แฝดชายหญิง：แด๊ดดี้ต้องชนะใจหม่ามี๊นะ นิยาย บท 178

สวี่รั่วยีมองไปที่บรรยากาศแปลกๆ และสับสนมากขึ้นเรื่อยๆ

ลี่ถิงเซิ่งดูเหมือนจะไม่ได้ยินคำถามของหล่อน แต่คุณผู้ชายซูกลับขมวดคิ้ว แล้วมองไปที่สวี่รั่วยี

ดูจากการแต่งตัวแล้ว คงเป็นคนจากตระกูลที่ร่ำรวยที่ไหนสักแห่งในหลินชวน แต่คำพูดที่ไร้การศึกษาเกินไป หลังจากที่คุณผู้ชายซูมองขึ้นลงหัวจรดเท้า เขายังคงรักษาท่าทางและความสุขุม “แอน คนนี้เป็นใครกัน？”

เมื่อสวี่รั่วยีได้ยินสิ่งที่คุณผู้ชายซูพูด จากเดิมที่หล่อนอารมณ์ไม่ดีอยู่แล้ว ก็เพิ่มทวีคูณขึ้นไปกันใหญ่

รู้จักแอนนา แต่ไม่รู้จักหล่อน？ในหลินชวนหล่อนมีชื่อเสียงมากกว่าแอนนาหรือไง？

แต่สวี่รั่วยีลืมไปว่าอิทธิพลที่แท้จริงของตระกูลซูนั้นไม่ได้อยู่ที่หลินชวน ไม่ว่าหล่อนจะมีชื่อเสียงมากแค่ไหนในหลินชวน คุณผู้ชายซูก็ไม่รู้ทั้งนั้น

สวี่รั่วฉิงเหลือบมองใบหน้าที่แดงก่ำของสวี่รั่วยี พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาว่า “คุณผู้หญิงจากตระกูลสวี่ในหลินชวนค่ะ”

เธอไม่ได้แนะนำชื่อเต็มของสวี่รั่วยีด้วยซ้ำ

คุณผู้ชายซูออกเสียง‘อืม’ออกมา

ปรากฏว่านี่คือคุณสวี่ คนที่ใส่ร้ายสวี่รั่วฉิงเมื่อหกปีก่อน

คุณผู้ชายซูยิ้มจางๆ เขามองไปที่สวี่รั่วยีสองสามครั้ง จากนั้นเขาก็พอจะเข้าใจสิ่งที่ผู้หญิงคนนี้ต้องการจะทำ

ต้องการวางกับดักเพื่อประเมินเขา อ่อนหัดเกินไปแล้ว

“ต้องขอโทษด้วยจริงๆ ไม่เคยได้ยินมาก่อนเลยครับ”

หลังจากที่คุณผู้ชายซูพูดจบ ใบหน้าที่แดงก่ำของสวี่รั่วยีก็ดูน่าเกลียดมากขึ้น

คุณผู้ชายซูก้มศีรษะลงจากนั้นเหลือบมองนาฬิกา นี่มันก็ดึกมากแล้ว เขาเงยหน้าขึ้นมามองลี่ถิงเซิ่ง พร้อมกับพูดว่า “ประธานลี่ ตอนนี้ก็ดึกมาแล้ว อีกเดี๋ยวฉันมีธุระ ไม่ทราบว่าพอจะพาแอนไปส่งแทนฉันทีได้ไหม？”

ใบหน้าของสวี่รั่วยีนั้นดูบูดเบี้ยวเข้าไปใหญ่

“เดี๋ยวก่อน ทำไมต้องให้ลี่ถิงเซิ่งไปส่งเธอด้วย--”

คุณผู้ชายซูไม่ได้มองสวี่รั่วยีแม้แต่น้อย “ประธานลี่ เรื่องนี้นายคงไม่ปฏิเสธหรอกนะ”

ลี่ถิงเซิ่งยิ้มจางๆ “แน่นอนครับ ขอบคุณประธานซูที่ดูแลลูกน้องของผมในวันนี้”

คุณผู้ชายซู “ที่ไหนกันล่ะ”

คุณผู้ชายซูขอให้เลขานำของขวัญของซูจิ่วเอ๋อร์ที่นำมาให้สวี่รั่วฉิงลงมาที่ชั้นล่างและพูดเบาๆว่า “การอธิปรายเศรษฐกิจกับประธานลี่ครั้งนี้ได้พูดเปิดอกกันเยอะเลย หวังว่าในอนาคตเราคงได้ทำงานร่วมกันมากขึ้นนะครับ”

จนกระทั่งเลขาให้สั่งให้คนย้ายของขวัญออกไปจนหมด ภายในห้องวีไอพีก็ไม่มีใครสนใจสวี่รั่วยีเลย

สวี่รั่วยีกำมือแน่น

แต่คำสอนของคุณนายสวี่ที่บอกหล่อนว่าหล่อนไม่ควรอารมณ์เสียง่าย

หล่อนเม้มริมฝีปากสีแดงของตน อดทนต่อความโกรธเอาไว้ พร้อมกับพูดว่า “ถิงเซิ่ง ฉันควรทำยังไง？”

ลี่ถิงเซิ่งมองสวี่รั่วยีอย่างผิดหวัง เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยโดยไม่พูดอะไร หยิบโทรศัพท์โทรออกไป พูดไม่กี่คำ จากนั้นก็วางสายลง

“อีกสักพักจะมีคนขับรถไปส่งนะ”

หลังของสวี่รั่วยีนั้นชะงัก

ลี่ถิงเซิ่งชี้แจงอย่างชัดเจนว่าเขาจะไม่ไปส่งหล่อน！

หล่อนกลืนความโกรธลงไปจากนั้นทำตัวเป็นหญิงสาวที่ยิ้มแย้ม “ถ้าอย่างนั้น ฉันไม่รบกวนก็แล้วกันค่ะ”

เมื่อสวี่รั่วยีพูดจบ หล่อนก็เหยียบส้นสูงและเดินออกไปด้วยความโกรธ

“คุณสวี่ครับ คุณยังไม่เช็กบิลเลยนะครับ” เมื่อบริกรเห็นสวี่รั่วยีกำลังจะออกไป เขาจึงรีบหยุดเอาไว้

เป็นถึงลูกสาวคนโตของตระกูลสวี่คงไม่คิดกินฟรีหรอกใช่ไหม？

สวี่รั่วยีที่โกรธอยู่เป็นทุนเดิม แล้วมีบริกรมาพูดแบบนี้กับหล่อนอีก มันทำให้หล่อนด่ากราด “รีบอะไรนักหนา ฉันไม่มีปัญญาจ่ายเงินหรือไง？จำชื่อฉันไม่ได้เหรอ？แกเป็นเด็กใหม่หรือไงกัน？ไปเรียกผู้จัดการมาถามสิว่าฉันต้องจ่ายเงินไหม！”

เมื่อบริกรเห็นเช่นนี้ เขาจึงไม่กล้าพูดอะไร

สวี่รั่วยีพ่นเสียงออกมาอย่างเย็นชา เดินออกจากร้านอาหารอย่างไม่เป็นมิตร