แค่เมียคนใช้ นิยาย บท 34

ใบบัว....

ฉันใช้เวลาในการสอบเกือบสองชั่วโมง อยากจะบอกว่าตอนที่อยู่ในห้องสอบฉันไม่มีสมาธิเลยเพราะอะไรน่ะเหรอก็เพราะมัวแต่พะวงถึงใครบางคนที่บอกว่าจะรอฉันจนกว่าฉันจะสอบเสร็จ ฉันไม่รู้ว่าตอนนี้เขายังรอฉันอย่างที่พูดหรือเปล่าหรือบางทีเขาอาจจะแค่พูดให้ฉันดีใจเขาอาจจะกลับไปแล้วก็ได้ เขาจะมาเสียเวลารอฉันทำไมฉันไม่ได้สำคัญไม่ได้เป็นอะไรกับเขานี่นาจริงไหม

ฉันเดินลงบันไดมาอย่างระมัดระวังเพราะตอนนี้ขาของฉันมันยังเข้าเฝือกอยู่แต่อีกไม่กี่วันก็ได้เอาออกแล้ว

ตึก ตึก ตึก ขณะที่ฉันค่อยๆเดินลงมาทีละขั้นฉันก็ได้ยินเสียงคนวิ่งมาฉันจึงรีบหลบเข้าข้างผนังเพราะกลัวจะโดนชน

"บัวรอด้วย" แต่พอหันไปดูเป็นเคที่ไม่รู้ว่าเขาวิ่งมาจากไหนเพราะฉันเห็นเขาเดินออกมาจากห้องสอบก่อนฉันเกือบหนึ่งชั่วโมงฉันคิดว่าเขาคงจะกลับไปแล้วซะอีก

"เค ยังไม่กลับอีกเหรอ"

"ก็รอเธอไงจะกลับได้ไงล่ะ"

"รอเรา??รอทำไมเหรอ"

"ก็จะพาไปเลี้ยงฉลองที่สอบเสร็จไง"

"เรา...ไปไม่ได้อ่ะ"

"ทำไมอ่ะ"

"คือมีคนมารอรับเราน่ะ" แม้จะยังไม่แน่ใจว่าคนที่บอกว่าจะรอยังรออยู่ไหมแต่ถึงแม้ว่าเขาจะไม่รอฉันก็ไปกับเคไม่ได้อยู่ดีเพราะต้องรีบกลับไปช่วยคนอื่นทำงานบ้าน

"ใคร แฟนเหรอ"

"เปล่าหรอกไม่ใช่แฟน" เพราะสำหรับคุณฟิวเขาเป็นมากกว่าแฟนเพราะเขาเป็นรักแรกเป็นคนแรกของฉันฉันไม่เคยหวังที่จะได้ใช้คำว่าแฟนกับเขาหรอกเพราะมันเป็นไปไม่ได้

"แล้วใครอ่ะ"

"เจ้านายเราน่ะ"

"เจ้านาย??"

"อื้มใช่ เจ้านายเรามารอรับน่ะเค้าเห็นว่าเราขาเจ็บก็เลยมารอรับกลับบ้าน"

"เจ้านายบ้านเธอใจดีกับเธอขนาดนั้นเลยเหรอถึงกับมารอรับ"

"เอ่อ ก็พอดีเจ้านายเราเค้าต้องขับรถผ่านมาทางนี้พอดีน่ะก็เลยมารับ" ฉันหาข้อแก้ตัวที่พอจะฟังขึ้น

"อืม แต่ก็เสียดายอ่ะวันนี้ฉันกะว่าจะพาเธอไปเลี้ยงซะหน่อย"

"เลี้ยงอะไร"

"ก็เลี้ยงฉลองสอบเสร็จไง แต่ไม่เป็นไรไว้วันหลังเราก็ค่อยนัดกันก็ได้ถ้าวันนี้เธอไม่ว่าง"

"นัดเหรอ..เราไม่แน่ใจนะว่าจะมีเวลาออกมาหรือเปล่า เคก็รู้ว่าเราเป็นคนใช้มีงานต้องทำทั้งวันจะไปไหนมาไหนก็ลำบาก"

"งั้นเอางี๊ เธอบอกว่าตอนนี้เจ้านายเธอมารอรับใช่ป่ะ เดี๋ยวฉันจะไปขออนุญาตจากเจ้านายของเธอเองดีป่ะ"

"มะ ไม่ ไม่ต้อง คือเจ้านายเราเค้าดุน่ะเค้าอาจจะไม่พอใจก็ได้ เราว่าอย่าเลย" ฉันรีบห้ามเคทันทีเพราะฉันพอจะเดาออกว่าคุณฟิวจะตอบว่าไง

"เหมือนเธอจะกลัวเจ้านายเธอมากเลยนะเสียงสั่นเชียว"

"ก็เราอาศัยบ้านเค้าอยู่จะไม่ให้กลัวไม่ให้เกรงใจได้ยังไงล่ะ" 

" แล้วเมื่อไหร่เราจะได้ไปไหนมาไหนด้วยกันบ้างอ่ะ ไปกินข้าวไปดูหนังไรงี้"

"นายก็ชวนเพื่อนคนอื่นไปสิ"

"เธอก็รู้ว่าทั้งมหาลัยฉันคบใครที่ไหนล่ะเพื่อนของฉันก็มีแค่เธอกับยัยมิ้งแต่ตอนนี้ยัยมิ้งก็ย้ายไปอยู่สวิตเหลือแค่เธอที่เป็นเพื่อนเพียงคนเดียวของฉัน ฉันมันโลกส่วนตัวสูงไม่ชอบคบใครมั่วซั่วเธอก็น่าจะรู้" จะว่าไปเคก็คล้ายกับฉันนะในเรื่องของการมีเพื่อนเพราะฉันก็ไม่มีเพื่อนเหมือนกันไม่ว่าจะเป็นเพื่อนจากโรงเรียนเก่าหรือเพื่อนในมหาลัย แต่ที่ฉันไม่มีเพื่อนคบไม่ใช่ว่าฉันมีโลกส่วนตัวสูงเหมือนเคหรอกนะ สาเหตุที่ไม่มีใครคบกับฉันหรือแม้แต่จะเข้ามาคุยด้วยก็เพราะทุกคนรู้ว่าฉันเป็นใครมาจากไหนเพราะฉันไม่เคยปิดบังใครอยู่แล้วทุกคนมีท่าทีรังเกียจเมื่อรู้ว่าฉันเป็นคนรับใช้ มีบ่อยครั้งที่ฉันถูกมองด้วยสายตาดูถูกเหยียดหยามจากเพื่อนร่วมคณะบางทีก็มีเดินมาสั่งฉันให้ไปซื้อข้าวซื้อน้ำซื้อขนมด้วยคำพูดด้วยน้ำเสียงจิกกัดพูดราวกับว่าฉันเป็นคนรับใช้ของพวกเขาก่อนจะพากันหัวเราะเยาะเย้ยฉันแต่ถามว่าฉันโกรธไหมไม่เลยเพราะฉันไม่ได้เก็บมันมาใส่ใจ ฉันคิดว่าฉันมาเรียนมาหาความรู้ทางเดียวที่ฉันทำได้เมื่อถูกหาเรื่องก็คือเดินหนีออกมาซะ จนกระทั่งมิ้งกับเคเข้ามาพูดคุยด้วยทั้งสองคนไม่รังเกียจฉันเลยสักนิดทั้งที่รู้ว่าฉันเป็นแค่คนรับใช้ ทั้งสองคนดีกับฉันมากถ้าจะนับว่าทั้งชีวิตฉันมีเพื่อนกี่คนฉันบอกได้เลยว่ามีแค่สองคนนี้เท่านั้น

"เราขอโทษนะที่ไปกับนายไม่ได้น่ะ"

"ช่างมันเหอะ ว่าแต่วันนี้เธอสอบได้ป่ะ" เคดูเศร้าลงทันทีเมื่อฉันบอกว่าไปกับเขาไม่ได้แต่สักพักเขาก็กลับมาเป็นเคคนเดิมที่ร่าเริงตลอดเวลา

"ก็พอได้ แล้วเคล่ะเห็นสอบเสร็จก่อนเพื่อนเลยนี่"