แค่เมียคนใช้ นิยาย บท 36

ฟิว.....

สุดท้ายผมก็หลอกใบบัวเข้ามาในห้องจนได้เธอเดินเกาะแขนผมไม่ยอมห่างไปไหนหลังจากที่ผมโกหกหลอกเธอเรื่องผีเจ้าของบ้านทั้งที่จริงแล้วมันไม่มีหรอกผีคุณยายเจ้าของบ้าน คือมันจะมีได้ยังไงในเมื่อบ้านหลังนี้ผมสั่งสร้างเองกับมือถ้าจะมีผีก็คงจะมีแค่..ผีจับหัว (ห้ามผวนคำ^^) เท่านั้นแล่ะ หึ หึ หึ พอเดินเข้ามาในห้องนอนปุ๊บใบบัวก็รีบปิดประตูทันทีจากนั้นความกลัวคงจะหายเธอรีบขยับตัวออกห่างจากผมไปยืนอยู่ตรงมุมห้องแล้วมองไปรอบๆห้องเหมือนหาอะไรสักอย่างผมก็ยืนมองอยู่เงียบๆ

"คุณฟิวคะ คือบัวขอนอนข้างล่างตรงนี้นะคะ" ใบบัวชี้ไปที่พื้นข้างเตียงที่ไม่มีอะไรปูเป็นเพียงพื้นไม้แข็งๆเท่านั้น

"ตามใจอยากนอนตรงไหนก็แล้วแต่หรือจะออกไปนอนข้างนอกก็ตามใจ"

"ไม่เอาค่ะ คุณฟิวเล่ามาขนาดนี้บัวไม่กล้าออกไปนอนข้างนอกหรอกค่ะ ยังไงก็ไม่ไปคุณฟิวไล่ก็ไม่ไป" สีหน้าหวาดกลัวทำเอาผมแอบขำในใจไม่ยักกะรู้ว่ายัยนี่จะกลัวผีจนขึ้นสมอง แต่ก็สนุกดี ผมไม่เคยรู้สึกสนุกอะไรแบบนี้มาก่อนการที่ได้แกล้งยัยนี่ก็เป็นอะไรที่ทำให้ผมไม่เครียดได้เหมือนกัน

"ฉันเพิ่งรู้ว่าเธอกลัวเรื่องพวกนี้"

"หรือคุณฟิวไม่กลัวคะ" ผมยักไหล่

"ไม่กลัวเพราะว่า....." เพราะว่าผมหลอกเธอไงแต่ผมไม่บอกหรอกปล่อยให้กลัวแบบนั้นแล่ะ

"เพราะว่าอะไรคะ"

"เพราะว่า...ฉันไม่ได้ขวัญอ่อนจนประสาทเสียที่กลัวอะไรไม่เป็นเรื่องแบบเธอยังไงล่ะ"

"ก็คนมันกลัวนี่คะให้ทำไงได้"

"แล้วตกลงเธอจะนอนข้างล่างใช่ไหม"

"ค่ะ" ยัยนี่พยักหน้าตอบอย่างหนักแน่น

"อยากนอนก็นอนหาผ้ามาปูนอนเอาเองละกันฉันจะนอนละง่วง  อ่ออย่าลืมปิดไฟด้วยล่ะฉันนอนไม่หลับถ้าแสงไฟมันแยงตา" ผมเดินขึ้นเตียงแกล้งทำเป็นหลับทั้งที่ยังไม่ง่วง ตอนนี้ผมแค่รอเวลาเท่านั้น ผมมั่นใจว่ายังไงๆใบบัวก็ต้องขึ้นมานอนบนเตียงอย่างแน่นอนร้อยเปอร์เซ็นต์เพราะอะไรน่ะเหรอ เพราะในห้องมันไม่มีทั้งผ้าปูทั้งหมอนทั้งผ้าห่มให้ยัยนี่ใช้ปูนอนน่ะสิ ถ้านอนพื้นแข็งๆได้ก็เชิญตามสบายอยากเล่นตัวดีนักก็นอนไปทั้งอย่างนั้นแล่ะแต่อย่าหวังว่าผมจะสงสารแล้วมาอุ้มขึ้นมานอนบนเตียงล่ะผมไม่ทำเพราะผมไม่ได้สุภาพบุรุษขนาดนั้น

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป

ผมยังไม่สามารถข่มตาหลับลงได้ไม่รู้เป็นอะไรมันร้อนๆยังไงไม่รู้ทั้งที่ก็เปิดแอร์นอน ผมค่อยๆพลิกตัวไปดูคนที่นอนอยู่ด้านล่างก็เห็นใบบัวนอนเอามือหนุนหัวแทนหมอน นอนหลับลงได้ยังไง ผมคิดในใจเมื่อเห็นว่าใบบัวสามารถนอนหลับได้อย่างสบายใจบนพื้นไม้แข็งๆ ถ้าเป็นผมคงนอนไม่ได้ปวดหลังตายชัก

"นอนได้ก็นอนไป" ผมบ่นคนเดียวก่อนจะหยิบรีโมทแอร์มาเปิดเร่งความเย็นเพราะผมมันขี้ร้อนจากนั้นก็พลิกตัวกลับมาแล้วข่มตาหลับ แต่ผ่านไปไม่ถึงห้านาทีเสียงของใครบางคนก็ดังแว่วเข้ามาในหู

"ฮือออ หนาว หนาว " เสียงสั่นๆของคนที่นอนอยู่ข้างล่างทำให้ผมต้องพลิกตัวกลับมาอีกรอบด้วยความรำคาญ ใบบัวนอนปากสั่นตัวสั่นเอามือกอดตัวเองแน่น ด้วยความรำคาญเสียงบ่นงึมงัมที่ดังใกล้หูผมก็เลยจำใจลุกจากเตียงแล้วอุ้มใบบัวขึ้นมาพาเธอมานอนบนเตียงอย่างไม่เต็มใจ

ใบบัว...

ด้วยความเย็นที่มันกระทบลงที่ผิวทำให้ฉันต้องลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความหนาวสั่นก่อนจะมองไปรอบๆห้อง ฉันจำได้ว่าก่อนหน้านี้ฉันนอนอยู่ที่พื้นข้างเตียงแล้วทำไมตอนนี้ฉันถึงมานอนบนเตียงได้ล่ะหรือฉันละเมอขึ้นมานอนบนนี้เอง แต่ไม่น่าจะใช่นะเพราะฉันไม่ใช่คนชอบละเมอ  และท่ามกลางความมืดและความเย็นจากเครื่องปรับอากาศที่มีอุณหภูมิสิบแปดองศาจู่ๆฉันก็ถูกใครบางคนที่นอนอยู่ข้างๆเอามือมาโอบที่เอวโอบแบบแน่นกระชับทำให้แผ่นหลังของฉันติดกับแผงอกของเขา ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าใครเพราะทั้งบ้านมีแค่ฉันกับคุณฟิวแค่สองคน แต่....แต่พอนึกถึงเรื่องที่คุณฟิวเล่าให้ฟังเมื่อตอนหัวค่ำเรื่องเจ้าของบ้านฉันก็เริ่มกลัวขึ้นมาดื้อๆถ้าบ้านหลังนี้เป็นบ้านของคุณยายนั่นก็แปลว่าห้องนอนที่ฉันนอนอยู่ในตอนนี้ท่านก็เคยนอนมาก่อน ฉันใช้สายตามองไปรอบๆห้องอีกครั้งอย่างกล้าๆกลัวๆแม้ห้องมันจะมืดแต่ก็ไม่ได้มืดสนิทจนไม่เห็นอะไรเพราะมีแสงไฟจากไฟกิ่งด้านนอกส่องเข้ามาภายในห้องพอให้ได้เห็นอะไรบ้าง แล้วจู่ๆฉันก็ได้ยินเสียงกุกๆกักๆดังอยู่ข้างนอกห้องเหมือนมีใครทำอะไรสักอย่างซึ่งฉันคงไม่กล้าออกไปดู

เพล้ง!!!เสียงเหมือนของตกข้างนอกทำเอาฉันสะดุ้งสุดตัวแล้วก็เริ่มคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ฉันกลัวเหลือเกินมันเป็นความกลัวที่ห้ามไม่ได้จริงๆ ฉันขยับตัวเอาตัวเองเบียดเข้าไปใกล้คุณฟิวให้ได้มากที่สุด ลมหายใจอุ่นร้อนของคุณฟิวที่กำลังเป่ารดอยู่ที่ซอกคอมันทำให้ฉันรู้สึกปลอดภัยอย่างไม่น่าเชื่อไหนจะอ้อมแขนที่พาดมาที่เอวของฉันคล้ายกับว่าตอนนี้เขากำลังกอดฉันอยู่ มันทำให้ฉันคลายความกังวลและความกลัวไปได้มากมันเป็นสัมผัสเป็นความอบอุ่นที่ฉันโหยหามาตลอดแม้ว่าอ้อมกอดนี้เขาจะไม่ได้ตั้งใจก็ตาม

ครืดดด ครืดดดด แกร๊ก แกร๊ก

"เสียงอะไร??" เสียงเหมือนมีใครก็ไม่รู้มาข่วนประตูห้องฉันรีบพลิกตัวหันหน้าเข้าหาคุณฟิวอย่างรวดเร็วเอามือกอดเอวเขาแน่นอย่างตั้งใจเอาหน้าซุกไปที่แผงอกอบอุ่นของเขาเพื่อหาความปลอดภัย

"ฮือออคุณฟิวบัวกลัว"

"อะไรของเธอมากอดฉันทำไม" เสียงงัวเงียของเขาที่แม้จะฟังดูเหมือนรำคาญแต่ก็ทำให้ฉันอุ่นใจและรู้สึกปลอดภัยเมื่อรู้ว่ามีเขาอยู่ข้างๆ

"บัวกลัวค่ะ"

"กลัวอะไร" น้ำเสียงเขาเริ่มหงุดหงิด

"กลัวผีคุณยายค่ะ"

"ไร้สาระผีไม่มีในโลก"