แฝดชายหญิง：แด๊ดดี้ต้องชนะใจหม่ามี๊นะ นิยาย บท 142

สวี่อี้หานเป็นคนแรกที่สังเกตเห็นว่าสวี่รั่วฉิงมีท่าทางแปลกไป

สาวน้อยจึงวางเกมที่กำลังเล่นอยู่ในมือลง  ดวงตากลมโตดำขลับจ้องมองหญิงสาวแน่นิ่ง “คุณแม่ เป็นอะไรไปคะ?”

สวี่อี้หานพูดจบ  สวี่อี้ฝานถึงได้วางของในมือลง  ทั้งสองมองมาที่คนเป็นแม่อย่างพร้อมเพรียง

“เกิดอะไรขึ้นครับ?” เด็กชายผู้เย็นชาเอ่ยถาม

สีหน้าของสวี่รั่วฉิงยังคงไม่เปลี่ยน  เธอสวมใส่แว่นกันแดดสีดำอีกครั้ง แล้ววางโทรศัพท์ลงในกระเป๋า จากนั้นก็ก้มหน้ามองเวลา “คงต้องรบกวนคุณมี๊ของพวกหนูอีกแล้วล่ะ”

ไม่รู้ว่าหลังจากได้รู้ความจริง  ซูจิ่วเอ๋อร์จะยัดเธอลงกระสอบไปขายหรือเปล่า

เมื่อขึ้นเครื่อง สวี่รั่วฉิงก็ล้างเครื่องสำอาง พร้อมทั้งเปลี่ยนใส่ชุดนอน หลังจากช่วยเด็กน้อยทั้งสองคนเปลี่ยนชุดนอนเสร็จ  เธอถึงได้ใส่ผ้าปิดตา เตรียมพร้อมเดินทางไกล

หวังก็แต่ว่าการเดินทางไปฝรั่งเศสในครั้งนี้จะราบรื่น

สิบเอ็ดชั่วโมงต่อมา  เครื่องบินก็ลงจอดที่สนามบิน

สวี่รั่วฉิงเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างไม่รีบร้อน  พร้อมทั้งแต่งหน้ากับใส่แว่นกันแดด จากนั้นก็ปลุกเด็กทั้งสองคนที่กำลังพากันหลับอุตุ

“อี้หาน อี้ฝาน ถึงปารีสแล้วลูก ตื่นได้แล้ว”

เด็กทั้งสองตื่นขึ้นมาจากฝันแสนหวาน ขยี้ตาอย่างงัวเงีย  กะพริบดวงตาฉ่ำน้ำพร้อมกันอย่างไม่ได้นัดหมาย  จากนั้นก็พากันเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างเป็นเด็กดี พร้อมทั้งสะพายกระเป๋าของใครของมัน แล้วลงจากเครื่องไปพร้อมกับสวี่รั่วฉิง

“คุณมี๊มารอพวกเราที่่ข้างนอกแล้วใช่ไหมคะ?” สวี่อี้หานจับมือสวี่รั่วฉิงเอาไว้ พร้อมทั้งแกว่งเบาๆ

สวี่รั่วฉิงพยักหน้า  พร้อมทั้งขนกระเป๋าเดินทางขึ้นรถเข็น  แล้วเข็นกระเป๋าเดินทางที่หนักอย่างกับภูเขาเดินออกไปข้างนอกพร้อมกับเจ้าก้อนถั่วทั้งสอง

ทางด้านซูจิ่วเอ๋อร์ก็มารอสวี่รั่วฉิงที่จุดรับผู้โดยสารอยู่ก่อนแล้ว

เธอกลัวว่าสวี่รั่วฉิงจะมองไม่เห็น เลยตั้งใจทำป้ายมาถือเอาไว้ในมือ

ซูจิ่วเอ๋อร์เป็นคนตัวสูง จึงค่อนข้างโดดเด่น  ไม่นานสวี่รั่วฉิงก็เห็นซูจิ่วเอ๋อร์ท่ามกลางฝูงคนได้อย่างรวดเร็ว

เธอโบกมือให้ซูจิ่วเอ๋อร์  จากนัั้นก็พาสวี่อี้ฝานกับสวี่อี้ฝานเข้าไปหาอีกฝ่าย

สวี่อี้หานวิ่งเข้าไปกอดซูจิ่วเอ๋อร์เต็มอก “คุณมี๊！หนูคิดถึงคุณมี๊มากๆเลยค่ะ！”

ซูจิ่วเอ๋อร์จุ๊บหน้าผากใสๆของสวี่อี้หานจนเป็นรอยลิปสติกสีแดง “คุณมี๊ก็คิดถึงหนูค่ะ！”

จากนั้น มือปีศาจของซูจิ่วเอ๋อร์ก็เริ่มบู้บี้แก้มนุ่มนิ่มทั้งสองข้างของสวี่อี้หานอย่างมันเขี้ยว

เมื่อเธอเห็นสวี่อี้ฝานที่ก้าวถอยหลังเงียบๆพร้อมทั้งมองมาที่เธออย่างเย็นชา มุมปากก็ยิ้มออกมาเล็กน้อย “อี้ฝาน  ไม่มากอดคุณมี๊หน่อยเหรอ?”

เด็กชายหน้าตาหล่อเหลา เม้มปากแน่น จากนั้นส่ายหัวเบาๆ

สวี่รั่วฉิงหัวเราะจนน้ำตาแทบไหล “เอาล่ะ  ถ้าแกยังทำแบบนี้ อี้ฝานคงกลัวแน่ๆ ถ้าในอนาคตเขาไม่กล้ามีแฟนจะทำยังไง?”

ซูจิ่วเอ๋อร์ฮึดฮัด “อี้ฝานเปลี่ยนไป เมื่อก่อนยังให้หอมอยู่เลย！”

“ก็แกเอาแต่ทาปากแดงจะไปจุ๊บเขานี่นา” สวี่รั่วฉิงกอดเพื่อนรักเบาๆ “รบกวนแกมารับตลอดเลย  คราวนี้รบกวนคุณอากับคุณน้าด้วยนะ”

ซูจิ่วเอ๋อร์มองบนใส่สวี่รั่วฉิง  จากนั้นก็ชกหมัดเข้าที่ไหล่ของเพื่อนสาว “แกกำลังเพ้อเจ้ออะไร? พ่อแม่ฉันแทบจะเห็นแกเป็นลูกคนหนึ่งด้วยซ้ำ กะอิแค่วัตถุดิบเครื่องหอมเองไม่ใช่เหรอ? เอาเป็นว่าวันนี้พักผ่อนก่อน  พรุ่งนี้เราไปคัดสรรที่สวนกัน！” พูดจบ ซูจิ่วเอ๋อร์ก็ดีดนิ้ว ออกคำสั่งให้บอดี้การ์ดมาเอากระเป๋าของสวี่รั่วฉิงไปเก็บที่รถ จากนั้นก็เดินไปคล้องแขนสวี่รั่วฉิงอย่างสนิทสนม  ทั้งสองคนเดินจูงมือเด็กน้อยทั้งสองไปด้วยกัน