แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 977

ดูเหมือนพวกผู้บำเพ็ญบนดาวไอกาในตอนนั้น ไม่เคยออกจากดาวไอกา ไม่งั้นพวกเขาน่าจะเคยเจอหมื่นเผ่าในจักรวาลของโลกฝึกเซียนทั้งหมื่น

บางทีพวกเขาอาจเคยออกจากดาวไอกา แต่แค่อานป้ายเทียนกับนักพรตชางซง ไม่เคยออกจากดาวไอกา

แต่นี่เป็นเพียงการคาดเดาของเฉินโม่ เกิดอะไรขึ้นในยุคที่ผ่านมานานแสนนาน ไม่มีผู้ใดล่วงรู้ได้

เฉินโม่มองความคิดเคียดแค้นของนักพรตชางซง แล้วพูดอย่างราบเรียบว่า “ฉันไม่ใช่ทายาทยุคดึกดำบรรพ์อะไรทั้งนั้น ฉันคือมนุษย์ธรรมดาบนดาวไอกา ฉันอยากรู้มากว่าตอนนายมีชีวิตอยู่ เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ถึงทำให้นายเกิดความแค้นยิ่งใหญ่ขนาดนี้!”

เหมือนความคิดเคียดแค้นของนักพรตชางซง หลอกสายตาของนักบู๊ทุกคนได้ ทำให้พวกเขาเข้าใจผิดว่านี่คือนักพรตชางซงตัวจริง

รู้เลยว่าความคิดเคียดแค้นนี้ แข็งแกร่งยิ่งใหญ่ขนาดไหน!

ครั้งนี้ความคิดเคียดแค้นของนักพรตชางซง ไม่ปฏิเสธอีก แต่สีหน้าแปรเปลี่ยนเป็นไม่สู้ดีเป็นอย่างมาก เหม่อมองฟ้าด้วยสีหน้าที่กำลังนึกย้อนอดีต

“ในเมื่อนายคือทายาทยุคดึกดำบรรพ์ บางทีนายอาจให้คำตอบฉันได้” นักพรตชางซงมองเฉินโม่ จู่ๆ ความคาดหวังผุดขึ้นมาบนใบหน้า

“งั้นนายก็ต้องบอกฉันว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่!” เฉินโม่พูดด้วยสีหน้านิ่ง

เหมือนนักพรตชางซงนึกเรื่องที่ทำให้เขาโมโหเป็นอย่างมากขึ้นมาได้ อดพูดเสียงสูงไม่ได้ “ตอนนั้นพละกำลังของฉันทะลุถึงแดนเทพแล้ว เป็นเซียนที่ใครๆ ต่างให้ความเคารพเลื่อมใส แต่ฉันรู้ว่านี่ไม่ใช่จุดสิ้นสุด แต่เพิ่งเริ่มต้นเท่านั้น”

ทะลุแดนเทพ เพิ่งเริ่มต้นงั้นเหรอ!

นักบู๊ทุกคนได้ยินถึงกับตาค้าง ถ้าทะลุแดนเทพเป็นเพียงการเริ่มต้น แล้วคนที่ยังไม่ถึงระดับปรมาจารย์อย่างพวกเขาเรียกว่าอะไร

จู่ๆ เฉินโม่นึกถึงประโยคที่คุณท่านจินเคยพูดขึ้นมาได้: เข้าพรสวรรค์ บำเพ็ญเริ่ม