แค่เมียคนใช้ นิยาย บท 61

ใบบัว....

"หนูชื่อใบบัวเหรอ" ฉันไม่แน่ใจว่าท่านจะใช่พ่อบวรของฉันไหมแต่ดูจากสีหน้าท่าทางของท่านตอนที่เห็นฉันท่านดูตกใจเป็นอย่างมากแต่ฉันก็ยังไม่มั่นใจเท่าไหร่อาจจะเป็นคนที่ชื่อคล้ายกันมันคงไม่บังเอิญขนาดนี้ที่คุณพ่อของพี่ศิวาจะเป็นพ่อของฉันเพราะเท่าที่ป้าคำปันเล่าให้ฉันฟังพ่อของฉันถูกจับคลุมถุงชนแต่งงานกับคนที่ครอบครัวท่านเลือกให้แต่การแต่งงานเกิดขึ้นหลังจากที่คุณผกาตั้งท้องฉันเพราะฉะนั้นถ้าท่านคือพ่อของฉันจริงๆทำไมพี่ศิวากับคุณลูกศรถึงอายุมากกว่าฉันหลายปีล่ะ

"ค่ะหนูชื่อใบบัว" 

"พ่อแม่หนูเป็นใครชื่ออะไรพอจะบอกฉันได้ไหม"

"คุณจะถามไปเพื่ออะไรคะ พ่อกับแม่ของเด็กนี่ก็คงจะเป็นคนรับใช้นั่นแล่ะค่ะไม่งั้นลูกจะเป็นคนรับใช้ได้ยังไง"

"แม่เลิกพูดจาดูถูกบัวสักทีผมขอร้อง"

"ถ้าไม่อยากให้แม่พูดคราวหน้าคราวหลังก็ไม่ต้องพามาให้แม่เห็นหน้า"

"ใบบัวฉันมีเรื่องอยากจะคุยกับหนูสักหน่อย"

"คุณมีเรื่องอะไรคุยกับยัยเด็กนี่คะคุณบวร"

"เอาไว้ผมจะเล่าให้คุณฟังทีหลังแต่ตอนนี้ผมต้องคุยกับเด็กคนนี้ ศิวาพ่อขอเวลาคุยกับหนูใบบัวตามลำพังสักครู่ได้ไหม"

"เรื่องสำคัญมากเหรอครับพ่อถึงต้องคุยตามลำพังกับใบบัว"

"ใช่สำคัญมาก" สายตาจริงจังของท่านทำให้พี่ศิวามองฉันด้วยสายตาวิตกกังวลฉันรู้ว่าเขาห่วงฉันเขาคงจะกลัวว่าพ่อของเขาจะพูดอะไรให้ฉันรู้สึกไม่ดี

"ไม่นานหรอกน่ะ"

"ก็ได้ครับผมให้เวลาพ่อคุยกับบัวแค่สิบนาทีเท่านั้น" หลังจากนั้นพี่ศิวาก็พาคุณแม่ของเขาไปนั่งที่โต๊ะแต่ท่านก็ไม่วายส่งสายตาชิงชังมาทางฉัน

"เราไปคุยกันด้านนอกดีกว่าตรงนี้คนเยอะฉันไม่สะดวกที่จะคุย"

"ค่ะ" ฉันเดินตามท่านออกมาถึงบริเวณสวนหย่อมหน้าบริษัท

"ท่านมีอะไรจะคุยกับบัวเหรอคะ" ฉันถามเมื่อเห็นว่าท่านเอาแต่ยืนจ้องหน้าฉันนิ่งๆ

"หนูยังไม่ได้ตอบคำถามฉันเลยว่าพ่อแม่หนูเป็นใครชื่ออะไร"

"พ่อของบัวท่านชื่อบวรค่ะส่วนแม่ชื่อผกาค่ะ" พอฉันบอกออกไปท่านก็เงียบไปก่อนที่สรรพนามที่ท่านเรียกฉันเมื่อครู่นี้จะเปลี่ยนไป

"ถ้าเธอเป็นลูกของผกาเธอคือลูกของฉัน"

"ค่ะ"

"นี่เธอไม่ดีใจหรอกเหรอที่ได้เจอพ่อที่แท้จริง"

"ดีใจค่ะแล้วก็ขอบคุณที่ท่านยอมรับว่าบัวคือลูกสาวของท่าน"

"ฉันดีใจนะที่รู้ว่าเธอยังมีชีวิตอยู่เพราะตอนนั้นผกาบอกกับฉันว่าเขาจะทำแท้ง"

"แล้วตอนนั้นท่านได้ห้ามคุณผกาหรือเปล่าคะ"

"ฉัน..." ท่านมีสีหน้ารู้สึกผิดนั่นก็แปลว่าท่านไม่ได้ห้ามคุณผกาเรื่องที่จะทำแท้ง มันก็เลยทำให้ฉันรู้ว่าท่านเองก็ไม่ได้ต้องการฉันไม่ได้ต้องการลูกคนนี้ ฉันยิ้มออกมาอย่างขมขื่นแต่ฉันก็ยอมรับความจริง ความจริงที่ฉันเข้าใจถูกมาตลอดว่าฉันคือลูกที่พ่อแม่ไม่ต้องการ

"ฉันขอโทษนะ"

"ท่านพูดแบบนี้แปลว่าท่านไม่ได้ห้ามใช่ไหมคะเพราะบัวคือลูกที่ไม่มีใครต้องการ"

"ถ้าเธอรู้ว่าฉันคือพ่อของเธอนั่นก็แปลว่าเธอก็คงจะรู้มาบ้างแล้วว่าเพราะอะไรฉันกับผกาถึงต้องเลิกกันทั้งที่ผกามีเธออยุ่ในท้อง"