แค่เมียคนใช้ นิยาย บท 52

ใบบัว...

ฉันฟื้นขึ้นมาด้วยกลิ่นของยาบางชนิดที่มันฉุนจนติดจมูก ฉันมองไปรอบๆปรากฏว่าตอนนี้ฉันนอนอยู่บนเตียงในโรงพยาบาลและที่แขนของฉันก็ถูกเจาะให้น้ำเกลืออยู่

"ฟื้นแล้วเหรอบัว" 

"เค??"  ฉันแปลกใจมากที่เจอเคที่นี่เขามาอยู่ตรงนี้ได้ยังไงแล้วฉันมานอนที่นี่ได้ยังไงหรือเขาพาฉันมาส่งแล้วคุณฟิวล่ะ ตอนนี้มีคำถามมากมายอยู่ในหัวของฉัน

"อื้มฉันเอง"

"แล้วเคมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง"

"ฉันทำงานพาร์ทไทม์อยู่ที่ร้านอาหาร แล้วก็เห็นเธอกำลังจะเป็นลมเลยวิ่งเข้าไปช่วยโชคดีนะที่หัวไม่ฟาดพื้น"

"ขอบคุณเคมากเลยนะที่ช่วยเราไว้ ถ้าไม่อย่างนั้นเราคงแย่แน่" ฉันไม่อยากจะคิดเลยว่าถ้าฉันล้มลงไปโดยไม่มีเคมาช่วยไว้จะเป็นยังไงเพราะมันไม่ใช่แค่หัวฟาดพื้นแต่ลูกของฉันที่อยู่ในท้องอาจจะได้รับอันตรายไปด้วยฉันรีบเอามือกุมท้องตัวเองทันทีเมื่อคิดถึงลูก

"ฉันเห็นเธอนั่งอยู่หน้าร้านนานแล้วล่ะแต่ไม่กล้าเข้าไปทักเพราะกลัวเจ้านายเธอจะไม่พอใจฉันก็เลยให้น้องพนักงานอีกคนไปชวนเธอเข้ามานั่งในร้านแต่เธอก็ยังดื้อนั่งตากแดดอยู่แบบนั้นจนหน้ามืดเป็นลมแบบนี้" 

"นายพาเรามาส่งโรงพยาบาลเหรอ"

"ตอนแรกฉันก็จะพาเธอมาแต่เจ้านายเธอวิ่งเข้ามาอุ้มเธอแล้วพามาส่งโรงพยาบาลฉันก็เลยขับรถตามมาเพราะเป็นห่วงแต่เจ้านายของเธอดูเหมือนจะไม่พอใจที่ฉันตามมาดูเธอแต่ฉันไม่สน ตอนนี้เขาก็น่าจะนั่งอยู่หน้าห้องกับผู้หญิงอีกคนที่มาด้วยกัน"

"ฟื้นแล้วเหรอคะ ตอนนี้รู้สึกยังไงบ้างยังเวียนศีรษะอยู่ไหม" คุณพยาบาลเดินเข้ามาถามฉันเมื่อเห็นว่าฉันฟื้นแล้ว

"ก็ยังเวียนหัวอยู่บ้างค่ะ" ฉันตอบพี่พยาบาล

"โชคดีนะคะที่คุณไม่เป็นอะไรมากเพราะไม่อย่างงั้นเด็กในท้องของคุณอาจได้รับอันตราย"

"เด็กในท้อง??หมายความว่าไงบัว" เคมองหน้าฉันทันทีที่พี่พยาบาลพูดจบ

"เอ่อ..คือ" 

"นี่เธอท้องเหรอบัว"

"....."

"รู้ว่าตัวเองท้องทำไมไม่ระวังถ้าฉันไปรับเธอไม่ทันมันจะเกิดอะไรขึ้น" ฉันรู้ที่เคพูดเพราะเป็นห่วงฉัน ฉันผิดเองที่ไม่ดูแลตัวเองดีๆเกือบทำให้เสียแกไป แต่ตอนนี้สิ่งที่ฉันกังวลอีกเรื่องหนึ่งก็คือเรื่องที่ฉันท้องคุณฟิวรู้เรื่องไหม

"เรื่องที่ฉันท้องคุณพยาบาลได้บอกกับคนที่พาฉันมาส่งโรงพยาบาลหรือเปล่าคะ"

"ยังไม่ได้บอกค่ะ เพราะผลตรวจเพิ่งออกว่าคุณตั้งครรภ์พอดีกับที่คุณฟื้นฉันก็เลยเดินมาถามอาการคุณก่อน" ฉันโล่งใจทันทีที่เรื่องที่ฉันท้องคุณฟิวยังไม่รู้และเขาก็จะไม่มีวันได้รู้

"ถ้าอย่างนั้นรบกวนคุณพยาบาลอย่าบอกให้เค้ารู้ได้ไหมคะ คือเขาเป็นเจ้านายฉันกลัวว่าถ้าเขารู้ว่าฉันท้องเขาอาจจะไม่ให้ฉันทำงานต่อฉันยังอยากทำงานหาเงินเพื่อเอาไว้เลี้ยงลูกน่ะค่ะ " ฉันจำเป็นต้องหาเหตุผลเพื่อโกหกแม้ว่าจะไม่อยากทำก็ตาม

"แต่ดูเหมือนเจ้านายของคุณเป็นห่วงคุณมากจริงๆนะคะเค้าคอยถามอาการตลอดว่าคุณเป็นยังไงบ้าง"  ถ้าเขาห่วงฉันเขาคงจะเข้ามาดูอาการฉันแล้วล่ะแต่ที่ฉันเห็นมีแค่เคคนเดียวเท่านั้นที่อยู่ตรงนี้ เขาจะมาห่วงฉันทำไมล่ะในเมื่อตอนนี้ข้างกายของเขามีผู้หญิงที่คู่ควรกับเขาอยู่แล้วทั้งคนสำหรับฉันมันก็แค่สิ่งของที่ไร้ค่าที่เขาจะทำยังไงก็ได้จะให้ฉันอยู่หรือตายก็สุดแล้วแต่เขาจะสั่ง

"ตอนนี้เขากลับไปแล้วใช่ไหมคะ"

เขาเข็นรถเข็นมาจนถึงรถของเขาที่จอดอยู่ฉันพยายามจะลุกขึ้นยืนเพื่อขึ้นรถด้วยตัวเองแต่แล้วจู่ๆเขาก็อุ้มฉันขึ้นไปนั่งบนรถโดยที่ไม่ทันได้ตั้งตัวเพราะฉันไม่คิดว่าเขาจะทำด้วยความที่กลัวตกฉันรีบโอบรอบคอเข้าไว้ทันที ตอนนี้เราใกล้ชิดกันมากฉันไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงต้องทำแบบนี้ด้วยเขาทำเหมือนห่วงใยฉันทั้งที่คนรักของเขาก็อยู่ตรงนี้ยิ่งเขาทำแบบนี้มันยิ่งทำให้คุณลูกศรไม่พอใจฉันมากกว่าเดิม

ฟิว....

"นี่ก็สายมากแล้วเราจะไปศาลทันไหม" ลูกศรหันมาถามผม ผมมองดูเวลาตอนนี้ไม่แน่ใจว่าจะไปทันศาลตัดสินคดีหรือเปล่า ผมลอบมองคนที่นั่งด้านหลังที่ตอนนี้ยังหน้าซีดใบบัวเอาแต่ก้มน่าเศร้าเหมือนมีเรื่องให้คิดจนผมอดห่วงไม่ได้ ถามว่าทำไมผมถึงยังรู้สึกห่วงใบบัวผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันมันเป็นของมันเองทั้งที่ผมควรจะต้องเกลียดต้องโกรธเธอถึงจะถูก ถ้าจะถามผมว่าความรู้สึกดีๆยังมีอยู่ไหมบอกตามตรงมันก็มีอยู่แต่ผมกำลังพยายามที่จะทำให้มันหายไป ผมไม่ต้องการให้ความรู้สึกเหล่านี้มันหลงเหลืออยู่ในจิตใจของผมอีกต่อไปและผมต้องทำมันให้ได้ ผมละสายตาจากคนข้างหลังก่อนจะมองดูเวลาซึ่งตอนนี้มันก็จะเย็นแล้วผมคิดว่าไม่ทันแล้วล่ะไปก็เสียเวลาเปล่าๆผมก็เลยโทรหาทนายเพื่อถามถึงเรื่องคดีว่าศาลท่านตัดสินยังไงและคำตอบที่ได้รับมันก็เป็นเรื่องที่ผมพอใจเพราะผมคาดการณ์ไว้อยู่แล้วทำเลวขนาดนั้นผกาถูกตัดสินประหารชีวิตแต่ผกาให้การรับสารภาพศาลจึงลดโทษเป็นจำคุกตลอดชีวิต แต่ก่อนที่เธอจะถูกควบคุมไปเรือนจำเธอได้ฝากสิ่งของบางอย่างมาให้กับใบบัวโดยฝากทนายมาให้

"แม่ของเธอศาลตัดสินแล้วนะ" ผมบอกคนด้านหลังที่ยังเอาแต่ก้มหน้าไม่พูดไม่จาไม่แสดงท่าทีใดๆ

"ตัดสินว่าไงเหรอฟิว" เป็นลูกศรที่ถามส่วนใบบัวไม่ได้พูดอะไรเอาแต่นั่งเงียบหรืออาจจะรู้อยู่แล้วก็ได้ว่าศาลจะตัดสินยังไงกับคดีของแม่ตัวเอง

"จำคุกตลอดชีวิต" 

"ความจริงน่าจะตัดสินประหารชีวิตไปเลยนะถึงจะสาสมกับสิ่งที่ทำ"

ใบบัว...

ฉันพูดอะไรไม่ออกเพราะรู้อยู่แล้วว่าคดีร้ายแรงขนาดนี้โทษก็คือตัดสินประหารชีวิตแต่ศาลยังเมตตาให้แค่จำคุกตลอดชีวิตถามว่าฉันสงสารไหม ถ้าในฐานะของลูกฉันก็สงสารแม่ของตัวเองแต่อีกใจหนึ่งฉันคิดว่าที่คุณผกาได้รับโทษหนักขนาดนี้ก็เป็นเพราะการกระทำของตัวเองไม่มีใครช่วยได้ต่อให้มีเงินมากมายขนาดไหนก็ตามเมื่อทำผิดก็ต้องได้รับโทษ

"เดี๋ยวฉันจะลงไปเอาของเธอรออยู่นี่นะ" คุณฟิวบอกคุณลูกศรหลังจากขับรถมาถึงศาลก่อนจะลงรถไปทำให้ตอนนี้เหลือแค่ฉันกับคุณลูกศรบนรถ

"ดีใจด้วยนะที่แม่ชั่วๆของเธอต้องถูกตัดสินจำคุกตลอดชีวิตแต่อันที่จริงตัวเธอเองก็น่าจะโดนไปด้วยนะถ้าฉันเป็นฟิวเธอไม่รอดแน่ฉันจะเอาเธอเข้าคุกไปพร้อมกับแม่ของเธอในข้อหาสมรู้ร่วมคิด จะบอกอะไรให้นะที่จริงแล้วฟิวเค้าก็อยากเอาเธอเข้าคุกไปพร้อมแม่ของเธอนั่นแล่ะแต่เพราะอาเฟื่องขอร้องไว้เธอก็เลยยังได้ใช้ชีวิตอยู่นอกคุก"  เรื่องที่คุณฟิวจะเอาฉันเข้าคุกฉันรู้อยู่แล้วล่ะแต่เพราะคุณเฟื่องขอร้องฉันถึงยังอยู่ตรงนี้

"ฉันโคตรสะใจเลยรู้มั้ยที่เห็นสภาพของเธอตอนนี้ หึ ในที่สุดฟิวเค้าก็เห็นธาตุแท้ของเธอตอนนี้เข้าเกลียดเธอยิ่งกว่าอะไร และรู้อะไรมั้ยว่าตอนนี้เราสองคนมีความสุขกันมาก ฟิวเขากลับมาง้อฉันเพราะรู้สึกผิดหลังจากที่รู้ความจริงว่าเธอเป็นคนยังไงฟิวเขาขอโทษที่เคยทำให้ฉันเสียใจ ตอนนี้เขาก็เลยไถ่โทษด้วยการดูแลเอาใจใส่ฉันเขาเอาใจฉันสารพัดอยากได้อะไรเขาก็หามาให้ทุกอย่างแล้วที่สำคัญที่สุดคืออะไรรู้ไหมเขาสัญญากับฉันว่าหลังจากที่เขาพาพ่อของเขาไปรักษาจนหายเขาจะกลับมาขอฉันแต่งงาน เขาบอกอยากจะสร้างครอบครัวที่อบอุ่นกับฉันเราจะมีลูกน่ารักๆด้วยกันหลายๆคนเขาบอกเขาชอบทะเลเขาจะไปจัดงานแต่งงานที่บ้านพักริมทะเลแต่ไม่ใช่บ้านหลังนั้นที่เขาเคยพาเธอๆไปหรอกนะฟิวบอกว่าเขาจะทุบบ้านหลังนั้นทิ้งแล้วก็จะสร้างหลังใหม่ตามใจฉันฉันอยากได้แบบไหนเขาก็จะสร้างแบบนั้นเขาบอกเขาไม่อยากให้ฉันมีความทรงจำแย่ๆกับบ้านหลังนั้น  ฉันพูดขนาดนี้แล้วเธอคงจะรู้นะว่าต่อฉันสำคัญกับเขามากแค่ไหนต่อให้เธอเสแสร้งแกล้งทำตัวเป็นคนดีน่าสงสารมากขนาดไหนฟิวก็ไม่มีทางกลับไปเอาผู้หญิงต่ำๆอย่างเธออีกแน่ๆ คนที่คู่ควรกับเขาก็คือฉันไม่ใช่คนใช้ชั้นต่ำไม่ใช่ลูกฆาตกรอย่างเธอจำใส่สมองเธอเอาไว้!!!"