แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 957

“เอายันต์หยกมา จะไว้ชีวิตเธอ!” ผู้อาวุโสคนนั้นตะโกนอยู่กลางอากาศ

“ฝันไปเถอะ!” เนี่ยเสี่ยวเชี่ยนตวาดอย่างโมโห

“หึ  ในเมื่อพูดด้วยดีๆไม่ยอมทำตาม ก็คงต้องใช้กำลังบังคับ!” ผู้อาวุโสกลางอากาศ เปลี่ยนฝ่ามือเป็นกรงเล็บ คว้ามาทางเนี่ยเสี่ยวเชี่ยน

“ไสหัวไป!” เฉินโม่พูดอย่างเย็นชา สะบัดฝ่ามือออกไป

พลั่ก!

พลังที่มองไม่เห็น จู่โจมผู้อาวุโสคนนั้นจนกระเด็นออกไป แต่ไม่ได้บาดเจ็บ

เฉินโม่แอบประหลาดใจ “แม้ปริมาณชี่แท้ในตัวสามคนนี้ เทียบไม่ได้กับแดนมองขวัญ แต่ด้านคุณภาพสามารถขยี้ให้แบนได้เลย ถ้าฝึกฝนสั่งสมต่อไป ถึงขั้นที่สามารถฝึกพลังทิพย์ออกมาได้!”

“สามคนนี้ไม่ใช่นักบู๊ธรรมดาแน่นอน”

ผู้อาวุโสที่มีปานบนหน้า ก็แอบประหลาดใจเหมือนกัน “ไอ้เด็กนี่เป็นอัจฉริยะที่ได้รับการบ่มเพาะจากสำนักไหน คิดไม่ถึงว่าอายุแค่นี้จะมีพละกำลังขนาดนี้!”

“เจ้าสาม ไม่ได้ออกมานาน นายลืมแม้แต่สัญชาตญาณการต่อสู้เลยเหรอ โดนหมัดของเด็กน้อยสะเทือนจนต้องถอยหลัง!” ผู้อาวุโสสีหน้าเปล่งปลั่ง ดูเป็นคนแก่สุขภาพดี พูดเยาะเย้ย

“พี่ใหญ่ ไอ้เด็กนี่มีอะไรแปลกๆ เดาว่าเป็นสายเลือดบู๊โบราณเหมือนเรา!” ผู้อาวุโสที่มีปาน ไม่สนใจคำเยาะเย้ยของคนนั้น พูดด้วยใบหน้าเคร่งขรึม

“หา?” ผู้อาวุโสที่ถูกเรียกว่าพี่ใหญ่ มองเฉินโม่ตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างแปลกใจ

“ไอ้หนุ่ม นายคือสายเลือดไหนกัน” ผู้อาวุโสคนนั้นเอ่ยถาม

เฉินโม่ย้อนถาม “แล้วพวกนายสายเลือดไหน”

ผู้อาวุโสคนนั้นพูดว่า “เราคือสำนักหลิงหยุน หนึ่งในสิบสองสำนัก แล้วนายล่ะ”

เฉินโม่ฉุกคิดขึ้นในใจ “หนึ่งในสิบสองสำนัก พูดแบบนี้ก็ยังมีสำนักที่เหมือนกับพวกเขาอีกเยอะน่ะสิ!”

เฉินโม่ถามลองเชิงต่อ “สำนักของพวกนาย มีอะไรแตกต่างกับนักบู๊ทั่วไป”