แฝดชายหญิง：แด๊ดดี้ต้องชนะใจหม่ามี๊นะ นิยาย บท 12

บทที่ 12 น้ำหอมที่แอนนาส่งมา

ผู้ชายในโลกนี้ล้วนมืดมิดเหมือนกันหมด

ถึงแม้จะเป็นผู้ชายที่หล่อมากแค่ไหนก็เหมือนกัน!

ถ้าหากว่าลี่ถิงเซิ่งกล้าบอกให้เธอนอนด้วยจริง ๆ เธอก็จะจากไปทันที หนทางที่อยากจะแก้แค้นสวี่รั่วยีนั้นมีเยอะแยะ ไม่ได้มีแค่เขาลี่ถิงเซิ่งคนเดียวหรอก

ริมฝีปากสีแดงสดของสวี่รั่วฉิงคลี่ยิ้มที่เยาะเย้ยอันหนึ่งออกมา คิดไม่ถึงว่าพ่อของลูกรักของเธอก็ไม่ได้แตกต่างอะไรกับพวกผู้ชายข้างนอก เป็นแค่คนหนึ่งที่ใช้แต่ของส่วนล่างมาคิดวิเคราะห์

คิ้วคมสวยของลี่ถิงเซิ่งยักขึ้นเล็กน้อย แล้วพิงไปข้างหลัง ร่างกายช่วงบนตกสู่ความนุ่มสบายของเก้าอี้ทำงาน

เธอจ้องมองหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าอย่างขี้เกียจ รูปโฉมที่มีเสน่ห์ดึงดูดคน รูปร่างที่สูงโปร่ง เส้นเสียงที่ไพเราะ

จากการยั่วยุและเป็นฝ่ายมาจูบเขาก่อนตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ เหมือนกับเอาแต่คอยบอกกับเขาว่า ตัวเองเป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่อยากจะยั่วยวนเขา

แต่ตอนนี้ ดวงตาที่ง่วงงุนของสวี่รั่วฉิงกำลังมีแววโมโหกะพริบขึ้น บนใบหน้าขาวใสมีรอยแดงแต่งแต้มอยู่

ไม่ได้เป็นเพราะว่าเขินอาย แต่เป็นเพราะว่าโมโห

มีความหมายดี

ริมฝีปากบางของลี่ถิงเซิ่งขยับเล็กน้อย “หลี่อานไม่ได้พูดผิด ผู้ช่วยของผมไม่จำเป็นจะต้องนอนเป็นเพื่อนผม”

“งั้นที่ประธานลี่บอกว่าให้ฉันนอนพักผ่อนกับคุณด้วยคือ?” มือทั้งสองข้างของสวี่รั่วฉิงกอดอกเอาไว้ นอนพักผ่อนกับเขายังจะเป็นการนอนพักผ่อนกับเขาง่าย ๆ เหมือนอย่างคำพูดเหรอ? คิดว่าเธอเป็นเด็กสามขวบหรือไง

ลี่ถิงเซิ่งชัดเจนดีว่าสวี่รั่วฉิงเข้าใจความหมายของเขาผิดไปแล้ว แต่ว่าแกล้งหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้านี้แล้วมันสนุกดีจริง ๆ

เขากดรีโมทบังคับทีหนึ่ง แล้วประตูที่ปิดสนิทอยู่ในห้องทำงานก็เปิดออก ข้างในเป็นห้องนอนที่ตกแต่งอย่างหรูหรา มีเตียงใหญ่ที่ดูน่านอนสบายอยู่หลังหนึ่ง และตู้เก็บเหล้าที่เป็นกระจกใส โซฟา ตู้เสื้อผ้า อะไรที่สมควรมีล้วนมีครบ ดูท่าเวลาปกติคงจะมีงานอดิเรกกับผู้หญิงอยู่ในนี้ไม่น้อยเลย!

“ประธานลี่ ฉันไม่รู้จริง ๆ ว่าคนที่ดูแลจัดการลี่ซื่อกรุ๊ปจนได้กลายเป็นองค์กรชั้นนำในประเทศอย่างคุณ จะเป็นเหมือนอย่างคนอื่น ที่ต้องให้ลูกน้องผู้หญิงของตัวเองมานอนเป็นเพื่อนด้วย”

ลี่ถิงเซิ่งลืมตาขึ้นมา แล้ววิเคราะห์สวี่รั่วฉิงตั้งแต่บนลงล่างดู

หลังจากผ่านไปไม่กี่วินาที เขาก็ลุกขึ้นมา แล้วเดินไปตรงหน้าหญิงสาวอย่างพึงพอใจ “ผมนอนเตียง คุณนอนโซฟา”

สวี่รั่วฉิงค่อย ๆ ลืมตาโตขึ้นมา แล้วมองผู้ชายที่จ้องมองตัวเองจากบนลงล่างอย่างตกตะลึง

เขานอนเตียง ตัวเองนอนโซฟาเหรอ?

นี่มันเล่นอะไรกัน?

ลี่ถิงเซิ่งชื่นชมท่าทางตกใจของสวี่รั่วฉิงเสร็จ ก็หรี่ตาลงอย่างพึงพอใจ นิ้วมือดีดหน้าผากของเธอเบา ๆ ทีหนึ่ง “ความหมายตามคำพูด ผมนอนเตียง คุณนอนโซฟา นี่เป็นการลงโทษของคุณ ถ้าหากว่าทำไม่สำเร็จ เรื่องการเจรจากับสองสามีภรรยาฮิลล์ คุณก็ไม่ต้องไปแล้ว”

หลังจากลี่ถิงเซิ่งพูดจบ ก็ก้าวขายาว ๆ เดินเข้าไปในห้องข้างใน ทิ้งสวี่รั่วฉิงไว้ยืนมองแผ่นหลังของเขาอย่างนิ่งอึ้ง

พอสวี่รั่วฉิงตั้งสติกลับมาได้ แล้วเข้ามาถึงในห้อง

ที่ข้าง ๆ เตียงกว้างใหญ่สีขาว มีเก้าอี้ไว้แต่งตัววางอยู่อันหนึ่ง บนนั้นมีเสื้อสูทและเนกไทที่ลี่ถิงเซิ่งเพิ่งถอดออกเมื่อกี้วางพาดอยู่

แต่บนโซฟาที่มีระยะห่างแน่นอนกับเตียงนั้น มีหมอนนุ่มที่สวยงามและผ้าห่มลายหงส์วางอยู่

ถึงแม้ว่าจะเป็นโซฟา แต่ที่จริงก็ใหญ่พอ ๆ กับเตียงสองที่นอน และสามารถนอนได้ถึงสองคน

หรือว่าที่ลี่ถิงเซิ่งบอกให้ตัวเองนอนพักผ่อนกับเขา จะเป็นการนอนธรรมดาที่เขาก็นอน ตัวเองก็นอนเหรอ?

ถึงแม้ว่าจะเป็นความต้องการที่แปลกประหลาด แต่ว่าก็ไม่ได้ทำให้เกิดความเสียหายจริง ๆ กับเธอสักหน่อย

แล้วพอดีเมื่อวานเธอก็ไม่ได้นอนมาดี ๆ เลยรีบถือโอกาสนี้นอนชมเชยสักหน่อย

สวี่รั่วฉิงถอดรองเท้าส้นสูงออก แล้วนอนลงบนโซฟา และห่มผ้าให้เรียบร้อย

พอหลับตาลง ความง่วงงุนก็ถาโถมเข้าใส่ ผ่านไปไม่นานเธอก็นอนหลับไปเลย

ลี่ถิงเซิ่งที่อยู่บนเตียงลืมตาขึ้น และมองไปทางก้อนกลม ๆ ที่อยู่บนโซฟา

สวี่รั่วฉิงเชื่อฟังราวกับเป็นกระต่ายน้อยตัวหนึ่ง ที่คว่ำอยู่ในรังน้อย ๆ ของตัวเอง และนอนหลับไป