แค่เมียคนใช้ นิยาย บท 60

ใบบัว...

"บัว เอ็งจะไปงานกับคุณศิวาหรือเปล่า"

"บัวยังไม่รู้เลยล่ะแต่คุณๆทุกคนอยากให้บัวไปแต่ว่า..."

"แต่คุณฟิวไม่อยากให้ไปใช่ไหม"

"ค่ะคุณฟิวไม่อยากให้บัวไป"

"แต่ข้าอยากให้เอ็งไปนะ"

"ทำไมเหรอคะ"

"เพราะบางทีเอ็งอาจจะได้เจอพ่อของเอ็งยังไงล่ะ"

"พ่อ??"

"อืม พ่อแท้ๆของเอ็งน่ะเค้าเป็นนักธุรกิจมีชื่อเสียงบางทีเค้าอาจจะไปงานนี้ก็ได้ถ้าเอ็งอยากเจอพ่อเอ็งก็ไป"

                                            ........................

ฉันบอกแล้วไงว่าฉันไม่ให้เธอไปงานกับไอ้ศิวาไม่เข้าใจใช่ไหม ถ้าเธอยังดื้อด้านที่จะไปงานกับมันเราได้เห็นดีกันแน่" พอฉันขึ้นมาบนห้องฉันก็โดนคุณฟิวสั่งห้ามเรื่องที่ฉันจะไปงานเปิดตัวบริษัทพี่ศิวาทันที

"แต่บัวต้องไปค่ะ"

"คำสั่งฉันมันไม่สำคัญใช่ไหม"

"............" 

"ห้ามไปนี่คือคำสั่ง"

"บัวขอโทษนะคะบัวคงทำตามที่คุณฟิวบอกไม่ได้ ไม่ว่ายังไงบัวก็จะไป"

"เธอกล้าขัดคำสั่งฉัน???"

"บัวขอแค่ครั้งนี้ครั้งเดียวเท่านั้น นะคะ"

"เธอยังกล้ามาขอร้องฉันอีกงั้นเหรอทั้งที่ฉันเคยบอกเธอไปแล้วว่าฉันไม่ชอบให้เธอไปไหนมาไหนกับมัน"

"แต่บัว..อยากเจอพ่อ"

"ว่าไงนะ??"

"ป้าคำปันบอกว่าพ่อแท้ๆของบัวเป็นนักธุรกิจบางทีท่านอาจจะไปงานนี้บัวแค่อยากเจอพ่อเท่านั้นเองค่ะ"

"พ่อเธอชื่ออะไร"

"ป้าคำปันบอกว่าพ่อของบัวชื่อ บวรค่ะ"

วันต่อมา....

ตอนนี้ฉันอยู่ที่ห้องคุณฟ่างฉันกำลังถูกคุณฟ่างจับแต่งตัวเพื่อไปงานในคืนนี้ เป็นครั้งแรกที่ฉันจะได้แต่งตัวในชุดราคาแพงฉันตื่นเต้นมากแต่ไม่ได้ตื่นเต้นเพราะได้แต่งตัวสวยๆหรอกนะแต่วันนี้ฉันอาจจะได้เจอพ่อ ป้าคำปันบอกว่าพ่อของฉันท่านเป็นนักธุรกิจมีชื่อเสียงและร่ำรวยมากตอนนี้ท่านมีครอบครัวใหม่แล้วซึ่งท่านอาจจะมางานนี้ด้วยท่านชื่อว่า ท่านบวร ฉันหวังว่าจะได้เจอหน้าพ่อสักครั้งป้าคำปันบอกว่าตอนนั้นพ่อของฉันท่านไม่สามารถพาคุณผกาเข้าบ้านได้เพราะไม่มีใครยอมรับทุกคนพากันรังเกียจที่คุณผกาจนทั้งที่ในตอนนั้นคุณผกามีฉันอยู่ในท้องซึ่งคุณผกาในตอนนั้นเป็นเพียงเด็กสาวยากจนคนนึงไม่มีพ่อแม่อาศัยอยู่ในสลัมเธอหวังว่าจะมีชีวิตที่ดีขึ้นถ้าได้แต่งงานกับคนที่มีฐานะร่ำรวยแต่พอคุณผการู้ว่าไม่มีใครยอมรับเธอเธอก็เสียใจมากจากนั้นไม่นานพ่อของฉันก็ถูกจับแต่งงานกับคนที่มีฐานะเท่าเทียมกันและมาขอเลิกกับคุณผกาโดยให้เงินมาจำนวนนึงเพื่อให้คุณผกาไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ จนมีอยู่วันนึงมีเศรษฐีใจดีนำของมาบริจาคให้กับคนในสลัมนั่นก็คือคุณปู่ของคุณฟิวท่านมาเจอคุณผกาท่านสงสารและเอ็นดูก็เลยขอรับคุณผกาไปเลี้ยงเป็นลูกบุญธรรมทำให้คุณผกาคิดที่จะเอาฉันออกแต่ป้าคำปันขอร้องเอาไว้พอคุณผกาคลอดฉันออกมาเธอก็เอาฉันไปทิ้งไว้ที่สถานกำพรัาก่อนจะเข้าไปอยู่ในบ้านขอบคุณปกรณ์ในฐานะน้องสาวบุญธรรม

พอมานั่งคิดดูชีวิตของฉันมันน่าสงสารมากเลยใช่ไหมยังไม่ทันเกิดมาก็ไม่มีใครต้องการแล้วแม้แต่พ่อแม่แท้ๆ แต่ฉันก็ไม่ได้โกรธเคืองท่านหรอกนะเพราะถึงยังไงท่านก็ทำให้ฉันได้เกิดมา ถึงแม้ว่าทั้งชีวิตของฉันมีความทุกข์มากกว่าความสุขซึ่งฉันก็ชินแล้วล่ะความสุขมันไม่เคยอยู่กับฉันได้นานหรอก

"บัวใส่ชุดนี้แล้วสวยมากเลยรู้มั้ย" ฉันมองในกระจกตอนนี้ฉันสวมชุดราตรีสีครีมเปิดไหล่ที่คุณฟ่างเป็นคนเลือกมาให้

"ว่าแต่สร้อยที่บัวใส่สวยมากเลยอ่ะฟ่างเพิ่งเคยเห็นบัวใส่หนุ่มๆที่ไหนซื้อให้รึเปล่าเอ่ย" คุณฟ่างถามแบบยิ้มๆเพราะสร้อยที่ฉันสวมอยู่มันเป็นสร้อยที่คุณฟิวให้ฉันใส่เอาไว้ ถึงมันจะสวยมากแค่ไหนแต่มันก็ไม่มีความหมายอะไรเพราะมันคือเครื่องเตือนใจให้ฉันรู้ว่าตราบใดที่ฉันยังใส่สร้อยเส้นนี้นั่นเท่ากับว่าเขายังให้ฉันชดใช้ให้เขาไม่หมดฉันต้องใส่มันเอาไว้จนกว่าเขาจะถอดมันออกและเมื่อถึงวันนั้นฉันก็คงจะต้องไปจากชีวิตเขาจริงๆเสียที

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"เข้ามาจ๊ะ"

"คุณฟ่างคะคุณศิวามารออยู่ข้างล่างแล้วค่ะ"

"โอเคจ่ะบอกพี่ศิวาว่ารอแป๊บนึงนะเดี๋ยวจะให้บัวลงไป"

"ค่ะ" พอแม่บ้านออกไปคุณฟ่างก็หันมามองฉันอย่างสำรวจอีกรอบ

"โอเคละเสื้อผ้าหน้าผมเครื่องประดับครบ คืนนี้บัวเหมือนเจ้าหญิงเลยอ่ะงานนี้หนุ่มๆมองจนตะลึงทั้งงานแน่ๆ"