แค่เมียคนใช้ นิยาย บท 54

สองปีผ่านไป

ใบบัว....

"แม่มาทำบุญให้หนูนะคะ ขอให้หนูได้ไปเกิดกับคนที่พร้อมจะดูแลหนูหนูไม่ต้องรอแม่นะคะแม่ขอโทษนะลูกที่ไม่สามารถให้หนูกลับมาอยู่กับแม่ได้อีก" ฉันพูดกับตัวเองแบบนี้ทุกครั้งที่ฉันมาทำบุญให้กับลูกลูกที่จากฉันไปเมื่อสองปีก่อน แม้ว่าตอนที่แกจากฉันไปตอนนั้นแกจะอยู่ในท้องฉันแค่สามเดือนแต่ฉันก็ได้รู้ว่าแกเป็นเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักและฉันก็รักแกมาก ตอนนี้แกอาจจะอยู่บนสวรรค์หรือไม่ก็อาจจะไปเกิดกับคนที่พร้อมที่จะดูแลแกมากกว่าฉันแล้วก็ได้ สองปีที่ผ่านมาไม่มีวันไหนที่ฉันไม่คิดถึงแกยิ่งเวลาที่ฉันเห็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆที่ไหนฉันมักจะขอเข้าไปจับไปกอดเพราะคิดถึงลูก ถ้าแกยังอยู่ตอนนี้แกน่าจะประมาณขวบครึ่งคงจะกำลังหัดพูดหัดเดินหัดวิ่ง ฉันทำใจอยู่นานเป็นปีกว่าจะทำใจและยอมรับความจริงเรื่องลูกได้ ฉันนอนร้องไห้ทุกคืนเพราะคิดถึงแกทุกวันนี้ฉันยังเก็บสมุดบันทึกสีชมพูของลูกเอาไว้เก็บไว้ดูต่างหน้าแม้ว่ามันจะเจ็บปวดทุกครั้งที่หยิบขึ้นมาดูแต่ฉันก็ไม่สามารถทิ้งไปได้ฉันนอนกอดสมุดเล่มนี้ทุกคืนพร้อมกับตั้งชื่อลูกเอาไว้ว่า นางฟ้าน้อย

ทุกๆวันพระฉันจะมาทำบุญให้นางฟ้าน้อยของฉันที่ฉันเรียกแกว่านางฟ้าตัวน้อยเพราะภาพที่ฉันจำได้แกเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กน่ารักเหมือนนางฟ้าตัวน้อยๆใบหน้าของแกคล้ายกับใครบางคนที่ฉันพยายามที่จะลืมและตัดใจมาตลอดสองปี ฉันยังจำแววตาเศร้าของแกได้ดีตอนที่แกมาบอกฉันว่าแกจะไปแล้วมันบีบหัวใจของฉันมากฉันพยายามที่จะคว้าตัวแกมากอดแต่ฉันไม่สามารถทำได้ฉันมองแกค่อยๆหายไปอย่างช้าๆก่อนแกจะหายไปแกโบกมือให้ฉันพร้อมกับบอกว่าจะกลับมาถ้าถึงเวลาที่เหมาะสม 

"ทำบุญเสร็จสบายใจขึ้นมาแล้วสิ" พี่ศิวาเดินมาพร้อมถุงอาหารปลาในมือที่เขาเพิ่งไปซื้อมา ทุกครั้งที่เรามาทำบุญที่นี่เราจะให้อาหารปลาด้วยกันทุกครั้ง ฉันมองเขาอย่างขอบคุณฉันไม่รู้ว่าถ้าไม่มีพี่ศิวาในวันนั้นตอนนี้ฉันจะเป็นยังไงฉันอาจจะไม่ได้มายืนให้อาหารปลาหรือได้มาทำบุญให้ลูกอยู่ตรงนี้เพราะในตอนนั้นฉันเสียเลือดมากมากจนช็อกฉันไม่ได้สติสามวันเต็มๆป้าคำปันก็เอาแต่ร้องไห้เพราะกลัวฉันจะเป็นอะไรไปอีกคน

" ขอบคุณพี่ศิวามากๆเลยนะคะที่พาบัวมาทำบุญที่นี่"

"พี่เต็มใจอยู่แล้วครับ ขอแค่บัวบอกมาพี่พร้อมจะพาไปทุกที่ที่บัวอยากไป" ฉันยิ้มขอบคุณพี่ศิวาอีกครั้งที่ตลอดสองปีที่ผ่านมาเขาดูแลฉันตลอดไม่ว่าฉันจะไปไหนหรือทำอะไรเขาจะคอยขับรถไปรับไปส่งแม้ว่าฉันจะบอกว่าฉันไปเองก้ได้แต่เขาบอกว่าเขาว่างไม่มีอะไรทำจนตอนนี้ฉันรู้สึกสนิทใจกับเขาและไว้ใจเขามาก ทุกคนอาจจะสงสัยว่าทำไมเขาถึงไม่ไปทำงานที่ต่างประเทศตามที่เขาเคยบอกกับฉัน  พี่ศิวาเล่าว่าตอนแรกเขาก็เตรียมตัวที่จะไปอยู่แล้วเขาจองตั๋วเดินทางหาเช่าอพาร์ทเม้นท์ที่โน่นไว้เรียบร้อยแล้วด้วยแต่พอเขารู้ว่าฉันกำลังมีปัญหาเขาก็เลยยกเลิกทุกอย่างเพราะเขาห่วงฉันเขาเห็นว่าฉันไม่มีใครทำให้ตอนนั้นพ่อกับแม่ของพี่ศิวาโกรธมากถึงขนาดตัดพ่อตัดลูกกับพี่ศิวา ตอนที่ฉันรู้ความจริงตอนนั้นบอกเลยว่าฉันรู้สึกผิดมากที่ทำให้เขามีปัญหากับครอบครัวแต่ในที่สุดเขาก็ข้ามผ่านมันมาได้ด้วยตัวเขาเอง เขาลงทุนเปิดบริษัทของตัวเองโดยไม่พึ่งพาครอบครัวและตอนนี้บริษัทของเขากำลังเจริญเติบโตก้าวหน้าไปได้ด้วยดีทำให้พ่อกับแม่ของเขาหายโกรธและให้อภัยเมื่อเห็นถึงความมุ่งมั่นตั้งใจของเขาจนประสบผลสำเร็จเขาบอกว่าเป็นเพราะฉันด้วยถึงทำให้เขามีกำลังแรงใจ ฉันรู้ว่าพี่ศิวายังรู้สึกกับฉันอยู่แต่เขาก็ไม่เคยทำให้ฉันรู้สึกอึดอัดเวลาที่อยู่ด้วยกันเขาเป็นเหมือนพี่ชายของฉันพี่ชายที่แสนดีทั้งที่เขาก็รู้ว่าคุณลูกศรน้องสาวของเขาไม่ชอบฉันแต่เขาก็ไม่แคร์เขาบอกให้ฉันไม่ต้องไปสนใจ มีหลายครั้งที่ฉันเจอคุณลูกศรโดยบังเอิญเธอมักจะคอยพูดกระแนะกระแหนฉันและคอยพูดเรื่องระหว่างเธอเองกับคุณฟิวให้ฉันฟังว่าไปถึงไหนต่อไหนกันแล้วฉันทำได้เพียงแค่รับฟังเท่านั้นแม้จะรู้สึกเจ็บอยู่ในใจลึกๆแต่ด้วยระยะเวลาสองปีที่ฉันพยายามทำใจมาตลอดมันก็พอที่จะทำให้ฉันเจ็บปวดน้อยลงแม้ว่าจะยังเจ็บอยู่บ้างก็ตาม  ส่วนเรื่องที่ฉันเสียลูกไปไม่มีใครรู้นอกจากป้าคำปันกับพี่ศิวาเท่านั้น โชคดีที่ช่วงที่ฉันนอนพักรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลคุณเฟื่องกับคุณท่านพาคุณหนูข้าวปั้นข้าวแป้งไปเที่ยวต่างประเทศทำให้เรื่องที่ฉันนอนอยู่โรงพยาบาลไม่มีใครรู้  หลังจากที่ฉันหายเป็นปกติฉันเข้าไปขอคุณเฟื่องว่าฉันอยากจะออกไปอยู่ข้างนอกซึ่งคุณเฟื่องก็เข้าใจแต่ไม่ว่ายังไงฉันก็ต้องได้รับอญุญาติจากคุณฟิวก่อนเพราะก่อนที่เขาจะไปเขาได้กำชับว่าให้ฉันอยู่ที่นี่ห้ามไปไหนพอคุณฟิวรู้เรื่องว่าฉันจะไปอยู่ที่อื่นเขาก็ไม่ยอมเขาสั่งห้ามไม่ให้ฉันไปไหนทั้งนั้นเขาขู่ว่าถ้าฉันหนีไปเขาจะตามหาตัวฉันให้เจอและจะจัดการกับฉันขั้นเด็ดขาด นั่นทำให้ชีวิตของฉันยังต้องอยู่ที่เดิมไปไหนไม่ได้  ส่วนเรื่องของคุณผกาที่ตอนนี้รับโทษอยู่ในเรือนจำฉันก็ไปเยี่ยมท่านทุกเดือนเดือนละครั้ง คุณผกาถามถึงหลานซึ่งฉันก็บอกไปตามความจริงว่าแกไม่อยู่แล้วคุณผกาถึงกับน้ำตาคลอ มันเป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นน้ำตาของคุณผกา ท่านเอ่ยขอโทษฉันเพราะท่านคิดว่าอาจจะเป็นเพราะเวรกรรมที่ท่านเคยทำกับครอบครัวคุณฟิวก็เลยทำให้ฉันต้องสูญเสียลูกไปฉันก็บอกกับท่านไปว่ามันไม่เกี่ยวขอให้ท่านเลิกคิดแบบนั้นเพราะถ้าจะหาคนผิดก็คงผิดที่ฉันเพราะถ้าฉันดูแลตัวเองดีกว่านี้ลูกก็อาจจะยังอยู่กับฉัน

"นี่ก็บ่ายมากแล้วบัวว่าเรากลับกันเลยดีกว่ามั้ยคะเพราะบัวต้องไปช่วยทำอาหารเย็นอีก"

"ป่ะ เดี๋ยวพี่ไปส่ง"

ระหว่างนั่งรถมาฉันมีความรู้สึกว่าพี่ศิวามีเรื่องอยากจะพูดกับฉันแต่เขาก็ไม่กล้าพูดดูเขาอ้ำๆอึ้งๆแปลกๆ

"พี่ศิวามีอะไรหรือเปล่าคะ"

"ไม่มีอะไรครับ^^" เขาหันมายิ้มให้

"แน่ใจนะคะ บัวเห็นพี่ดูแปลกๆเหมือนมีเรื่องจะพูด"

"คือมันก็มีนะแต่พี่..." 

"มีอะไรก็บอกบัวมาเถอะค่ะ"

"คือเรื่องของคุณฟิว"

"คุณฟิว...ทำไมคะ"

"พี่ได้ข่าวว่าคุณฟิวจะกลับมาเร็วๆนี้แต่ไม่รู้มาเมื่อไหร่"