แค่เมียคนใช้ นิยาย บท 63

ฟิว...

ผมกำลังรอขึ้นเครื่องเพื่อกลับไทยพร้อมพ่อและพยาบาลพิเศษของพ่อที่ตอนนี้น่าจะเลื่อนขั้นมาเป็นคนพิเศษแล้วล่ะ ผมไม่ว่าอะไรหรอกนะถ้าปั้นปลายชีวิตของพ่อจะมีใครสักคนเข้ามาดูแล แม้ว่าก่อนหน้านี้พ่อจะปฏิเสธความรู้สึกของตัวเองเพราะรู้สึกผิดต่อแม่ของผม แต่ผมก็พูดให้ท่านเข้าใจว่าแม่คงจะอยากให้พ่อมีความสุขเหมือนกันตอนนี้แม่อาจจะมองพ่ออยู่ที่ไหนสักแห่งท่านคงอยากเห็นพ่อยิ้มและมีความสุขอีกครั้งกับคนที่พ่อรักและเขาก็รักพ่อ

"ฟิว"

"ครับพ่อ"

"กลับไปพ่อจะได้เจอใบบัวมั้ย"

"เจอสิครับพ่อถามทำไม"

"พ่ออยากถามถึง.."

"ถามถึงอะไรครับ"

"เปล่าหรอกไม่มีอะไร" ผมงงกับคำพูดของพ่อเหมือนกับว่าพ่อมีอะไรผิดบังผมอยู่

หลายสิบชั่วโมงต่อมา...

ตอนนี้เรากลับมาถึงไทยแล้วครับและตอนนี้เราสามคนกำลังนั่งรถไปบ้านแม่เฟื่อง อันที่จริงผมจะไปหาซื้อบ้านหลังใหม่อยู่กับพ่อปกรณ์เพราะผมเกรงใจแม่เฟื่องกับป๊าถ้าผมต้องพาพ่อไปอยู่ที่นั่นแต่แม่กับป๊าไม่ยอมท่านบอกว่าผมเป็นลูกของท่านท่านไม่ยอมให้ผมไปอยู่ที่อื่นเด็ดขาดแต่ผมก็ยังเกรงใจอยู่ดี ผมรับรู้มาตลอดว่าท่านทั้งสองรักผมมากทั้งที่ผมไม่ใช่ลูกแท้ๆของท่านมันทำให้อดผมคิดเรื่องพ่อของใบบัวไม่ได้ที่ท่านรักลูกศรกับไอ้ศิวามากมากกว่าลูกแท้ๆของลูกตัวเองอาจจะเป็นเพราะพ่อของใบบัวเลี้ยงสองคนนั้นมาตั้งแต่เด็กก็เลยรักและมีความผูกพันมากกว่าลูกแท้ๆอย่างใบบัวเรื่องนี้เป็นเรื่องเดียวทีผมสงสารใบบัว ผมรู้เธอเสียใจมากแค่ไหนที่พ่อแท้ๆของตัวเองไม่รักเธอเท่ากับลูกเลี้ยง

"คิดอะไรอยู่เหรอลูก"

"คิดเรื่องบะ.." เอ่อคิดเรื่องงานครับเพราะอีกไม่นานผมก็ต้องเข้าไปทำงานที่บริษัทของพ่อ"

"พ่อหวังว่าฟิวจะทำมันได้ดีนะลูก"

"ครับผมจะทำให้สุดความสามารถของผมเลยพ่อไม่ต้องห่วง"

"แล้ววันนี้ทำไมไม่เห็นแฟนเรามารับที่สนามบินล่ะ"

"ผมไม่มีแฟนนะพ่อ"

"แล้วแม่หนูที่ชื่อลูกศรอะไรนั่นไม่ใช่แฟนของลูกหรอกเหรอเห็นไปหาลูกที่โน่นเดือนนึงสองสามครั้ง"

"ผมกับลูกศรเป็นแค่เพื่อนกันเท่านั้นครับ"

"แต่พ่อดูออกว่าเค้าคิดกับลูกเกินเพื่อนนะ"

"ก็ช่างเขาสิครับผมไมไ่ด้คิดอะไร"

"แล้วลูกมีใครในใจหรือยังล่ะ"

"ไม่มีครับ"

"ทำไมตอบเร็วจังไม่คิดซะหน่อยเหรอเผื่อใครคนนั้นจะอยู่ในซอกลึกหัวใจของลูก"

"พ่อพูดเหมือนกับจะบอกว่าผมมีคนที่อยู่ในใจแล้ว"

"แล้วมีหรือเปล่าล่ะ"

"ไม่มีหรอกครับเพราะไม่มีใครสามารถมาแทนที่ข้าวฟ่างได้"

"แต่หนูข้างฟ่างเป็นพี่สะใภ้ลูกนะ"

"ครับผมรู้แต่ผมคิดว่าผมคงรักใครไม่ได้อีกแล้วเพราะฟ่างเธอคือรักแรกของผมถึงแม้ว่าตอนนี้เธอจะมีความสุขกับไอ้เตอร์แล้วก็ตามแต่ผมก็จะรักเธอตลอดไปพ่อคงไม่ว่าอะไรผมนะที่ผมคิดแบบนี้"

"พ่อจะว่าอะไรได้ในเมื่อมันคือหัวใจของลูกลูกจะรักใครก็เป็นเรื่องของลูกพ่อไม่ก้าวก่ายอยู่แล้วแต่พ่อแค่อยากให้ฟิวเก็บเอาไปคิดดูให้ดีๆว่าจริงๆแล้วใครคือคนที่อยู่ในใจของฟิว คิดให้ได้ก่อนมันจะสายเกินไป" 

ใบบัว....

ตอนนี้คุณๆทุกคนไม่ว่าจะเป็นคุณท่าน คุณเฟื่อง คุณเตอร์ คุณข้างฟ่างกำลังรวมตัวกันอยู่ที่ห้องรับแขกเพื่อรอต้อนรับคุณปกรณ์เพราะวันนี้ท่านจะกลับมาพร้อมกับคุณฟิวฉันคิดถึงคุณท่านมากไม่รู้ว่าท่านจะเป็นยังไงบ้าง ตลอดหลายปีที่ผ่านมาฉันได้แต่ภาวนาขอพรสิ่งศักดิ์สิทธิ์ขอให้ท่านหายดี

"คุณท่าน" ฉันมองภาพคุณท่านที่ตอนนี้ท่านกำลังค่อยๆเดินเข้ามาอย่างช้าๆโดยมีพยาบาลกับคุณฟิวคอยระวังอยู่ข้างๆตอนนี้ที่ฉันเห็นคือท่านสามารถเดินเองได้แล้วแม้จะยังไม่คล่องแต่ก็นับว่าดีขึ้นมาก มันทำให้ฉันอดน้ำตาไหลไมได้ ท่านมองมาที่ฉันแล้วก็ยิ้ม ท่านจำฉันได้ใช่ไหม

"ใบบัว" 

"คุณท่าน ฮืออออ คุณท่าน" ฉันเดินเข้าไปหาท่านแล้วก้มกราบที่เท้าของท่านด้วยความคิดถึงและสำนึกผิด

"ลุกขึ้นมาลุกขึ้นมา" ท่านพยายามที่จะก้มลงไปแล้วดึงฉันขึ้นมาฉันรีบลุกขึ้นแล้วจับแขนท่านไว้เพราะกลัวว่าท่านจะล้มเพราะท่านยังเดินไม่คล่อง