แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 976

“นายเป็นใคร” นักบู๊หนุ่มที่อยู่ข้างหน้าถามขึ้น

บัณฑิตในเสื้อขาวคนนั้นดูเหมือนชายวัยกลางคน แต่เสียงแก่จนผิดปกติ “ฉันคือเจ้าของที่นี่ไง!”

เสียงชราแฝงด้วยความเศร้า ดังก้องอยู่ในตำหนักที่ว่างเปล่า ทำให้คนรู้สึกขนลุก

“นายคือนักพรตชางซง!” ผู้อาวุโสที่อยู่ข้างเฉินโม่ พูดออกมาด้วยความตกใจ

“ใช่ คิดไม่ถึงว่านายจะรู้จักฉันด้วย!” บัณฑิตในเสื้อขาวพูดอย่างประหลาดใจ

ผู้อาวุโสคนนั้นพูดด้วยความหวาดกลัวและตกใจ “เป็นไปได้ยังไง! นักพรตชางซงเป็นบุคคลเมื่อพันปีก่อน แม้พละกำลังของเขาทะลุถึงแดนเทพ ก็ไม่มีทางอยู่ได้นานเป็นพันปี นายเป็นใครกันแน่”

“ฉันบอกแล้ว ฉันคือชางซง ถ้านายไม่เชื่อ ฉันพิสูจน์ให้นายดูได้!” บัณฑิตในเสื้อขาวพูด

“พิสูจน์ยังไง นักพรตชางซงเป็นบุคคลเมื่อพันปีก่อน คนที่รู้จักเขาตายไปหมดแล้ว ฉันก็เห็นจากหนังสือโบราณ นายจะพิสูจน์ยังไง” ผู้อาวุโสถามอย่างสงสัย

บัณฑิตในเสื้อขาวหัวเราะร่า “ยากอะไรล่ะ ในเมื่อนายเคยได้ยินชื่อฉัน งั้นคงรู้ว่าที่นี่คือที่ไหน”

ผู้อาวุโสพูดว่า “นี่คือตำหนักชางหยุน เป็นวิมานของนักพรตชางซงที่อยู่ในตำนาน”

บัณฑิตในเสื้อขาวยิ้มแล้วพูดว่า “แค่นั้นก็พอแล้ว ถ้าฉันสามารถควบคุมตำหนักชางหยุนได้ ก็เป็นการพิสูจน์ที่ดีที่สุดแล้วไม่ใช่เหรอ”

“งั้นนายก็พิสูจน์มาสิ!” ผู้อาวุโสพูดเสียงขรึม ใบหน้าอึมครึม

“ดูให้ดีแล้วกัน!” เมื่อบัณฑิตในเสื้อขาวยกมือขึ้น จู่ๆ ประตูหินขนาดใหญ่ของตำหนักเปิดออกทันที

บัณฑิตในเสื้อขาวกำมือ ประตูหินค่อยๆ ปิดลงอีกครั้ง

ผู้อาวุโสคนนั้นมีความตกใจและหวาดกลัวผุดขึ้นมาบนหน้า “นายคือนักพรตชางซงจริงๆ!”

“จริงแท้แน่นอน!” บัณฑิตในเสื้อขาวยิ้มบางๆ อย่างสุขุมแล้วเอ่ยขึ้น

พวกนักบู๊ใบหน้าตกตะลึงกันหมด จู่ๆ คนเมื่อพันปีก่อน ปรากฏตัวต่อหน้าตัวเองแบบมีชีวิตอยู่ เรียกได้ว่าความตกใจมหาศาลจนไม่สามารถเปรียบเทียบได้