แค่เมียคนใช้ นิยาย บท 62

ใบบัว....

ความรู้สึกอึดอัดเหมือนโดนกอดรัดทำให้ฉันต้องลืมตาตื่นขึ้นมาก่อนที่สายตาจะมองลงไปที่เอวของตัวเองที่ตอนนี้มือแกร่งพาดอยู่แต่แค่มองแวบเดียวฉันก็รู้ว่าเป็นมือของใครเพราะฉันจำนาฬิกาที่เขาใส่ได้เป็นอย่างดี ฉันมองไปรอบๆห้องที่นอนอยู่มันไม่ใช่ห้องนอนของคุณฟิวที่บ้านแต่มันคือห้องนอนที่บ้านพักหัวหินที่เขาเคยพาฉันมาเมื่อหลายปีก่อน บ้านแห่งความทรงจำของฉันกับเขาที่มันมีแต่ความทรงจำดีๆ แล้วฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงหรือว่าฉันกำลังฝันอยู่ บ้านหลังนี้มันน่าจะถูกทุบทิ้งไปแล้วเพราะคุณลูกศรเคยบอกกับฉันว่าคุณฟิวไม่อยากเก็บบ้านหลังนี้ไว้เขาจะทุบทิ้งเขาไม่อยากเก็บมันเอาไว้ให้คุณลูกศรไม่สบายใจ

"ตื่นแล้วเหรอ" เสียงเบาๆของเขาที่ดังใกล้หูทำให้ฉันสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหันไปมองหน้าคุณฟิวทันที

"ไปอดหลับอดนอนมาจากไหน เมื่อคืนฉันอุ้มเธอเข้าบ้านเธอยังไม่รู้สึกตัว"

"ขอโทษค่ะที่ทำให้คุณลำบากว่าแต่คุณฟิวพาบัวมาที่นี่ทำไมคะ"

"ฉันตั้งใจจะมาพักผ่อนที่นี่อยู่แล้วแต่เธอดันติดรถมาด้วยฉันก็เลยต้องจำใจพามา"

"เอ่อ...ทำไมบ้านหลังนี้มันยังอยู่เหมือนเดิมล่ะคะ"

"แล้วทำไมมันต้องไม่เหมือนเดิม" เขาถามฉันด้วยสีหน้าสงสัย

"ก็คุณลูกศรบอกว่าคุณฟิวจะทุบบ้านหลังนี้ทิ้งแล้วสร้างใหม่"

"ทุบทิ้ง??"

"ค่ะ"

"เหตุผลอะไรที่ลูกศรบอกเธอว่าฉันจะทุบทิ้ง"

"คุณลูกศรบอกว่าบ้านหลังนี้มันมีแต่ความทรงจำที่ไม่ดีคุณฟิวก็เลยจะทุบทิ้งแล้วสร้างใหม่เพื่อทำให้คุณลูกศรสบายใจ"

"เกี่ยวอะไรกับลูกศรบ้านนี้มันบ้านของฉันคนอยู่คือฉันลูกศรไม่ใช่เจ้าของบ้านทำไมฉันต้องทำให้ลูกศรสบายใจ"

"แต่คุณลูกศรบอกว่า..."

"ฉันไม่รู้หรอกนะว่าลูกศรพูดกับเธอยังไงแต่ฉันไม่เคยมีความคิดที่จะทุบบ้านหลังนี้ทิ้ง"

"แล้วแบบนี้คุณลูกศรจะไม่เสียใจเหรอคะเกิดวันใดวันนึงคุณฟิวกับคุณลูกศรแต่งงานกัน"

"แต่งงาน?? ฉันอ่ะนะจะแต่งงานกับลูกศร"

"ก็คุณลูกศรบอกแบบนั้นนี่คะ"

"ฉันกับลูกศรเราเป็นแค่เพื่อนกัน ไม่ได้เป็นแฟนกันไม่ได้รักกันจะแต่งงานกันทำไม" 

"แต่คุณลูกศรบอกว่าคุณฟิวจะขอเธอแต่งงานหลังจากที่คุณฟิวกลับมา"

"ลูกศรพูดแบบนั้น??"

"ค่ะ"

"แล้วเธอก็เชื่อ??"

"บัวมีสิทธิ์ที่จะไม่เชื่อด้วยเหรอคะในเมื่อคุณฟิวไปไหนมาไหนกับคุณลูกศรตลอด"

"พูดเหมือนหึงฉันเลยนะ"

"บัวไม่มีสิทธิ์หึงหรอกค่ะเพราะบัวเป็นแค่คนรับใช้"

"ไม่ใช่แค่คนรับใช้เธอยังเป็นนางบำเรอของฉันด้วยอย่าลืม"

"บัวไม่ลืมหรอกค่ะเพราะทุกครั้งที่บัวมองสร้อยเส้นนี้มันทำให้บัวสำนึกและรู้ว่าตัวเองเป็นใครมีหน้าที่ต้องทำอะไร" ฉันพูดพร้อมกับเอามือจับสร้อยราคาหลายล้านที่สวมอยู่ที่คอ

"ก็ดีที่รู้หน้าที่ เพราะระหว่างที่ฉันพักอยู่ที่นี่เธอก็ต้องทำหน้าที่ของเธอเธอต้องทำให้ฉันพอใจ"

"และตอนนี้ฉันก็ต้องการเธอ ต้องการมาก ต้องการที่จะเข้าไปในตัวเธอ" เสียงกระเส่าของเขาทำให้ฉันรู้ว่าตอนนี้เขาอยู่ในอารมณ์ไหน

"อื้ออออออ" เขาขยับตัวขึ้นมาทาบทับร่างกายของฉันก่อนจะจูบลงมาที่ริมฝีปากของฉันอย่างเร่าร้อนมันเลยทำให้ฉันรู้ว่าที่เขาบอกว่าต้องการฉันมันคืออะไรและต้องการแบบไหน ฉันคงเป็นได้แค่นี้สินะเป็นได้แค่เพียงที่ระบายอารมณ์และความต้องการของเขาบนเตียง 

สองอาทิตย์ผ่านไป...

ฉันอยู่กับเขาที่นี่นานเกือบสองอาทิตย์และทั้งสองอาทิตย์ไม่มีคืนไหนเลยที่ฉันจะได้หยุดพักเรื่องบนเตียงคุณฟิวลากฉันขึ้นเตียงตักตวงความสุขจากฉันในทุกเวลาที่เขาต้องการโดยที่ฉันไม่มีสิทธิ์ขัดขืนฉันต้องคอยรองรับอารมณ์ของเขาทุกเวลาที่เขาต้องการไม่ว่าจะเป็นเช้า กลางวัน เย็นจนฉันแทบไม่มีแรงจะลุกออกไปจากห้องไม่ได้ ถามว่าฉันมีความสุขไหมก็ยอมรับว่ามีเพราะที่นี่มีเพียงแค่ฉันกับเขาแค่สองคนไม่มีคนอื่นเข้ามายุ่งวุ่นวายจะมีก็แต่ป้าแม่บ้านคนเดิมที่นำอาหารมาส่งและมาทำความสะอาดบ้านให้แต่แกก็ไม่ได้อยู่ทั้งวันเพราะคุณฟิวบอกต้องการความเป็นส่วนตัวให้แกรีบทำรีบกลับ  อยากจะบอกว่าหลายวันที่ผ่านมาฉันไม่ได้กินยาคุมเลยแม้แต่เม็ดเดียวไม่ว่าจะเป็นยาคุมฉุกเฉินหรือยาคุมแบบรายเดือน ฉันหวังแค่ว่าตัวเองจะไม่ท้องแต่มันคงจะเป็นไปได้ยากเพราะเขาปล่อยเข้ามาในตัวฉันทุกครั้งที่เรามีอะไรกัน และระหว่างที่อยู่ที่นี่พี่ศิวาก็โทรมาหาฉันทุกวันแต่คุณฟิวไม่ยอมให้ฉันรับโทรศัทพ์ซึ่งบอกตามตรงว่าฉันเองก็ไม่อยากที่จะรับเหมือนกันฉันยอมรับว่าฉันไม่รู้จะคุยและมองหน้าพี่ศิวายังไงเพราะสิ่งที่ฉันเพิ่งรับรู้มามันทำให้ฉันเจ็บปวดไม่น้อยที่รู้ว่าพ่อแท้ๆของฉันคือคนที่พี่ศิวาเรียกว่าพ่อพ่อที่ไม่เคยรักฉันเลยแม้แต่นิดเดียวท่านไม่คิดที่จะกอดฉันเลยสักครั้งทั้งที่รู้ความจริงว่าฉันคือลูกไม่แม้แต่จะมาสัมผัสให้ฉันรู้สึกอบอุ่นใจฉันคงเป็นคนเดียวบนโลกที่ไม่มีใครต้องการ

ตอนนี้ฉันกับคุณฟิวกลับมาถึงบ้านกันแล้ว และดูเหมือนทุกคนจะไม่ได้ตกใจหรืออะไรที่จู่ๆฉันหายไปสองอาทิตย์ นั่นอาจจะเป็นเพราะคุณฟิวโทรมาบอกแล้วก็ได้ว่าฉันอยู่กับเขา พอมาถึงห้องป้าคำปันก็รีบเข้ามาถามฉันถึงเรื่องของท่านบวรฉันก็บอกกับแกไปทุกอย่าง แกดูเศร้าลงและมองหน้าฉันเหมือนรู้สึกผิดเพราะแกเป็นคนบอกให้ฉันไปที่งานเพื่อที่จะได้เจอกับพ่อ

"ข้าขอโทษนะที่ทำให้เอ็งต้องมาเจออะไรแบบนี้ข้าไม่น่าให้เอ็งไปตามหาพ่อเลย"

"ป้าอย่าโทษตัวเองเลยค่ะ บัวเองก็อยากที่จะเจอท่านเหมือนกันแต่ก็ดีแล้วล่ะค่ะที่บัวได้รู้ว่าท่านคือใคร"

"ข้าไม่คิดเลยว่ามันจะบังเอิญได้ขนาดนี้ที่พ่อของเอ็งคือพ่อของคุณศิวากับคุณลูกศรแม้จะไม่ใช่พ่อแท้ก็เถอะ"

"บัวก็คิดไม่ถึงเหมือนกันค่ะ บัวก็ไม่รู้ว่าพี่ศิวารู้เรื่องนี้หรือเปล่า"

"เอ็งไม่ต้องห่วงคนอื่นหรอกเอ็งควรจะห่วงตัวเองมากกว่า เอ็งไปอยู่หัวหินกับคุณฟิวตั้งสองอาทิตย์เอ็งได้กินยาคุมหรือเปล่านังบัว"

"บัว..ไม่ได้พกยาไปเลยค่ะ"

"ตาย ถ้าเกิดเอ็งท้องขึ้นมาอีกจะทำยังไงวะ ห๊ะ"

"บัว...ไม่รู้เหมือนกันค่ะ" ฉันบอกตามตรงว่าตอนนี้ฉันไม่รู้ว่าจะเอายังดีกับชีวิตของตัวเอง สถานะของฉันตอนนี้ฉันไม่ได้เป็นแค่เพียงคนรับใช้ที่สามารถเดินไปลาออกกับคุณเฟื่องแล้วเดินออกไปจากบ้านหลังนี้ได้เพราะฉันยังต้องอยู่ชดใช้ให้คุณฟิวจนกว่าเขาจะพอใจ

"เห้ออออ ชีวิตเอ็งทำไมมันมีแต่เรื่องแต่ราวไม่หยุดหย่อนเลยวะนังบัวเมื่อไหร่เอ็งจะมีความสุขเหมือนคนอื่นเสียทีวะนังบัวเอ้ยยย"

"ความสุขมันคงไม่เหมาะที่จะอยู่กับคนอย่างบัวหรอกค่ะ"