แฝดชายหญิง：แด๊ดดี้ต้องชนะใจหม่ามี๊นะ นิยาย บท 165

สวี่รั่วฉิง “ประธานลี่ ไม่งั้นคุณเปลี่ยนเงื่อนไขดีไหม?”

ให้เธอออดอ้อน ทุกข์ยิ่งกว่าให้เธออ่านเอกสารอีก ตั้งแต่เด็กจนโต สวี่รั่วฉิงไม่รู้ว่าการออดอ้อนคืออะไร แม้ว่าจะดูภาพยนตร์ละครทีวีมาหลายเรื่อง แต่เธอก็ได้เรียนรู้ว่านางเอกในเรื่องนี้ออดอ้อนผู้ชายอย่างไร แต่ว่า...

ดูมากเท่าไหร่ เธอก็ไม่เคยฝึกฝนมาก่อน?

“ไม่ได้” เสียงที่ไม่แยแสของลี่ถิงเซิ่งขจัดความหวังของสวี่รั่วฉิง

สวี่รั่วฉิง "..."

ในใจของเธอแทงวายร้ายอย่างลี่ถิงเซิ่งด้วยเข็มจำนวนนับไม่ถ้วน แต่ปากก็ทำได้เพียงพูดอย่างนิ่มนวล “ประธานลี่ ไม่มีทางอื่นให้เจรจาแล้วจริงๆเหรอ?”

ฟังออกว่า ผู้หญิงออดอ้อนไม่เป็นจริงๆ รอยยิ้มบนริมฝีปากของลี่ถิงเซิ่งนั้นลึกขึ้นเรื่อยๆ เธอก็เหมือนกับลูกแมวตัวหนึ่ง เวลาที่แกล้งเธอน่ารักมากๆ

แยกเขี้ยวยิงฟันยังไม่กล้ากัดอย่างนั้น

ลี่ถิงเซิ่งบอกสวี่รั่วฉิงอย่างเรียบง่ายและชัดเจน "ไม่มีทางอื่น"

สวี่รั่วฉิงสูดหายใจเข้าลึกๆ แม้ว่าเธออยากจะนั่งบนตัวชายคนนั้นและดึงเนคไทของเขาให้แรงๆ โดยทิ้งรอยที่ลบไม่ออกบนริมฝีปากของเขา

แกล้งเธอแกล้งเธอจนเสพติด?

แต่ว่าก็แค่ออดอ้อน เธอก็ไม่ได้ขาดทุน

“ก็ได้ แต่ประธานลี่รสนิยมของคุณแปลกมากจริงๆ หรือว่าเมื่อก่อนผู้หญิงของคุณ คุณก็ขอร้องแบบนี้?” สวี่รั่วฉิงถามพลางกลอกตา

หลี่ถิงเซิง "..."

เมื่อก่อน?

ใครเคยบอกเธอ เมื่อก่อนเขามีผู้หญิงหลายคน?

สวี่รั่วฉิงซ้อมในใจ เสียงที่นุ่มและหวานมาก เลี่ยนจนเกือบจะสามารถทำให้ผู้คนขนลุกได้ "ประธานลี่ ขอร้องคุณนะ ให้ฉันเปลี่ยนงานกับผู้ช่วยหลี่เถอะนะคะ!"

สวี่รั่วฉิงสาบาน ว่าเธอไม่เคยพูดกับผู้ชายคนอื่นด้วยน้ำเสียงที่เลี่ยนอย่างนี้มาก่อน

แต่ในน้ำเสียงที่มีความน่ารักที่เกิดขึ้นโดยธรรมชาติ บวกกับความออดอ้อน ผลลัพธ์ยิ่งทำให้คนไม่สามารถหยุดได้

ร่างของลี่ถิงเซิ่งแข็งทื่ออย่างเห็นได้ชัด

เขายิ้มจนปัญญาเล็กน้อย เดิมต้องการจะแกล้งผู้หญิงคนนี้สักหน่อย คิดไม่ถึงว่าสุดท้ายแล้วตัวเองจะต้องอาบน้ำเย็นเพื่อแก้ไขปัญหานี้สักหน่อย

หลังจากที่สวี่รั่วฉิงพูดจบ ได้ยินเสียงหายใจยาวๆจากทางโทรศัพท์ และไม่มีเสียงอื่นใดอีก

หรือว่าที่เธออ้อนนั้นไม่ถูก?

แต่ว่าดูในละครก็อ้อนแบบนี้นะ?

สวี่รั่วฉิงเต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม เมื่อเห็นว่าลี่ถิงเซิ่งไม่ได้ส่งเสียงนาน เธอจึงกระแอมเล็กน้อย “ประธานลี่ เดี๋ยวนี้ได้หรือยัง? ฉันทำตามคำขอของคุณหมดแล้ว”

เสียงผู้หญิงกลับคืนสู่ความเยือกเย็นและความเหนื่อยหน่ายเหมือนเดิม

ลี่ถิงเซิ่งหัวเราะไม่มีเสียง "น่าเสียดายมาก หลี่อานเพิ่งขึ้นทางด่วน"

สวี่รั่วฉิงเงียบไปหลายวินาที

“ลี่ถิงเซิ่ง...!”

นี่ไม่ใช่กำลังแกล้งเธอเหรอ!

สวี่รั่วฉิงวางสายอย่างโกรธเคือง

ผ่านไปสักพัก โทรศัพท์ก็สั่น

ก็ไม่รู้ว่าลี่ถิงเซิ่งส่งวีแชทอะไรให้กับเธอ สวี่รั่วฉิงก็ปิดโทรศัพท์มือถือไปเลย

เดิมเธอเป็นคนดื้อรั้น บวกกับความภูมิใจในตัวเองมาก ดังนั้นตั้งแต่อายุยังน้อย ล้วนอยากพึ่งสิ่งที่ตัวเองมี แต่ไหนแต่ไรมาไม่เคยพึ่งการออดอ้อน

ในเมื่องานไม่มีทางแลกเปลี่ยนได้ แทนที่จะขอความช่วยเหลือ งั้นตัวเธอเองก็เอาเอกสารที่หนาๆทั้งหมดนี้แทะจนหมด

สวี่รั่วฉิงปิดอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ทั้งหมดที่สามารถเข้าถึงอินเทอร์เน็ตได้ จากนั้นจึงชงกาแฟหนึ่งแก้ว และเริ่มจดจ่อกับการอ่านเอกสารและบันทึก แม้แต่สวี่อี้หานและสวี่อี้ฝานกลับบ้านก็ไม่ได้สังเกต

เด็กน้อยสองคนเดินด้วยขาสั้นๆผลักประตูออก มองเห็นหญิงสาวที่เม้มริมฝีปากแน่นสนิท แล้วต่างมองหน้ากันและกันปิดประตูอย่างเป็นเด็กดี

“ไม่นึกเลยว่าแม่เริ่มอ่านเอกสารแล้ว? ฉันไม่ได้ดูผิดใช่ไหม?” สวี่อี้หานถาม