แค่เมียคนใช้ นิยาย บท 62

ใบบัว....

ความรู้สึกอึดอัดเหมือนโดนกอดรัดทำให้ฉันต้องลืมตาตื่นขึ้นมาก่อนที่สายตาจะมองลงไปที่เอวของตัวเองที่ตอนนี้มือแกร่งพาดอยู่แต่แค่มองแวบเดียวฉันก็รู้ว่าเป็นมือของใครเพราะฉันจำนาฬิกาที่เขาใส่ได้เป็นอย่างดี ฉันมองไปรอบๆห้องที่นอนอยู่มันไม่ใช่ห้องนอนของคุณฟิวที่บ้านแต่มันคือห้องนอนที่บ้านพักหัวหินที่เขาเคยพาฉันมาเมื่อหลายปีก่อน บ้านแห่งความทรงจำของฉันกับเขาที่มันมีแต่ความทรงจำดีๆ แล้วฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงหรือว่าฉันกำลังฝันอยู่ บ้านหลังนี้มันน่าจะถูกทุบทิ้งไปแล้วเพราะคุณลูกศรเคยบอกกับฉันว่าคุณฟิวไม่อยากเก็บบ้านหลังนี้ไว้เขาจะทุบทิ้งเขาไม่อยากเก็บมันเอาไว้ให้คุณลูกศรไม่สบายใจ

"ตื่นแล้วเหรอ" เสียงเบาๆของเขาที่ดังใกล้หูทำให้ฉันสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหันไปมองหน้าคุณฟิวทันที

"ไปอดหลับอดนอนมาจากไหน เมื่อคืนฉันอุ้มเธอเข้าบ้านเธอยังไม่รู้สึกตัว"

"ขอโทษค่ะที่ทำให้คุณลำบากว่าแต่คุณฟิวพาบัวมาที่นี่ทำไมคะ"

"ฉันตั้งใจจะมาพักผ่อนที่นี่อยู่แล้วแต่เธอดันติดรถมาด้วยฉันก็เลยต้องจำใจพามา"

"เอ่อ...ทำไมบ้านหลังนี้มันยังอยู่เหมือนเดิมล่ะคะ"

"แล้วทำไมมันต้องไม่เหมือนเดิม" เขาถามฉันด้วยสีหน้าสงสัย

"ก็คุณลูกศรบอกว่าคุณฟิวจะทุบบ้านหลังนี้ทิ้งแล้วสร้างใหม่"

"ทุบทิ้ง??"

"ค่ะ"

"เหตุผลอะไรที่ลูกศรบอกเธอว่าฉันจะทุบทิ้ง"

"คุณลูกศรบอกว่าบ้านหลังนี้มันมีแต่ความทรงจำที่ไม่ดีคุณฟิวก็เลยจะทุบทิ้งแล้วสร้างใหม่เพื่อทำให้คุณลูกศรสบายใจ"

"เกี่ยวอะไรกับลูกศรบ้านนี้มันบ้านของฉันคนอยู่คือฉันลูกศรไม่ใช่เจ้าของบ้านทำไมฉันต้องทำให้ลูกศรสบายใจ"

"แต่คุณลูกศรบอกว่า..."

"ฉันไม่รู้หรอกนะว่าลูกศรพูดกับเธอยังไงแต่ฉันไม่เคยมีความคิดที่จะทุบบ้านหลังนี้ทิ้ง"

"แล้วแบบนี้คุณลูกศรจะไม่เสียใจเหรอคะเกิดวันใดวันนึงคุณฟิวกับคุณลูกศรแต่งงานกัน"

"แต่งงาน?? ฉันอ่ะนะจะแต่งงานกับลูกศร"

"ก็คุณลูกศรบอกแบบนั้นนี่คะ"

"ฉันกับลูกศรเราเป็นแค่เพื่อนกัน ไม่ได้เป็นแฟนกันไม่ได้รักกันจะแต่งงานกันทำไม" 

"แต่คุณลูกศรบอกว่าคุณฟิวจะขอเธอแต่งงานหลังจากที่คุณฟิวกลับมา"

"ลูกศรพูดแบบนั้น??"

"ค่ะ"

"แล้วเธอก็เชื่อ??"

"บัวมีสิทธิ์ที่จะไม่เชื่อด้วยเหรอคะในเมื่อคุณฟิวไปไหนมาไหนกับคุณลูกศรตลอด"

"พูดเหมือนหึงฉันเลยนะ"

"บัวไม่มีสิทธิ์หึงหรอกค่ะเพราะบัวเป็นแค่คนรับใช้"

"ไม่ใช่แค่คนรับใช้เธอยังเป็นนางบำเรอของฉันด้วยอย่าลืม"

"บัวไม่ลืมหรอกค่ะเพราะทุกครั้งที่บัวมองสร้อยเส้นนี้มันทำให้บัวสำนึกและรู้ว่าตัวเองเป็นใครมีหน้าที่ต้องทำอะไร" ฉันพูดพร้อมกับเอามือจับสร้อยราคาหลายล้านที่สวมอยู่ที่คอ

"ก็ดีที่รู้หน้าที่ เพราะระหว่างที่ฉันพักอยู่ที่นี่เธอก็ต้องทำหน้าที่ของเธอเธอต้องทำให้ฉันพอใจ"