แฝดชายหญิง：แด๊ดดี้ต้องชนะใจหม่ามี๊นะ นิยาย บท 125

หยดน้ำที่มีอุณหภูมิร่างกายของลี่ถิงเซิ่ง หยดลงบนใบหน้าของสวี่รั่วฉิงหยดแล้วหยดเล่า

เธอเงยหน้าขึ้น มองชายหนุ่มที่มีความโกรธอยู่ในแววตา ก็รู้สึกสับสนเล็กน้อย

ทำไมดูเหมือนเธอเป็นคนที่มาเล่นกับความรู้สึกคนอื่น นอนกับเขาแล้วก็จะทิ้ง?

ดวงตาที่สดใสของสวี่รั่วฉิงกะพริบ “ประธานลี่ คุณต้องการให้ฉันรับผิดชอบหรอ?”

ไม่เกี่ยวหรือเปล่า......

เมื่อคืนเขาเป็นคนเริ่มแท้ๆ ทำไมรู้สึกเหมือนเธอเอาเปรียบโดยนอนกับเขาล่ะ?

ทั้งสองแข็งทื่อ บรรยากาศตึงเครียด

กริ่งหน้าประตูดังขึ้นอย่างผิดเวลา

สวี่รั่วฉิงชี้ไปที่ประตูแล้วพูด “ประธานลี่ คงจะเป็นอาหารเช้า”

ดวงตาสีดำของลี่ถิงเซิ่งมองอย่างดุดันไปที่สวี่รั่วฉิงที่ไม่รู้สึกรู้สา

ไม่กี่นาทีต่อมา เขาก็กลับมาที่ห้องนอนอีกครั้ง ในน้ำเสียงมีความไม่พอใจ “ออกมากินข้าว”

สวี่รั่วฉิง“อื้ม”

อาหารมื้อเช้ากินอย่างไร้เสียง

ในตอนที่ลี่ถิงเซิ่งกินข้าว ไม่พูดไม่คุย ทำให้สวี่รั่วฉิงไม่กล้าเอ่ยปากแม้มีเรื่องจะพูด

อาหารเช้าที่ตึกซ่ายเซิ่งเตรียมไว้ให้ลี่ถิงเซิ่งนั้นได้เรียกใช้พ่อครัวฝีมือดี สวี่รั่วฉิงชิมไปหนึ่งคำ ดวงตาก็เป็นประกาย

กระทั่งเชฟชื่อดังจากยุโรปยังเชิญมาได้ น่านับถือจริงๆ

หลังจากกินอาหารเช้าเสร็จ สวี่รั่วฉิงก็หยิบกระดาษทิชชู เช็ดมุมปาก พูดหารือกับลี่ถิงเซิ่ง “ประธานลี่ วันนี้ฉันลาหยุดได้ไหม?”

ลี่ถิงเซิ่งหยิบแก้วขึ้นมา จิบกาแฟหนึ่งอึก จากนั้นก็วางไว้ด้านข้าง

“ได้”

หญิงสาวที่ได้รับคำอนุญาต เตรียมที่จะลุกขึ้น ก็ได้ยินเสียงนิงๆของชายหนุ่มที่อยู่ตรงข้ามเธอพูดขึ้น “หักค่าจ้างสามวัน”

สวี่รั่วฉิง“......”

หลังจากหายใจเข้าลึกสามครั้งแล้ว สวี่รั่วฉิงก็เผยรอยยิ้มเล็กน้อย คิ้วเรียวยาวเลิกขึ้น “ได้ ถือว่าเป็นค่าชดเชยที่ฉันนอนกับประธานลี่เมื่อคืนนี้”

“จริงด้วย ยังมีอีกเรื่องนึงลืมบอกประธานลี่” สวี่รั่วฉิงนึกอะไรขึ้นมาได้ หันกลับมาที่ห้องอาหารอีกครั้ง มองไปที่ชายหนุ่มที่สีหน้าจมดิ่ง กลืนน้ำลายลงคอโดยไม่รู้ตัว จากนั้นก็จิกผิวหนังพูด “พวกเราแยกกันไปรับรถ เลี่ยงไม่ให้ถูกสื่อถ่ายรูปได้ เมื่อกี้หลี่อานแจ้งมาว่า ชั้นล่างมีนักข่าวไม่น้อยกำลังซุ่มมอง”

ลี่ถิงเซิ่งโค้งริมฝีปากขึ้นอย่างมีความหมายลึกซึ้ง “ตอนนี้กลัวแล้ว?”

สวี่รั่วฉิงยิ้มเล็กน้อย “บนโลกใบนี้ เรื่องที่ทำให้ฉันกลัวได้มีไม่มาก ผู้สื่อข่าวฉันเจอมาเยอะแล้ว มีอะไรน่ากลัว?”

ขณะที่สวี่รั่วฉิงพูด ก็ลุกขึ้นกลับไปที่ห้อง ในตอนที่เธอออกมาอีกครั้ง ก็อยู่ในชุดสูทที่มีความสามารถทั้งตัว สวมแว่นตากันแดด

สีแดงบนริมฝีปาก ทำให้หัวใจคนคันยิบยิบ

เธอเพียงแค่ยืนอยู่ตรงนั้น ก็สามารถดึงดูดสายตาของผู้คนได้

ไม่แปลกใจเลยที่เมื่อคืนเดินตามรอยเธอ ลี่ถิงเซิ่งวางแก้วกาแฟลง ลุกขึ้นหยิบสูทที่วางอยู่ด้านข้าง สวมลงบนตัว เนคไทสีเข้มถูกผูกอย่างรวดเร็วด้วยนิ้วมือเรียวยาวของเขา

“ในเมื่อไม่กลัว งั้นก็ลงไปด้วยกัน”

......

หน้าประตูตึกซ่ายเซิ่น เต็มไปด้วยนักข่าวจากทุกช่องทาง

พวกเขากระทั่งตรวจสอบอย่างชัดเจนว่ารถของลี่ถิงเซิ่งและสวี่รั่วฉิงเมื่อวานยังอยู่ในโรงรถ

นี่แสดงให้เห็นว่าทั้งคู่ยังไม่ได้ออกจากซ่ายเซิ่น

สวี่รั่วฉิงมองกล้องและไมโครโฟนที่มืดมัวอย่างเป็นเรื่องปกติ เอ่ยปากพูดด้วยเสียงเย็นชา “นักข่าวสื่อมวลชนมีอะไรอยากจะถามไหม? ฉันจะตอบคำถามพวกคุณเพียงแค่สามข้อ”

“แล้วประธานลี่ตอบคำถามของพวกเราไม่ได้หรอ?”

บนใบหน้าของสวี่รั่วฉิงยังคงไม่มีอารมณ์ใดๆ เธอมองนักข่าวที่เอ่ยถามไปเมื่อกี้ ยิ้มอย่างเย็นเยือก

เธอพูด “งั้นพวกคุณจะลองถามคำถามประธานลี่ก็ได้ ถ้าพวกคุณสามารถได้รับคำตอบที่พวกคุณต้องการจากประธานลี่ ก็ถือว่าพวกคุณชนะ”