แค่เมียคนใช้ นิยาย บท 56

ฟิว....

"ฟิวกลับมาทำไมไม่บอกเราจะได้ไปรับที่สนามบิน" ลูกศรทักผมเมื่อเห็นผมเดินเข้ามาในบ้านเธอกำลังนั่งเล่นอยู่กับหลานๆของผมนั่นก็คือน้องข้าวปั่นข้าวแป้งแล้วก็มีเจ้าโอโม่ที่ผมไม่ได้เจอมันมาสองปีพอมันเห็นผมมันก็มองหน้าพอมันจำได้มันก็วิ่งเข้ามาหาทันที

"ว่าไงเจ้าโอโม่ไม่เจอกันนานยังอ้วนอยู่เหมือนเดิมเลยนะ"

"เมี๊ยวววว" มันเอาหัวมาถูๆที่แขนของผมอย่างประจบเอาใจ

"มันกินจุมากเลยค่าอาฟิว" หลานสาวของผมฟ้องทันทีผมยิ้มให้เด็กน้อยที่ตอนนี้โตขึ้นมากกว่าแต่ก่อน

"อาฟิวค๊าบบไหนของฝากที่อาฟิวสัญญาว่าจะซื้อมาฝากผม" น้องข้าวปั้นทวงถามของเล่นทันทีเพราะก่อนหน้านี้แกไปหาผมที่อเมริกาแกบอกว่าถ้าผมกลับไทยผมต้องซื้อของเล่นมาฝากด้วยซึ่งผมก็ไม่ได้ลืม

"ไว้เดี๋ยวอาพาขึ้นไปเอาบนห้องโอเคมั้ย"

"โอเคค๊าบบบ^^"

"ของน้องแป้งก็มีใช่มั้ยค๊าอาฟิว"

"มีสิครับ"

"เย้ๆๆอาฟิวใจดีที่สุดน้องรักอาฟิว" แล้วเด็กทั้งสองก็วิ่งเข้ามากอดมาหอมผมอย่างเอาใจก่อนที่สายตาของผมจะมองไปเห็นใครบางคนที่เดินถือถาดของว่างเข้ามาในห้องนั่งเล่น

"พี่บัวขาเดี๋ยวน้องแป้งช่วยค่าา"

"ขอบคุณค่ะ" ผมมองหลานสาวช่วยใบบัวยกจานขนมกับน้ำหวานออกจากถาดเธอเงยหน้าขึ้นมาสบตาผมแวบนึงก่อนจะหลบตา พอเธอจะเดินออกไปผมก็รีบทัก

"เดี๋ยวอย่าเพิ่งไป"

"ค่ะ"

"เธอพาเด็กๆขึ้นไปเอาของฝากที่ห้องฉันที"

"ได้ค่ะ" ใบบัวรับคำก่อนจะจูงมือเด็กๆทั้งสองคนขึ้นไปข้างบนห้องของผมผมมองตามก่อนจะขยับตัวลุกขึ้นตาม

"ฟิวจะไปไหน"

"ไปดูเด็กๆ"

"งั้นเราขึ้นไปด้วยได้ไหมเราอยากรู้ว่าฟิวซื้ออะไรมาฝากหลานๆ"

"ไม่ต้องหรอกเธอนั่งรออยู่ที่นี่แล่ะฉันไม่ค่อยชอบให้ใครเข้าไปยุ่งวุ่นวายในห้อง"

"อื้มมมงั้นเรารอข้างล่างนี่นะ"

"อืม" 

ใบบัว....

ฉันพาเด็กๆเข้ามาในห้องนอนของคุณฟิว อยากจะบอกว่าฉันไม่อยากเข้ามาในห้องนี้สักเท่าไหร่เพราะมันทำให้ฉันคิดถึงเรื่องราวต่างๆที่ผ่านมาระหว่างฉันกับคุณฟิว ตั้งแต่เขาไปเมืองนอกฉันไม่เคยเข้ามาเลยสักครั้งครั้งนี้เป็นครั้งแรกในรอบสองปีที่ฉันก้าวเข้ามาในห้องของเขา

"พี่บัวขากล่องไหนของน้องแป้งคะ"

"พี่บัวก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ" ฉันกับเด็กๆกำลังยืนมองถุงของฝากมากมายหลายสิบถุงที่วางอยู่บนที่นอนฉันไม่รู้ว่าอันไหนคือของๆคุณหนูทั้งสองคนเพราะเขาก็ไม่ได้บอกแล้วฉันจะต้องทำยังไงจะเปิดดูทุกกล่องก็คงจะไม่ได้

"เดี๋ยวผมวิ่งไปตามอาฟิวมาดีกว่าค๊าบพี่บัวกับน้องแป้งรออยู่นี่นะ" 

"เดี๋ยวค่ะคุณ...." ฉันกำลังจะบอกคุณหนูว่าไม่ต้องลงไปเพราะฉันจะลงไปตามคุณฟิวเองบอกตามตรงว่าฉันไม่อยากให้เขาเข้ามาตอนที่ฉันยังอยู่ในห้องนี้แม้ว่าห้องนี้จะเป็นห้องของเขาก็ตาม แต่ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดจบประโยคคุณฟิวเปิดประตูเข้ามาพอดี

"อามาแล้วครับผม" 

"อาฟิวมาพอดีเลย อาฟิวขาอันไหนของฝากน้องแป้งค๊าาา" คุณฟิวเดินมายืนข้างๆเตียงก่อนจะหยิบถุงของฝากขึ้นมาแล้วยื่นให้กับคุณหนูทั้งสอง

"แต่ฉันจะให้"

"ทำไมคุณฟิวต้องทำแบบนี้คะในเมื่อตอนนี้คุณฟิวเกลียดบัวต้องการให้บัวชดใช้แล้วทำไมคุณฟิวถึงทำเหมือน..." ฉันไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเองว่าเขายังมีความรู้สึกดีๆให้กับฉันเขาถึงได้ซื้อของราคาแพงแบบนี้มาให้ แต่มันก็อดคิดไม่ได้จริงๆใจ

"เธอจะพูดว่าฉันยังมีความรู้รู้สึกดีให้เธออยู่ใช่ไหม" เขาขยับใบหน้าเข้ามาใกล้ใกล้มากจนได้ยินเสียงเต้นของหัวใจยิ่งหัวใจของฉันตอนนี้มันเต้นแรงมากเราสบตากันแววตาของเขามันเหมือนกับเขาตอนนั้นที่ทะเลแววตาที่มีแต่ความอบอุ่นและอ่อนโยน

"ว่าไงที่ฉันพูดคือสิ่งที่เธอคิดอยู่ใช่หรือเปล่าใบบัว" เขาพูดกับฉันด้วยน้ำเสียงแสนอบอุ่นฉันหลบสายตาก่อนจะพยักหน้าแทนคำตอบด้วยความเขินอายแต่...

"เธอทำไมถึงคิดเข้าข้างตัวเองล่ะ" ฉันเงยหน้ามองเขาทันทีเพราะน้ำเสียงของเขาเริ่มที่จะเปลี่ยนไปและตอนนี้แววตาที่อบอุ่นของเขาหายไปแล้วกลายเป็นความเย็นชาเข้ามาแทนที่

"ที่ฉันให้สร้อยเส้นนี้กับเธอก็เพื่อเตือนให้เธอได้จำเอาไว้ว่าตราบใดที่เธอยังมีสร้อยเส้นนี้อยู่ที่คอของเธอนั่นเท่ากับว่าเธอยังต้องอยู่ชดใช้ให้ฉันจนกว่าฉันจะพอใจถ้าถึงวันนั้นวันที่ฉันให้เธอชดใช้จนพอใจแล้วฉันจะเป็นคนถอดมันออกมาจากคอเธอเอง" นี่คือเหตุผลขอเขาสินะ ฉันไม่น่าคิดเข้าข้างตัวเองให้เจ็บเลย ทำไมฉันถึงเจ็บไม่จำทำไมถึงยังกล้าคิดว่าเขาจะกลับมาเป็นคนเดิมที่แสนดีทั้งที่รู้ว่ามันคงไม่มีวันนั้น

"เข้าใจแล้วใช่ไหมว่าเพราะอะไรฉันถึงให้เธอใส่สร้อยเส้นนี้"

"เข้าใจแล้วค่ะ"

"เพราะฉะนั้นอย่าทำมันหายหรือถอดออกเป็นอันขาดเพราะฉันจะให้เธอชดใช้เป็นสิบเท่าของราคามัน"

"ค่ะ" 

"แล้วเธอไม่คิดที่จะถามหน่อยเหรอว่าสร้อยที่เธอใส่อยู่มันราคาเท่าไหร่"

"บัวไม่อยากรู้หรอกค่ะเพราะถึงยังไงสักวันบัวก็ต้องคืนคุณฟิวอยู่ดี"

"แต่ฉันอยากบอก...ราคาสร้อยที่อยู่ที่คอของเธอราคามัน...ห้าล้าน" 

"ห้าล้าน??" ฉันอุทานออกมาด้วยความตกใจในราคาของมันตอนนี้ฉันแทบจะหายใจไม่ออกเมื่อรู้ราคาของสร้อยเส้นนี้ น้ำเสียงที่เขาพูดคำว่าห้าล้านเหมือนมันแค่เศษเงินเล็กๆ น้อยๆ สำหรับเขาเขาถึงกล้าที่จะซื้อมันมาให้ฉันใส่แต่สำหรับฉันมันไม่ใช่ ฉันเผลอเอามือแตะลงไปที่สร้อย  ตอนแรกฉันคิดอยู่ว่าราคามันน่าจะแพงมากแน่ๆแต่ฉันไม่คิดว่ามันจะแพงมากมายขนาดนี้

"อืมห้าล้าน ถ้าเธอทำหายเธอก็คูณเอาว่าเธอต้องชดใช้ให้ฉันเท่าไหร่"