แค่เมียคนใช้ นิยาย บท 42

ฟิว...

ผมบอกให้ไอ้ศิวาพาน้องสาวมันกลับไปซะส่วนเรื่องที่ลูกศรจะยอมเลิกไม่เลิกผมไม่สนใจในเมื่อผมพูดไปแล้วแต่ก่อนกลับไอ้ศิวามันขอคุยกับใบบัว ตอนแรกผมไม่ยอมเพราะไม่อยากให้มันมาพูดอะไรเพื่อให้ใบบัวเห็นใจมันใบบัวยิ่งเป็นคนขี้ใจอ่อนอยู่ด้วยผมกลัวเธอจะแพ้ให้กับความช่างตื๊อของไอ้ศิวาแต่ใบบัวขอร้องผมเธอบอกว่าเธอจะขอคุยกับมันเป็นครั้งสุดท้ายผมเลยไม่รู้จะทำยังไงก็เลยยอมแต่ผมให้เวลามันแค่10นาทีเท่านั้นและระหว่างคุยต้องอยู่ในสายตาผมด้วยผมถึงจะยอม ในระหว่างที่สองคนนั้นคุยกันลูกศรก็เอาแต่ร้องไห้ถามผมว่าเธอผิดอะไรทำไมถึงทำกับเธอแบบนี้เธอด้อยกว่าใบบัวตรงไหนผมก็บอกไปว่าเธอไม่ผิดพร้อมกับบอกเธอไปว่าอย่าเอาตัวเองเปรียบเทียบกับใบบัวเพราะแต่ละคนมีข้อดีข้อเสียดีต่างกันไป แต่เธอก็ยังไม่ยอมเข้าใจเธอบอกว่าเธอจะไม่ยอมแพ้เธอจะทำให้ผมชอบเธอให้ได้ผมก็ไม่ว่าอะไรทำได้ก็ทำไปเพราะทุกอย่างมันอยู่ที่ผมเป็นคนตัดสินใจ ก่อนที่เราจะคบกันผมก็บอกไปตามตรงว่าผมไม่ได้คิดอะไรหรือรู้สึกกับเธอเลยเธอก็บอกไม่เป็นไรผมเห็นว่าเธอชิวๆ ไม่อะไรมากกับสถานะผมก็เลยขอเธอคบส่วนเหตุผลที่ขอเธอเป็นแฟนในตอนนั้นผมก็แค่อยากที่จะลืมข้าวฟ่างเร็วๆ ผมคิดว่าลูกศรอาจจะทำให้ผมลืมข้าวฟ่างได้ผมอาจจะรักเธอได้ในสักวันแต่พอเวลาผ่านไปมันกลับไม่ได้เป็นแบบนั้นผมไม่ได้รู้สึกอะไรกับลูกศรเลยแม้แต่น้อยแม้ว่าเราสองคนจะมีโอกาสได้อยู่ด้วยกันตามลำพังอยู่ในสถานที่ที่มันเป็นใจให้เรามีอะไรเกินเลยกันแต่ผมก็ทำไม่ได้เธอไม่สามารถทำให้ผมรู้สึกพิเศษหรือต้องการเธอได้เลย ผิดกับอีกคน

          ใบบัว....

"คุณศิวามีเรื่องอะไรจะคุยกับบัวคะ" ฉันถามคุณศิวาหลังที่เราหาที่นั่งคุยกันตามลำพังแต่ก็ยังอยู่ในสายตาของคุณฟิวอยู่ดี

"พี่จะไม่ถามว่าเรื่องระหว่างบัวกับคุณฟิวมันเป็นมายังไงเพราะเราเพิ่งรู้จักกัน แต่พี่อยากจะบอกกับบัวว่าที่พี่เข้าหาบัวพี่มีแต่ความจริงใจพี่ไม่เคยหวังว่าบัวจะตอบรับความปรารถนาดีของพี่ที่มีให้บัว พี่ยังจะหวังดีกับบัวตลอดไปต่อมห้ต่อไปนี้เราอาจจะไม่ได้เจอกันเพราะพี่คิดว่าคุณฟิวคงไม่ยอมเค้าดูหวงบัวมากทั้งที่ก่อนหน้านี้พี่ก็แค่สงสัยว่ามันจะใช่เหรอแต่มาวันนี้พี่มั่นใจแล้วล่ะว่าคุณฟิวเค้ารักบัวแล้วก็หวงบัวมาก"

"คุณศิวาเข้าใจผิดแล้วค่ะคุณฟิวเค้าไม่ได้รู้สึกแบบนั้นกับบัวหรอกค่ะ"

"พี่เป็นผู้ชายทำไมพี่จะดูไม่ออก ถึงคุณฟิวจะไม่พูดมันออกมาว่ารู้สึกยังไงแค่พี่ก็รู้ พี่มั่นใจพี่ถึงพูด" ฉันไม่รู้ว่าคุณศิวาไปเอาความมั่นใจนี้มาจากไหนเพราะฉันเองยังไม่เคยรู้สึกว่าคุณฟิวจะมารู้สึกแบบนั้นกับฉัน

"แล้วพี่ก็รู้ด้วยว่าบัวเองก็รักคุณฟิวด้วยเหมือนกันสายตาของบัวมันฟ้องเวลาที่บัวมองคุณฟิวแววตาของบัวมันแสดงออกมาอย่างชัดเจนว่าบัวรักเค้ามากแค่ไหน"

".........."

"พี่รู้ว่าพี่คงไม่มีโอกาสได้เข้าไปแทนที่คุณฟิวในใจของบัวแต่พี่อยากให้บัวรู้ไว้อย่างนึงว่าพี่จะยังรักและคอยหวังดีกับบัวตลอดไป พี่อยากให้บัวคิดว่าพี่เป็นพี่ชายของบัวคนนึงพี่ชายที่หวังดีกับน้องสาวถ้าวันนึงบัวมีปัญหาไม่รู้จะหันหน้าไปปรึกษาใครขอให้บัวคิดถึงพี่พี่ชายคนนี้พี่จะอยู่ข้างๆ บัวต่อให้บัวจะไม่ต้องการก็ตาม"

"คุณฟิว"

"ก่อนที่เราจะไม่ไ่ด้เจอกันพี่มีเรื่องอยากจะขอรองบัวสักอย่าง"

"อะไรคะ"

"พี่อยากให้บัวเรียกพี่ว่าพี่ศิวาสักครั้งนึงจะได้มั้ยครับ ถือว่าเป็นคำขอร้องจากพี่ชายคนนี้" ฉันมองแววตาของคุณศิวาเขามองฉันด้วยแววตายิ้มปนเศร้า

"คือว่าบัว..ไม่กล้าเรียกหรอกค่ะ บัวเป็นแค่คนรับใช้คุณศิวาเป็นถึงเจ้าของบริษัทเจ้าของกิจการใหญ่โตมันคงไม่เหมาะที่บัวจะเรียกคุณศิวาแบบนั้น.." ฉันไม่กล้าเรียกเขาแบบนี้เลยบอกตามตรงฉันทำให้เขาเสียใจผิดหวังแต่เขายังดีกับฉันยังอยากจะขอให้เป็นพี่ชาย เขาทำไมถึงดีกับฉันแบบนี้

"พี่ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะดีกว่าใครตรงไหนคนเราทุกคนมีสิทธิเท่าเทียมกันไม่มีหรอกคนรับใช้ เจ้านาย คนรวย คนจน ทุกคนมีความเป็นคนเท่าเทียมกันหมดรวมถึงบัวกับพี่ด้วย ขอให้พี่ได้เป็นพี่ชายของบัวได้ไหมครับ ก่อนที่เราจะไม่ได้เจอกัน"

"คุณพูดเหมือนจะไปไหนอย่างนั้นแล่ะค่ะ"

"พ่อกับแม่พี่ขอให้พี่ย้ายไปดูแลกิจการที่สิงคโปร์น่ะอาจจะอีกนานกว่าพี่จะได้กลับมา"

ฉันยืนฟังโดยไม่ได้ออกความเห็นจากนั้นคุณศิวาก็เล่าเรื่องราวของคุณลูกศรให้ฉันฟังพอฉันฟังดูแล้วฉันรู้สึกสงสารคุณลูกศรมากที่เธอต้องมาเจอผู้ชายใจร้ายคนนั้น

เรื่องมันมีอยู่ว่าเมื่อหลายปีก่อนคุณลูกศรเคยคบกับผู้ชายคนนึงผู้ชายคนนั้นเป็นแฟนคนแรกคุณลูกศรรักผู้ชายคนนั้นมากจนมาวันนึงเธอจับได้ว่าผู้ชายคนนั้นพาผู้หญิงอื่นไปนอนที่ห้องคุณลูกศรเข้าไปเจอในสภาพที่ทั้งสองคนนอนเปลือยกายมีอะไรกันอยู่บนเตียงคุณลูกศรเสียใจมากและบอกให้ผู้ชายคนนั้นเลือกผู้ชายคนนั้นว่าจะเลือกใครแต่แฟนคุณลูกศรเลือกผู้หญิงคนนั้นคุณลูกศรก็เลยถามว่าทำไมไม่เลือกเธอเธอไม่ดีตรงไหนผู้ชายคนนั้นบอกว่าคุณลูกศรหวงเนื้อหวงตัวแตะนิดแตะหน่อยก็ไม่ได้เขาเลยต้องไปหาความสุขจากผู้หญิงคนอื่นแทน และในครั้งนั้นก็ทำให้คุณลูกศรเข็ดในเรื่องความรักไม่เปิดใจรักใครจนมาเจอกับคุณฟิว คุณลูกศรเลยอยากที่จะเปิดใจอีกครั้งกับคุณฟิว พอได้ฟังมาถึงตรงนี้ฉันสงสารคุณลูกศรมากกว่าเดิมฉันไม่โกรธเธอเลยที่เธอพูดดูถูกฉันแบบนั้น ฉันเข้าใจความรู้สึกของเธอดีทุกอย่าง แต่เรื่องที่คุณฟิวบอกเลิกเธอฉันคงทำอะไรไม่ได้เพราะคนที่ตัดสินใจคือคุณฟิวถึงแม้ว่าฉันจะเป็นตัวแปรสำคัญที่ทำให้คุณฟิวบอกเลิกก็ตาม ถ้าคุณฟิวจะกลับไปคบกับคุณลูกศรฉันก็ยินดี ไม่ใช่เพราะฉันเป็นคนดีอะไรหรอกฉันแค่ฉันเข้าใจความรู้สึกของลูกผู้หญิงด้วยกันว่าการที่เรารักใครสักคนจนหมดหัวใจความรู้สึกมันเป็นยังไง

ฉันคุุยกับคุณศิวาไม่ทันจบคุณฟิวก็เดินหน้าตึงเข้ามาบอกว่าหมดเวลาคุยแล้วคุณศิวาก็ไม่ได้พูดอะไรเขาไม่มองหน้าคุณฟิวเลย เขาส่งยิ้มมาให้ฉันอีกครั้งก่อนจะเดินไปหาคุณลูกศรที่ยังนั่งร้องไห้ไม่หยุดอยู่ที่ห้องรับแขก พอฉันหันไปมองคุณลูกศรก็มองกลับมาด้วยสายตาไม่พอใจเธอจะเดินมาหาฉันแต่โดนคุณศิวารั้งตัวไว้แล้วพาออกไปจากบ้าน

"คุยอะไรกับมันนักหนาถ้าฉันไม่เข้าไปขัดจังหวะเธอกับมันก็คงจะยืนคุยกันจนมืดจนค่ำเลยดิ หึคงจะหลงคารมมันสินะพูดคะพูดขาคงจะชอบล่ะสิ"

"เปล่านะคะบัวไม่ได้ชอบคุณศิวา"

"ไม่ต้องมาปฏิเสธฉันรู้ว่าเธอคงจะชอบผู้ชายพูดจาเพราะๆ หวานๆ แต่ฉันมันไม่ใช่ไง ฉันไม่ไปไหนละนะไม่มีอารมณ์ถ้าเธอหิวก็โทรสั่งข้าวมากินเองละกัน"

"แล้วคณฟิวไม่หิวเหรอคะนี่ก็บ่ายแล้วคุณฟิวยังไม่ได้กินอะไรเลยนะคะ" ฉันถามเขาด้วยความเป็นห่วงเพราะแค่ลำพังตัวฉันฉันอดข้าวได้แต่เขานี่สิฉันกลัวว่าเขาจะเป็นโรคกระเพาะ

"ไม่กินถึงหิวก็ไม่กินเธออยากกินก็ไปหากินเองหรือจะโทรเรียกไอ้ศิวามันมากินด้วยก็ได้นะบรรยากาศดีๆ แบบนี้มันคงดีใจที่เธอโทรไปชวนมัน" เขาพาลใส่ฉันอย่างไร้เหตุผลแล้วเดินเข้าห้องไปแบบโกรธๆ ฉันไม่อยากให้เขาโกรธก็เลยเดินตามเข้าไปง้อเขาในห้อง ผลปรากฏว่าฉันโดนเขาหลอกจริงๆ แล้วเขาไม่ได้โกรธอะไรฉันหรอกเขาแค่ล่อฉันเข้าห้องแล้วก็จัดการรังแกฉันอีกครั้ง

กว่าฉันกับเขาจะได้ออกมาจากห้องก็ปาไปเกือบค่ำแม้ว่าฉันจะบอกว่าฉันยังเจ็บอยู่เขาก็ต่อรองบอกขอแค่รอบเดียวแต่รอบเดียวสำหรับคุณฟิวมันไม่มีอยู่จริงเขารังแกฉันตั้งแต่บ่ายจนเกือบค่ำ