอย่างบ้าคลั่ง เหมือนดั่งคนบ้าคนหนึ่ง

เฉินโม่ไม่ได้หยุดนิ่งสักนิด ก้าวเท้าเดินจากไป ในสายตาเขาอานเข่อเยว่ไม่สามารถดีขึ้นได้แล้ว ส่วนตระกูลหมิงที่ว่านั้น….

แม้แต่ตระกูลหลี่ที่เป็นหนึ่งในหกตระกูลมหาอำนาจแห่งยานจิง ในสายตาของเฉินโม่แล้วยังเป็นเพียงแค่มดเท่านั้น แล้วนับประสาอะไรกับตระกูลหมิง?

อานเข่อเยว่ก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าความแตกต่างของเธอกับเฉินโม่มีมากเพียงใด！

วันต่อมา เวลาแปดโมงเช้า พวกเฉินโม่เดินทางถึงมหาวิทยาลัยชิงหัวตรงเวลา

การแลกเปลี่ยนวิทยาศาสตร์ชีวภาพในครั้งนี้ เหมือนดั่งที่ผ่านมา มีมหาวิทยาลัยทั้งหมดสามสิบแห่งเข้าร่วม

จากระดับของมหาวิทยาลัยหัวหนานแล้ว เดิมทีไม่มีสิทธิ์ที่จะเข้าร่วม แต่เป็นเพราะผู้อำนวยการของมหาวิทยาลัยหัวหนานเกาะแกะไม่ปล่อย จึงสามารถได้มาหนึ่งสิทธิ์

สำหรับเรื่องนี้จึงมีมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงมากกว่ามหาวิทยาลัยหัวหนานรู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมาก

แต่ความรู้สึกไม่พอใจทั้งหมดได้ถูกคำพูดเดียวของผู้อำนวยการมหาวิทยาลัยหัวหนานเถียงกลับไป

“หากว่าพวกนายสามารถทิ้งศักดิ์ศรีได้อย่างฉัน ฉันก็จะหลีกเลี่ยงสิทธิ์นี้ให้กับพวกนาย”

หากสามารถได้เป็นผู้อำนวยการของมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง ฐานะตำแหน่งไม่ต้องพูดก็รู้ว่าดีแค่ไหน ใครจะทำอย่างกับผู้อำนวยการมหาวิทยาลัยหัวหนานเช่นนั้น ที่ทิ้งศักดิ์ศรีเพียงเพื่อให้ได้สิทธิ์เข้าแข่งขัน