แฝดชายหญิง：แด๊ดดี้ต้องชนะใจหม่ามี๊นะ นิยาย บท 181

หลังจากสวี่รั่วยีถอดเสื้อผ้าของผู้ชายเสร็จ ต่อจากนั้นเธอก็ถอดเสื้อผ้าตัวเองแล้วลงไปนอนอยู่ข้างกายลี่ถิงเซิ่ง แล้วดึงผ้าห่มบนตัวเขามาห่มที่ตัว

อุณหภูมิร่างกายของผู้ชายสูงนิดๆ สวี่รั่วยีรู้สึกกังวล ไม่รู้ว่ายานอนหลับผสมกับยานั่นจะเกิดผลยังไงขึ้น

เผื่อพลาด สวี่รั่วยีเลยได้เอาของที่เตรียมไว้ร่วงหน้า ป้ายสีที่บาดตาไว้บนผ้าปูสองสามหยดเสร็จ หลังจากนั้นถึงค่อยกลับไปนอนที่ข้างกายของลี่ถิงเซิ่งต่อ นอนตะแคงแล้วกอดเอวของเขาไว้จนแน่น

คนใช้ในคฤหาสน์รู้สึกแปลกใจ ว่าทำไมสวี่รั่วยีเข้าไปในห้องนอนของลี่ถิงเซิ่งตั้งนานยังไม่ออกมา

“หรือว่าเธอลองไปดูหน่อย？คงไม่ใช่ว่าคุณชายลี่เขาจะไม่สบายจริงหรอกนะ？”

“ถ้าจะไปแกก็ไปเองสิ ฉันไม่กล้าไปหรอกนะ！เดี๋ยวเกิดคุณสวี่กับคุณชายลี่……”คนใช้คนนึงพูด คำพูดแฝงด้วยความหมายอย่างเห็นได้ชัด เข้าไปนานขนาดนี้ยังไม่ออกมา บางที ทั้งสองอาจจะกำลัง……

“ไม่หรอกมั้ง？”คนใช้อีกคนที่ปากใหญ่ๆไม่กล้าจะเชื่อ ถึงคุณนายลี่จะเอ็นดูสวี่รั่วยีมาก แทบจะเห็นสวี่รั่วยีเป็นคู่หมั้นในอนาคตของลี่ถิงเซิ่ง แต่ในตลอดเวลาหกปีมา ลี่ถิงเซิ่งไม่เคยมีสีหน้าที่ดีให้กับสวี่รั่วยีเลยสักครั้ง

“ถ้าคุณชายลี่ชอบคุณสวี่จริง แล้วทำไมถึงต้องยื้อเวลานานขนาดนี้ ไม่หมั้นกันสักทีล่ะ？และอีกอย่าง ช่วงนี้ คุณชายลี่ก็ไม่พักที่นี่ แต่ย้ายไปพักที่เฉินซานฝั่งโน้น เธอว่ามันเพราะอะไร？”

“ใครจะไปรู้ล่ะ รอพรุ่งนี้ดูแล้วก็รู้เองแหละ？หรือว่าเราสองคนพนันการมั้ยล่ะ？”

“ไปไกลๆเลย ใครจะพนันกับเธอยะ”

เช้าวันต่อมา ไม่มีคนใช้คนไหนกล้าไปที่ห้องของลี่ถิงเซิ่งเลยแม้แต่คนเดียว

สวี่รั่วยีไม่ได้ออกจากห้องของลี่ถิงเซิ่งเลยตลอดทั้งคืน เวลานี้ คนใช้ในคฤหาสน์ทุกคนต่างคาดเดาในใจ เรื่องที่พวกเธอเม้าท์มอยกันในเมื่อวานคงกลายเป็นเรื่องจริงแล้ว ลี่ถิงเซิ่งคงได้นอนกับสวี่รั่วยีไปแล้ว

ในห้องนอน

ผ้าม่านหน้าต่างที่หนาทึบได้บดบังแสงที่แสบตา

ห้องนอนที่กว้างใหญ่ กับดีไซนน์ที่เรียบง่าย เตียงใหญ่สีเทาอ่อนตัดกับหัวเตียงสีดำที่ดูคลาสสิต และโคมฟ้าตั้งพื้นที่มีความเป็นศิลปะ

บนพื้นมีเสื้อผ้าผู้ชายกับเสื้อผ้าผู้หญิงทิ้งเรี่ยราด คนฉลาดแค่ดูก็รู้ว่าที่นี่เกิดอะไรขึ้น

ลี่ถิงเซิ่งรู้สึกคอแห้งเจ็บคอเป็นพิเศษ ดูเหมือนเขาจะฝัน ไม่รู้เพราะอะไร รู้สึกตัวร้อนไปหมด เลือดในร่างกายเหมือนจะไปรวมตัวกันอยู่จุดๆนึง เขาขมวดคิ้วทีนึง มือขาวซีดยื่นออกมาจากผ้าห่ม ระหว่างที่กำลังคลำหามือถือของตัวเองบนหัวเตียงนั้น จู่ๆ สังเกตเห็นว่ามีคนกอดเอวของเขาไว้ครึ่งนึง

แผ่นหลังที่แข็งแรงของผู้ชายแข็งทื่อในทันที

เขาค่อยๆหันมามอง เห็นผู้หญิงที่กอดตัวเองกำลังพักผ่อนอยู่ เธอหลับตาและริมฝีปากชมพูปิดอย่างสนิท

ใบหน้าของผู้หญิงเขาจำได้แม่น เธอไม่ใช่ใครอื่น ก็คือสวี่รั่วยี

ลี่ถิงเซิ่งลุกขึ้นมาด้วยสัญชาตญาณ เห็นภาพบนเตียงอย่างชัดเจน

บนตัวของสวี่รั่วยีไม่ใส่อะไรเลย ที่ผิวยังมีรอยแดงเป็นจุดๆ บนผ้าปูมีคราบเลือดหลายหยดที่เห็นได้อย่างชัดเจน

ลี่ถิงเซิ่งหรี่ตาทันที

เมื่อคืน เขาจำได้ว่าตัวเองทำงานอยู่ในห้องทำงาน แล้วสวี่รั่วยีได้ยกไวน์แดงมาให้เขาแก้วนึง เขาจิบไปคำสองคำ หลังจากนั้นก็……

ในร่างกายยังมีฤทธิ์ยาที่ทำให้ร้อนวูบวาบหลงเหลืออยู่

ถึงเขาจะเป็นคนหวงตัวและเลือก แต่เขาก็รู้ดีว่านี่มันเป็นความรู้สึกที่เกิดจากอะไร

สวี่รั่วยีตื่นขึ้นมาแล้วขยี้ตา จากนั้นก็แกล้งทำเหมือนไม่รู้เรื่องอะไรเลยแล้วลุกขึ้นมา：“อ้า...”

เธอกรี๊ดขึ้นมาแล้วดึงผ้าห่มมาปิดร่างของตัวเอง จากนั้นสายตามองไปที่ผู้ชายแล้วรีบหลับตาลง

น้ำเสียงของเธอฟันดูกล้ำกลืนฝืนทน：“ถิงเซิ่ง เรื่องเมื่อคืน……ถ้าคุณไม่อยากจะรับผิดชอบ พวกเราก็คิดซะว่าไม่ได้เกิดอะไรขึ้นก็ได้นะคะ”

สวี่รั่วยีตั้งใจพูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูน่าสงสาร เพื่อให้ลี่ถิงเซิ่งคิดว่าเขาทั้งสองคนได้หลับนอนกันแล้ว

เธอพยายามบีบน้ำตาแล้วพูด：“ฉันรู้ว่าคุณไม่ชอบฉัน ถิงเซิ่ง เรื่องเมื่อคืนคือฉันเต็มใจเอง ถึงแม้คุณจะทำรุนแรงกับฉัน แต่……เรื่องที่เกิดในเมื่อคืน ฉันไม่มีวันเอามันมาเป็นเครื่องมือข่มขู่คุณแน่ค่ะ คุณวางใจเถอะนะคะ”

สวี่รั่วยีสมกับเป็นคนที่คุณนายสวี่สอนออกมากับมือเองจริงๆ เธอพูดแค่ไม่กี่คำ น้ำตาก็ไหลลงบนผ้าห่มเป็นเม็ดๆ