แค่เมียคนใช้ นิยาย บท 42

ฟิว...

ผมบอกให้ไอ้ศิวาพาน้องสาวมันกลับไปซะส่วนเรื่องที่ลูกศรจะยอมเลิกไม่เลิกผมไม่สนใจในเมื่อผมพูดไปแล้วแต่ก่อนกลับไอ้ศิวามันขอคุยกับใบบัว ตอนแรกผมไม่ยอมเพราะไม่อยากให้มันมาพูดอะไรเพื่อให้ใบบัวเห็นใจมันใบบัวยิ่งเป็นคนขี้ใจอ่อนอยู่ด้วยผมกลัวเธอจะแพ้ให้กับความช่างตื๊อของไอ้ศิวาแต่ใบบัวขอร้องผมเธอบอกว่าเธอจะขอคุยกับมันเป็นครั้งสุดท้ายผมเลยไม่รู้จะทำยังไงก็เลยยอมแต่ผมให้เวลามันแค่10นาทีเท่านั้นและระหว่างคุยต้องอยู่ในสายตาผมด้วยผมถึงจะยอม ในระหว่างที่สองคนนั้นคุยกันลูกศรก็เอาแต่ร้องไห้ถามผมว่าเธอผิดอะไรทำไมถึงทำกับเธอแบบนี้เธอด้อยกว่าใบบัวตรงไหนผมก็บอกไปว่าเธอไม่ผิดพร้อมกับบอกเธอไปว่าอย่าเอาตัวเองเปรียบเทียบกับใบบัวเพราะแต่ละคนมีข้อดีข้อเสียดีต่างกันไป แต่เธอก็ยังไม่ยอมเข้าใจเธอบอกว่าเธอจะไม่ยอมแพ้เธอจะทำให้ผมชอบเธอให้ได้ผมก็ไม่ว่าอะไรทำได้ก็ทำไปเพราะทุกอย่างมันอยู่ที่ผมเป็นคนตัดสินใจ ก่อนที่เราจะคบกันผมก็บอกไปตามตรงว่าผมไม่ได้คิดอะไรหรือรู้สึกกับเธอเลยเธอก็บอกไม่เป็นไรผมเห็นว่าเธอชิวๆ ไม่อะไรมากกับสถานะผมก็เลยขอเธอคบส่วนเหตุผลที่ขอเธอเป็นแฟนในตอนนั้นผมก็แค่อยากที่จะลืมข้าวฟ่างเร็วๆ ผมคิดว่าลูกศรอาจจะทำให้ผมลืมข้าวฟ่างได้ผมอาจจะรักเธอได้ในสักวันแต่พอเวลาผ่านไปมันกลับไม่ได้เป็นแบบนั้นผมไม่ได้รู้สึกอะไรกับลูกศรเลยแม้แต่น้อยแม้ว่าเราสองคนจะมีโอกาสได้อยู่ด้วยกันตามลำพังอยู่ในสถานที่ที่มันเป็นใจให้เรามีอะไรเกินเลยกันแต่ผมก็ทำไม่ได้เธอไม่สามารถทำให้ผมรู้สึกพิเศษหรือต้องการเธอได้เลย ผิดกับอีกคน

          ใบบัว....

"คุณศิวามีเรื่องอะไรจะคุยกับบัวคะ" ฉันถามคุณศิวาหลังที่เราหาที่นั่งคุยกันตามลำพังแต่ก็ยังอยู่ในสายตาของคุณฟิวอยู่ดี

"พี่จะไม่ถามว่าเรื่องระหว่างบัวกับคุณฟิวมันเป็นมายังไงเพราะเราเพิ่งรู้จักกัน แต่พี่อยากจะบอกกับบัวว่าที่พี่เข้าหาบัวพี่มีแต่ความจริงใจพี่ไม่เคยหวังว่าบัวจะตอบรับความปรารถนาดีของพี่ที่มีให้บัว พี่ยังจะหวังดีกับบัวตลอดไปต่อมห้ต่อไปนี้เราอาจจะไม่ได้เจอกันเพราะพี่คิดว่าคุณฟิวคงไม่ยอมเค้าดูหวงบัวมากทั้งที่ก่อนหน้านี้พี่ก็แค่สงสัยว่ามันจะใช่เหรอแต่มาวันนี้พี่มั่นใจแล้วล่ะว่าคุณฟิวเค้ารักบัวแล้วก็หวงบัวมาก"

"คุณศิวาเข้าใจผิดแล้วค่ะคุณฟิวเค้าไม่ได้รู้สึกแบบนั้นกับบัวหรอกค่ะ"

"พี่เป็นผู้ชายทำไมพี่จะดูไม่ออก ถึงคุณฟิวจะไม่พูดมันออกมาว่ารู้สึกยังไงแค่พี่ก็รู้ พี่มั่นใจพี่ถึงพูด" ฉันไม่รู้ว่าคุณศิวาไปเอาความมั่นใจนี้มาจากไหนเพราะฉันเองยังไม่เคยรู้สึกว่าคุณฟิวจะมารู้สึกแบบนั้นกับฉัน

"แล้วพี่ก็รู้ด้วยว่าบัวเองก็รักคุณฟิวด้วยเหมือนกันสายตาของบัวมันฟ้องเวลาที่บัวมองคุณฟิวแววตาของบัวมันแสดงออกมาอย่างชัดเจนว่าบัวรักเค้ามากแค่ไหน"

".........."

"พี่รู้ว่าพี่คงไม่มีโอกาสได้เข้าไปแทนที่คุณฟิวในใจของบัวแต่พี่อยากให้บัวรู้ไว้อย่างนึงว่าพี่จะยังรักและคอยหวังดีกับบัวตลอดไป พี่อยากให้บัวคิดว่าพี่เป็นพี่ชายของบัวคนนึงพี่ชายที่หวังดีกับน้องสาวถ้าวันนึงบัวมีปัญหาไม่รู้จะหันหน้าไปปรึกษาใครขอให้บัวคิดถึงพี่พี่ชายคนนี้พี่จะอยู่ข้างๆ บัวต่อให้บัวจะไม่ต้องการก็ตาม"

"คุณฟิว"

"ก่อนที่เราจะไม่ไ่ด้เจอกันพี่มีเรื่องอยากจะขอรองบัวสักอย่าง"

"อะไรคะ"

"พี่อยากให้บัวเรียกพี่ว่าพี่ศิวาสักครั้งนึงจะได้มั้ยครับ ถือว่าเป็นคำขอร้องจากพี่ชายคนนี้" ฉันมองแววตาของคุณศิวาเขามองฉันด้วยแววตายิ้มปนเศร้า

"คือว่าบัว..ไม่กล้าเรียกหรอกค่ะ บัวเป็นแค่คนรับใช้คุณศิวาเป็นถึงเจ้าของบริษัทเจ้าของกิจการใหญ่โตมันคงไม่เหมาะที่บัวจะเรียกคุณศิวาแบบนั้น.." ฉันไม่กล้าเรียกเขาแบบนี้เลยบอกตามตรงฉันทำให้เขาเสียใจผิดหวังแต่เขายังดีกับฉันยังอยากจะขอให้เป็นพี่ชาย เขาทำไมถึงดีกับฉันแบบนี้

"พี่ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะดีกว่าใครตรงไหนคนเราทุกคนมีสิทธิเท่าเทียมกันไม่มีหรอกคนรับใช้ เจ้านาย คนรวย คนจน ทุกคนมีความเป็นคนเท่าเทียมกันหมดรวมถึงบัวกับพี่ด้วย ขอให้พี่ได้เป็นพี่ชายของบัวได้ไหมครับ ก่อนที่เราจะไม่ได้เจอกัน"

"คุณพูดเหมือนจะไปไหนอย่างนั้นแล่ะค่ะ"

"พ่อกับแม่พี่ขอให้พี่ย้ายไปดูแลกิจการที่สิงคโปร์น่ะอาจจะอีกนานกว่าพี่จะได้กลับมา"