แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 916

“เหอะๆ ตอนนั้น ฉันรู้สึกว่านายอวดดีมากเกินไป แต่เมื่อได้รู้ว่านายคือเฉินไต้ซือ ฉันก็เข้าใจแล้ว ว่าที่แท้พวกเรามันเป็นคนต่างโลกกัน”

อานเข่อเยว่เหมือนกำลังนึกถึงเรื่องในอดีต เรื่องพวกนี้เดิมทีที่ควรจะทำให้เธอรู้สึกโมโหอย่างที่สุด แต่ตอนนี้เหมือนว่าทำได้เพียงแค่ให้เธอรู้สึกเสียใจเล็กน้อย

หากบอกว่าเธอกำลังเล่าเรื่อง ให้บอกว่าเธอกำลังคิดถึงดีกว่า แต่ว่าเธอกำลังคิดถึงอะไรกันแน่ แม้แต่เฉินโม่เองก็ไม่รู้

หรือว่า อานเข่อเยว่อาจจะกำลังรู้สึกเสียใจ รู้สึกไม่พอใจมากกว่า เหมือนว่ามองดูตัวเองนำเอาสิ่งล้ำค่ามอบให้กับคนอื่นด้วยมือตัวเอง

เฉินโม่รู้สึกรำคาญ เขาไม่ได้มาเพื่อฟังอานเข่อเยว่ย้อนความทรงจำเก่า แต่มาเพื่อวาดเส้นชีวิตชาติที่แล้วกับชีวิตชาตินี้ให้จบสิ้น

“พอแล้ว เรื่องในอดีตพวกนี้ไม่จำเป็นต้องพูดถึงอีกแล้ว ตอนนี้ทุกคนต่างก็มีชีวิตใหม่กันหมดแล้ว เรื่องที่ผ่านไปแล้วก็ปล่อยให้มันผ่านไปซะ！”

“หากว่าเธอไม่มีเรื่องอะไรอีก งั้นฉันกลับละ” เฉินโม่พูดแล้วก็กำลังจะลุกขึ้น เมื่อเผชิญหน้ากับดาวมหาวิทยาลัยชิงหัวที่ทำให้ผู้ชายมากมายคลั่งไคล้ แต่เฉินโม่กลับหลบเลี่ยงอย่างกับเชื้อโรค

“เฉินโม่ ระหว่างเรา ไม่สามารถแม้แต่จะนั่งคุยกันได้แล้วงั้นหรอ?” เสียงของอานเข่อเยว่ดังขึ้นเล็กน้อย น้ำเสียงมีความโมโห แต่มีความอ้อนวอนมากยิ่งกว่า

เฉินโม่ไม่ได้ลุกขึ้นยืน นั่งเงียบมองอานเข่อเยว่ เขารู้ว่าอานเข่อเยว่ไม่ได้แสดง มีส่วนมากที่เป็นความรู้สึกภายในใจจริงๆของอานเข่อเยว่

แต่ว่า สิ่งนี้ยิ่งทำให้เฉินโม่รู้สึกไม่ชอบใจมากยิ่งกว่า เมื่อนึกถึงสิ่งที่แม่ลูกอานเข่อเยว่ทำกับเขาในชาติที่แล้ว เหมือนดั่งอานเข่อเยว่ในชาตินี้