แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 95

แต่ไหนแต่ไร ซังซังคิดว่าแดนในชั้นรู้ความกับแดนในชั้นสูงสุด แม้ว่าจะมีความแตกต่างกันมาก แต่ถ้าหากพยายามสู้อย่างสุดชีวิต เธอก็ยังคงสามารถต้านทานไว้ได้ชั่วขณะหนึ่ง

แต่ เมื่อการโจมตีของชายชรานั้นพุ่งเข้ามา เธอจึงรู้ได้ว่า ความแตกต่างระหว่างแดนในชั้นรู้ความกับแดนในชั้นสูงสุดนั้น มันช่างห่างไกลกันลิบลับ

เมื่ออยู่ต่อหน้าชายชรา ชี่แท้ในร่างกายของซังซัง กลับถูกกดทับจนไม่สามารถเคลื่อนไหวได้แม้แต่น้อย ราวกับลูกแกะที่กำลังจะถูกเชือด

"ครั้งนี้คงจะโชคร้ายเป็นแน่แล้ว คิดไม่ถึงว่าแดนในชั้นสูงสุดจะน่าสะพรึงกลัวมากขนาดนี้ เกรงว่าเฉินโม่เองก็คงจะยืนหยัดภายใต้น้ำมือของเขาได้ไม่กี่กระบวนท่า"

ซังซังไม่แม้แต่จะตอบโต้กลับ ปิดตารอคอยความตาย แต่ว่า รอเป็นเวลานานแล้ว ฝ่ามือที่แข็งแกร่งของชายชราผู้นั้นก็ยังมาไม่ถึง ซังซังจึงลืมตาขึ้นด้วยความสงสัย

ในบริเวณลานกว้าง ชายชราได้ถอยกลับไปยืนอยู่ใต้ต้นหอมหมื่นลี้ที่ร่วงโรยจนเกลี้ยงโกร๋น และมองไปยังเฉินโม่ที่ยืนอยู่เบื้องหน้าของเขาไกลออกไปห้าเมตรด้วยความตกตะลึง

"คิดไม่ถึงจริง ๆ ว่า นายสามารถต้านทานฉันได้? แม้แต่ฉันเองก็ยังมองไม่ออกถึงพลังความสามารถที่แท้จริงของนาย? ไอ้หนุ่ม นายปกปิดได้อย่างลึกลับเลยทีเดียว! "

เฉินโม่ยืนอยู่ที่เดิมด้วยสีหน้าท่าทางที่เฉยชา น้ำฝนที่ตกลงมาจากท้องฟ้าหลบหลีกตัวเขาไปโดยสิ้นเชิง โดยที่พลังอานุภาพดูเหมือนจะไม่ได้แข็งแกร่งอย่างกับชายชรา แต่กลับรวมเป็นหนึ่งเดียว ราวกับว่าน้ำฝนมีดวงตาอย่างไรอย่างนั้น ขณะที่ใกล้จะตกใส่ร่างของเฉินโม่ ก็จงใจที่จะหลบหลีกเฉินโม่ไป

"บอกกับฉันมาที่นายพูดว่า ‘พวกเขา’ นั้นคือผู้ใด? หรือจะบอกตำแหน่งที่ตั้งของเขาซูคงมาก็ได้ ฉันก็จะไว้ชีวิตนาย! " เฉินโม่พูดด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น ราวกับว่าดังมาจากขุมนรก

ซังซังมองไปที่เฉินโม่อย่างตกตะลึง หรี่ดวงตาลง เวลานี้ เฉินโม่ได้กลายเป็นเทพสังหารที่น่าเกรงกลัวผู้นั้นอีกครั้งแล้ว

ชายชราพลันหัวเราะฮ่าฮ่าขึ้น โดยเสียงหัวเราะไม่ดังมาก แต่แฝงไปด้วยพลังอานุภาพไร้ขีดจำกัด ทำให้ซังซังถึงกับต้องเอามือกุมปิดไว้ที่หู

เฉินโม่ก็ยังคงมีสีหน้าท่าทางที่เฉยชา มองไปที่ชายชรานั้นอย่างสงบนิ่ง ทันใดนั้นก็เดินไปข้างหน้าหนึ่งก้าว ซึ่งก้าวนี้เอง ทำให้เสียงหัวเราะของชายชราหยุดลงในทันที

"ไอ้หนุ่ม ตั้งแต่ที่ฉันบำเพ็ญฝึกฝนเป็นต้นมา ยังไม่เคยมีใครกล้าที่จะพูดกับฉันแบบนี้ นายเป็นคนแรก! "