แฝดชายหญิง：แด๊ดดี้ต้องชนะใจหม่ามี๊นะ นิยาย บท 107

สวี่รั่วฉิงไม่ว่าช้าแค่ไหนก็ตอบสนอง

ยิ่งไปกว่านั้นเธอฉลาดโดยกำเนิด ถ้าไม่เข้าใจความหมายในคำพูดของลี่ถิงเซิ่ง ก็เริ่มคิดลาออกในการเป็นผู้ช่วยได้เลย

วินาทีต่อมา มือเล็กของสวี่รั่วฉิงกดหลังมือลี่ถิงเซิ่งแรงขึ้นเล็กน้อย

ก็ได้ รู้สึกได้ว่าลี่ถิงเซิ่งจะให้เธอมาช่วยเขาทำงานอีกสองวันข้างหน้า!

ลี่ถิงเซิ่งขมวดคิ้วเล็กน้อย ความรู้สึกในดวงตาเรียบเฉยสุดๆ

“แอนนา เบาหน่อย”

สวี่รั่วฉิงเงียบ

เธออดทน ใครใช้ให้เธอเป็นผู้ช่วยลี่ถิงเซิ่งล่ะ?

“รู้แล้วค่ะ ประธานลี่ เบาหน่อยใช่ไหมคะ?”

สวี่รั่วฉิงกระทำเบามาก นิ้วเบาดุจขนนก ลูบผิวชายคนนี้

ความลุ่มลึกในดวงตาลี่ถิงเซิ่งกลายเป็นความรุนแรงฉับพลัน

สวี่รั่วฉิงหลุบตาลง มุมปากเผยรอยยิ้มไม่ชัดเจน

ไม่เคยมีประสบการณ์เป็นการส่วนตัวแต่เข้าใจเพียงเล็กน้อย? เธอไม่เคยเดท แต่ไม่ได้หมายความว่าเธอไม่รู้จักจีบผู้ชายเสียหน่อย

หลังจากหลังมือชั้นสูงของลี่ถิงเซิ่งไม่มีเลือดออกอีกต่อไป สวี่รั่วฉิงก็พูดกับผู้ชายหล่อเหลาที่พิงหัวเตียงอย่างมีชัย “ประธานลี่ ไม่ต้องให้ฉันกดแล้วใช่ไหม?”

ลี่ถิงเซิ่งกวาดตามองหญิงสาวที่ภาคภูมิใจอย่างงดงาม ไม่ได้ตอบอะไร

เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา มองดูเวลา

สิบสองโมง

นิ้วเรียวข้อต่อชัดเจนยกผ้าห่มออกช้าๆ ทำให้สวี่รั่วฉิงข้างเตียงตกใจสะดุ้ง

สวี่รั่วฉิงถอยหลังสองก้าวเงียบๆ

ลี่ถิงเซิ่งล้อเล่นด้วยไม่ได้เลยเหรอ?

“เธอประหม่าอะไร?” ลี่ถิงเซิ่งสวมรองเท้าแตะ เดินไปตรงหน้าหญิงสาว มองเธอจากด้านบน

วันนี้สวี่รั่วฉิงไม่ได้สวมส้นสูง ค่อนข้างตัวเล็กเมื่ออยู่ตรงหน้าลี่ถิงเซิ่ง

ลี่ถิงเซิ่งงอนิ้ว จิ้มหน้าผากหญิงสาว “ลงไปกินข้าว”

สวี่รั่วฉิง： “?”

คฤหาสน์เฉินซานใหญ่มาก ใหญ่จนสวี่รั่วฉิงไม่พูดอะไรด้วยความประหลาดใจไม่ได้ นายทุนนี่โอ้อวดจริงๆ

ถึงแม้สวี่รั่วฉิงไม่ใช่ลูกสาวแท้ๆ ตระกูลสวี่ แต่อย่างไรแล้วครึ่งแรกของชีวิตก็มีความสุขกับการได้รับการปฏิบัติอย่างลูกคุณหนู ต่อมาหลังจากได้รับการช่วยเหลือจากตระกูลซู ค่าใช้จ่ายประจำวันก็ไม่ต่างจากคุณหนูของทุกคน แต่ก็ยังตกตะลึงกับการตกแต่งของคฤหาสน์เฉินซาน

คฤหาสน์เฉินซานแตกต่างจากคฤหาสน์หลายหลังที่สวี่รั่วฉิงเคยเห็นมาก่อน

การออกแบบและตกแต่งภายในเรียบง่ายสุดๆ มีสไตล์ยุคหลังสมัยใหม่

นอกจากระบบพ่อบ้านอัจฉริยะ AI แล้ว ยังมีเทคโนโลยีชั้นสูงสมัยใหม่อีกมากมายที่หลายๆ คฤหาสน์หรูไม่ได้ใช้มัน

เช่นพื้นหลังภายในห้องอาหาร ล้วนเป็นหน้าจอโฮโลแกรม

“คุณแอน อาหารมื้อเที่ยงคืออาหารฝรั่งเศสตามรสชาติปากประธานลี่ ไม่ทราบว่าคุณทานได้ไหมครับ” พ่อบ้านถาม

“พอดีแล้ว ตอนอยู่ต่างประเทศฉันชอบวัฒนธรรมการทานอาหารฝรั่งเศสมาก”

ภายในห้องอาหารนอกจากลี่ถิงเซิ่งและสวี่รั่วฉิง ยังมีอีกหนึ่งคน ก็คือเสิ่นเหย่

ไม่รู้ว่าเสิ่นเหย่และลี่ถิงเซิ่งมีมิตรภาพแบบไหนกัน ไม่คิดว่าจะอยู่ที่นี่ได้ตลอดจริงๆ สวี่รั่วฉิงหลุบตาลง หั่นสเต๊กด้วยท่วงท่าสง่างาม หลังจากจิ้มพริกไทยป่น ก็นำเข้าปาก

สิ่งที่สวี่รั่วฉิงไม่รู้ก็คือ การกระทำของเธออยู่ในสายตาลี่ถิงเซิ่ง

สายตาตรวจสอบของชายผู้นี้ มีความลุ่มลึกขึ้นมาก

เสิ่นเหย่ก็สังเกตเห็นมารยาทและท่วงท่าในการทานอาหารของสวี่รั่วฉิง หลังจากสวี่รั่วฉิงขับรถกลับบ้านแล้ว เขาก็ถามลี่ถิงเซิ่งที่กำลังนั่งโซฟาดูข่าวการเงิน

“นั่นผู้ช่วยใหม่นายเหรอ? คงไม่ใช่พวกลูกคุณหนูคนไหนที่แอบชอบนายเลยมาสมัครงานหรอกนะ?”

ริมฝีปากบางของลี่ถิงเซิ่งเม้มเป็นเส้นตรง ไม่ได้ตอบคำถามเสิ่นเหย่

ในห้องรับแขกที่ว่างเปล่า นอกจากเสียงโทรทัศน์ก็ไม่มีเสียงอื่น

“น่าเบื่อจริง” เสิ่นเหย่หยิบเสื้อคลุมขึ้นมาพาดบนไหล่ “พรุ่งนี้เช้าฉันจะมาดูอาการนายอีกครั้ง ถ้ายังทรมานชีวิตตัวเองอีก ใครก็ช่วยชีวิตนายไม่ได้แล้วนะ”

พูดจบ เสิ่นเหย่ก็ไม่มองลี่ถิงเซิ่งอีก เดินตรงไปที่ประตูใหญ่ทางเข้า

ลี่ถิงเซิ่งดูรายการการเงินสักพักหนึ่ง ก็ปิดโทรทัศน์ เดินขึ้นบันไดทีละก้าว กลับไปที่ห้องน้ำอาบน้ำ