แดนนิรมิตเทพ นิยาย บท 978

เฉินโม่พูดว่า “ประตูเซียนไม่ได้ปิด ที่นายเห็นไม่ใช่โลกเซียน”

“ไร้สาระ นั่นคือโลกเซียน!” นักพรตชางซงเถียง ใบหน้าโมโห

สีหน้าเฉินโม่ราบเรียบ ไม่ได้เถียงกับเขา แต่พูดนิ่งๆ ว่า “เซียนไม่เคยมีโลก! โลกเซียนที่มองเห็นได้ ไม่ใช่โลกเซียน!”

“เซียนไม่มีโลก!” นักพรตชางซงพูดพึมพำ เหมือนตระหนักอะไรได้

“ไอ้หนุ่ม ไม่เสียแรงที่เป็นทายาทยุคดึกดำบรรพ์ แดนของนายสูงมาก ถึงตอนฉันมีชีวิตอยู่ก็คงเทียบนายไม่ได้” นักพรตชางซงยิ้มแล้วเอ่ยขึ้น แต่รอยยิ้มประหลาดเล็กน้อย

“แต่ในเมื่อพวกนายเข้ามาที่นี่แล้ว ก็ไม่ต้องคิดว่าจะได้ออกไป!”

หมายความว่ายังไง

พวกนักบู๊มีสีหน้าสงสัย

เฉินโม่พูดหน้านิ่งว่า “นายคิดจะทำอะไร”

นักพรตชางซงเงยหน้าหัวเราะร่า แล้วพูดว่า “ก็ฆ่าพวกนายไง ดูดพละกำลังพวกนายมาให้หมด จากนั้นทำเรื่องที่ฉันยังทำไม่สำเร็จตอนมีชีวิตอยู่ให้สำเร็จ!”

อะไรนะ!

ทุกคนตกใจจนหน้าเปลี่ยนสี!

เนี่ยเสี่ยวเชี่ยนถามเสียงเบาอย่างสงสัย “เฉินโม่ ที่เขาหมายถึง หลังจากดูดพละกำลังของพวกเรา เขาจะฟื้นคืนชีพได้เหรอ”

เฉินโม่พยักหน้า “น่าจะเป็นอย่างนี้ แต่เขากำลังเพ้อฝัน!”

“เพ้อฝันเหรอ ไอ้หนุ่ม ในเมื่อนายเข้ามาที่นี่ ก็อย่าหวังว่าจะรอดออกไปได้!” นักพรตชางซงหัวเราะเสียงดุดัน แล้วเอ่ยขึ้น

“ถึงตอนนายมีชีวิตอยู่ ฉันก็ไม่จำเป็นต้องกลัวนาย ไม่ต้องพูดถึงตอนนี้ที่นายเป็นแค่ความคิดเคียดแค้น” เฉินโม่พูดอย่างเย็นชา สีหน้าดูหมิ่นเล็กน้อย

“นายพูดถูก บางทีฉันอาจสู้นายไม่ได้ แต่ถ้าบวกกับค่ายกลกระบี่ ที่ยังหลงเหลืออยู่ที่นี่ล่ะ” นักพรตชางซงสีหน้าได้ใจเต็มใบหน้า ตบหินหยกบนเก้าอี้เบาๆ จู่ๆ มีแสงสีทองระเบิดออกมาจากเก้าอี้ พุ่งขึ้นไปกลางอากาศ

จู่ๆ ภายในตำหนักที่มืดมิด มีแสงเปล่งออกมานับไม่ถ้วน ราวกับหิ่งห้อยในความมืด