แค่เมียคนใช้ นิยาย บท 5

ฟิว....

ผมให้ข้าวฟ่างขี่หลังมาจนถึงลานกิจกรรมที่มีนักศึกษาอยู่กันเต็มลานทำให้ทุกคนหันมามองผมกับข้างฟ่างเป็นตาเดียวทุกคนคงจะแปลกใจว่าผมแบกใครมาจนมีรุ่นพี่คนนึงเดินมาถามข้าวฟ่างก็บอกไปว่าเธอประสบอุบัติเหตุ จากนั้นผมก็พาเธอไปเข้าแถวก่อนที่ผมจะเดินมาเข้าแถวของผมซึ่งก็อยู่ห่างจากเธอพอประมาณผมคอยมองเธอด้วยความเป็นห่วงจนกระทั่งสายตาไปเจอเข้ากับตัวเหี้ยตัวนึงที่กำลังเดินไปรวมกลุ่มกับรุ่นพี่ปีสี่คนอื่นๆ คงไม่ต้องถามว่าผมเจอใครถ้าไม่ใช่ไอ้เตอร์

ผมกลับบ้านค่อนข้างดึกเพราะวันนี้มีกิจกรรมรับน้องทำให้ผมได้ใกล้ชิดกับข้าวฟ่าง อยากจะบอกว่าผมชอบข้าวฟ่างผมตกหลุมรักเธอตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ จะบอกว่าเธอคือรักแรกของผมเลยก็ไม่ผิดทั้งที่รู้ว่าเรื่องของผมกับเธอมันคงเป็นไปได้ยากเพราะเธอคือเมียไอ้เตอร์ซ้ำยังมีลูกด้วยกันอีกตั้งสองคน แต่ผมก็จะไม่ยอมแพ้หรอกนะเพราะถ้าแผนการของแม่ไม่สำเร็จไอ้เตอร์มันไม่ยอมเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อลูกเมียของมันผมเองนี่แล่ะจะไปแทนที่ของมันจะเป็นคนรักที่ดีเป็นพ่อของลูกทั้งสองคนของเธอด้วย ผมจะไม่สนใจว่าแม่จะว่ายังไงในเมื่อลูกชายของท่านมันทำตัวไม่ดีเอง

"ฟิวกลับมาแล้วเหรอลูก" แม่เดินมาหาผมผมยกมือไหว้แม่แล้วดูนาฬิกาที่ข้อมือเพราะนี่มันสี่ทุ่มกว่าแล้วปกติแม่จะเข้านอนแล้ว

"ครับ แล้วนี่แม่ทำไมยังไม่นอนดึกแล้วนะ" ผมถามท่านด้วยความห่วงใยเพราะดึกป่านนี้ปกติท่านเข้านอนตั้งแต่สองทุ่ม หรือป๊ายังไม่กลับแต่คงไม่น่าใช่เพราะเมื่อกี๊ผมเห็นรถป๊าจอดอยู่

"แม่ก็มารอฟิวไงลูกแม่อยากจะถามว่าไปเจอหนูฟ่างไหม"

"เจอครับ"

"เหรอแล้วเป็นยังไงบ้างหมายถึงหนูฟ่างเป็นยังไงบ้างสบายดีมั้ย"

"ก็น่าจะสบายดีนะครับ" ทั้งที่อันที่จริงแล้วตอนที่ผมไปเจอฟ่างเธอกำลังบาดเจ็บที่หัวเข่าเพราะโดนแกล้งแต่ผมก็ไม่อยากบอกแม่กลัวแม่จะเป็นห่วงมากเกินไปเพราะจากที่ผมดูฟ่างก็ไม่ได้เป็นอะไรมากแค่หัวเข่าถลอกนิดหน่อยเท่านั้น

"แล้วหนูฟ่างนิสัยเป็นไงบ้างฟิวพอจะได้พูดคุยด้วยมั้ย"

."ก็ได้พูดอยู่ครับเธอ..ก็น่ารักดี" ผมตอบไปตามความจริงเพราะฟ่างน่ารักมากจนผมไม่เข้าใจว่าทำไมไอ้เตอร์มันถึงโง่ทิ้งได้ลงคอ

"อื้มม แม่ก็คิดไว้แบบนั้นแล่ะว่าหนูฟ่างคงจะน่ารักมาก"