แค่เมียคนใช้ นิยาย บท 53

(ปล. ตอนนี้จะดราม่าหน่วงตับโปรดทำใจก่อนอ่าน และจงเข้าใจว่ามันคือนิยาย....นิยายคือสิ่งที่ไรท์จินตนาการขึ้นมาเท่านั้นเพราะฉะนั้นอย่าด่าไรท์)

ใบบัว....

ฉันแกล้งทำเป็นหลับมาตลอดทางระหว่างทางกลับบ้านเพราะไม่อยากเห็นไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้น สิ่งที่คุณลูกศรพูดฉันพยายามที่จะไม่เก็บมาคิดมากเพราะมันจะทำให้ฉันไม่สบายใจฉันไม่อยากทำให้ตัวเครียดแต่มันก็อดไม่ได้ ฉันรู้แต่แรกว่าระหว่างฉันกับคุณฟิวมันเป็นไปไม่ได้เขาเป็นใครฉันเป็นใครมันไม่มีทางที่เราจะรักและอยู่ด้วยกันได้แต่พอฉันคิดถึงสิ่งดีๆที่เราเคยมีร่วมกันที่ทะเลมันก็ทำให้ฉันร้องไห้เพราะมันคือความสุขเดียวที่ฉันเคยมี ถ้าฉันย้อนเวลากลับไปได้ฉันไม่อยากให้เกิดเรื่องราวดีๆเหล่านั้นเพราะมันทำให้ฉันตัดใจจากคุณฟิวได้ยาก คำพูดต่างๆการกระทำต่างๆที่เขาทำให้ฉันมันคอยตอกย้ำให้ฉันเจ็บปวด

"ย้ายมานั่งหน้า" พอคุณลูกศรลงจากรถไปแล้วเขาก็หันมาสั่งให้ฉันย้ายที่นั่งให้ไปนั่งข้างหน้ากับเขาแต่ฉันไม่อยากไป

"บัวนั่งตรงนี้ก็ได้ค่ะ"

"เห็นฉันเป็นคนขับรถเธอหรือยังไง บอกให้มาก็มา" 

"ค่ะ" ฉันจำใจต้องย้ายตัวเองมานั่งข้างๆเขาด้านหน้าก่อนที่เขาจะขับรถถออกไป 

"แม่เธอฝากของมาให้ อ่ะ" พูดจบคุณฟิวก็หยิบซองเอกสารที่วางอยู่หน้าคอนโซลรถมาให้ฉัน

"อะไรเหรอคะ"

"อยากรู้ก็เปิดดู"

ฉันมองซองเอกสารอย่างชั่งใจก่อนจะค่อยๆแกะมันออก ข้างในมีเอกสารหลายฉบับมีทั้งโฉนดที่ดินรวมถึงสมุดบัญชีที่มียอดเงินหลายล้านบาท ฉันหยิบมันออกมาจากซองอย่างไม่เข้าใจ ก่อนที่จะมีซองจดหมายสีขาวร่วงมาบนตักหน้าซองมีชื่อของฉันอยู่ฉันค่อยๆแกะและเปิดอ่านปรากฏว่ามันคือจดหมายของคุณผกาที่เขียนถึงฉัน คำขึ้นต้นมันทำให้ฉันจุกจนพูดไม่ออก

"ใบบัวลูกแม่... เมื่อลูกได้อ่านจดหมายฉบับนี้แสดงว่าแม่ได้ถูกศาลตัดสินแล้วแม่รู้ว่าโทษที่แม่จะได้รับมันคือประหารชีวิต แม่ใช้เวลาที่อยู่ข้างในนี้ระหว่างรอรับโทษเขียนจดหมายถึงลูก มันเป็นจดหมายฉบับแรกและคงจะเป็นฉบับเดียวที่แม่เลวๆคนนี้จะเขียนถึงลูก ตลอดหลายสิบปีที่ผ่านมาแม่ไม่เคยได้ทำหน้าที่ของแม่เลยสักครั้ง แม่อยากจะขอโทษที่ทำให้ลูกต้องลำบากแม่ขอโทษที่ทำเคยทำร้ายลูกเพราะความอยากได้อยากมีของแม่โดยไม่สนใจความรู้สึกของลูก แม่ทำเลวกับทุกคนรวมถึงลูกด้วย แม่จะไม่ขอให้ลูกให้อภัยให้แม่เลวๆคนนี้เพราะแม่รู้ว่าความผิดของแม่มันเกินให้อภัย แต่ก่อนที่แม่จะต้องไปชดใช้กรรมในสิ่งที่แม่ก่อแม่ก็อยากจะทำอะไรเพื่อลูกสักครั้ง เงินฝากในบัญชีทั้งหมดรวมถึงโฉนดที่ดินที่เป็นชื่อของแม่แม่โอนมันเป็นชื่อของลูกทั้งหมดมันคือสิ่งที่แม่หามาด้วยตัวเองไม่ได้ไปโกงของใครมาแม่ยกมันให้ลูกนะใบบัวมันคงจะมากพอที่จะให้ลูกได้ออกมาใช้ชีวิตอิสระไม่ต้องทนเป็นคนรับใช้เขาไปตลอดชีวิต แม่หวังว่าสิ่งที่แม่มอบให้ให้มันจะทำให้ลูกกับหลานของแม่ในท้องของลูกอยู่ได้อย่างไม่ลำบาก รักลูก...ผกา

ฉันนั่งร้องไห้เมื่อได้อ่านจดหมายที่คุณผกาเขียนเต็มหน้ากระดาษอ่านทุกบรรทัดอ่านทุกตัวอักษรมันเป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูกฉันไม่รู้ว่าต้องรู้สึกยังไงในตอนนี้ถามว่าดีใจไหมที่ตอนนี้ฉันมีทั้งเงินทั้งที่ดินจำนวนหลายสิบล้านบอกเลยว่าฉันไม่ต้องการมันเลยสักนิดฉันไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น แม้ว่าของพวกนี้คุณผกาจะบอกว่าหามาได้ด้วยตัวเองไม่ได้ไปคดโกงใครมาก็ตาม 

ฉันปาดน้ำตาทิ้งก่อนจะรีบพับจดหมายเก็บใส่กระเป๋าสะพายของตัวเองเพราะฉันกลัวว่าคุณฟิวจะเอาไปอ่านฉันกลัวว่าเขาจะเห็นประโยคที่คุณผกาเขียนถึงลูกในท้องของฉัน ฉันคิดว่าเขาคงจะยังไม่ได้อ่านเพราะถ้าเขาอ่านเขาคงจะถามฉันแล้วเรื่องลูกในท้อง

หลายวันต่อมา..

วันนี้คือวันที่คุณฟิวจะเดินทางไปต่างประเทศพร้อมกับคุณปกรณ์ ฉันรู้สึกใจหายอย่างบอกไม่ถูกเมื่อรู้ว่าจากนี้ต่อไปเราคงจะไม่ได้เจอกันอีกเพราะฉันจะไปจากที่นี่แม้ว่าเขาจะเคยสั่งห้ามไม่ให้ฉันไปไหนก็ตามแต่ฉันต้องไปฉันอยู่ที่นี่ไม่ได้ ฉันตั้งใจว่าจะไปหาที่อยู่ที่ไหนสักแห่งที่มันเงียบสงบอยู่กับลูกเพียงลำพังสองคนแม่ลูก

ตอนนี้ทุกคนในบ้านกำลังไปส่งคุณฟิวกับคุณท่านที่สนามบิน ฉันคงส่งเขาได้แค่ตรงนี้

"โชคดีนะคะคุณฟิวบัวขอให้คุณโชคดี บัวรักคุณนะคะและก็จะรักตลอดไป" ฉันบอกลาเขาอยู่ตรงนี้ตรงที่ๆเขาคงมองไม่เห็น น้ำตาของฉันไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ เขาคือความสุขของฉันและตอนนี้ความสุขของฉันกำลังจะจากฉันไป เขากับฉันเราคงไม่ได้พบเจอกันอีกต่อไป 

ระหว่างเดินกลับห้องจู่ๆฉันก็รู้สึกเจ็บท้องขึ้นมากะทันหันมันเจ็บจี๊ดๆเป็นบางจังหวะเป็นๆหายๆฉันเอามือกุมท้องค่อยๆเดินเพราะรู้สึกว่ามันหน่วงมากกว่าเดิมพอเข้ามาถึงในห้องฉันก็รู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่ไหลลงมาที่ขาของฉันพอก้มลงไปดูสิ่งที่ฉันเห็นก็คือเลือด ฉันตกใจจนสติแทบจะหลุดเมื่อเห็นเลือดไหลลงมาไม่หยุดมันไหลลงมาเต็มขาเต็มพื้นห้อง

" ลูก ลูกแม่ ฮืออออ ลูก " 

"บัว!!!เอ็งเป็นอะไร" ป้าคำปันวิ่งเข้ามาในห้องพอแกเห็นสภาพของฉันแกรีบวิ่งเข้ามาประคองฉันที่ตอนนี้ฉันยืนแทบไม่ไหวขาของฉันมันไม่มีแม้แรงจะยืน

"ไมไ่ด้ค่ะ เวลาของหนูหมดแล้ว หนูต้องไปแล้ว"

"แม่ไม่ให้หนูไป ถ้าหนูจะไปหนูต้องพาแม่ไปด้วย" 

"แม่ไปกับหนูไม่ได้นะคะ แต่สักวันนึงเราจะได้พบกัน หนูจะกลับมาอยู่กับแม่กับพ่อนะคะ"

"ไม่นะไม่ไป หนูอย่าไป อย่าไปลูก อย่าไป กลับมา ลูกกลับมา ฮึก ฮึก กลับมาหาแม่ ฮืออออ"

"บัว บัว  บัวลืมตาบัว" ฉันสะดุ้งตื่นเมื่อได้ยินเสียงคุณศิวาที่เรียกสติฉัน

"ฮึก ฮึก คุณศิวา ฮือออ ลูกไปแล้วค่ะลูกของบัวไม่อยู่กับบัวแล้ว ฮืออออ ฮือออ" ฉันร้องไห้ออกมาอย่างสุดกลั้นฉันรับรู้ได้ทันทีว่าตอนนี้ลูกไม่อยู่กับฉันแล้วแม้ว่าจะยังไม่มีใครบอกแต่ฉันรับรู้ได้โดยสัญชาตญาณของความเป็นแม่ ฉันยังจำภาพเลือดที่ไหลลงมาที่ขาได้อย่างติดตา ฉันแท้งลูก ลูกที่ฉันหวังว่าแกจะเป็นความสุขของฉันแต่ตอนนี้แกไม่อยู่แล้ว

"พี่เสียใจด้วยนะ"

"เพราะบัวเองเพราะบัวดูแลแกไม่ดีเพราะบัวเอง ฮือออ ลูกจ๋าแม่ขอโทษ ฮือออแม่ขอโทษ"

"ไม่มีใครอยากให้เรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นหรอกนะบัว คุณหมอบอกว่าเด็กไม่ค่อยแข็งแรงและมดลูกของบัวก็มีปัญหาแต่คุณหมอก็บอกนะว่าบัวสามารถมีลูกได้ใหม่ แต่อาจจะต้องรอเวลา"

"ไม่มีวันนั้นแล้วล่ะค่ะไม่มีอีกแล้ว ฮึก ฮึก ฮึก"