แค่เมียคนใช้ นิยาย บท 65

ฟิว....

ช่วงนี้ผมต้องเข้ามาทำงานในบริษัทของพ่อปรับปรุงรื้อระบบใหม่คนของผกาผมไล่ออกหมดและหาคนเก่งๆเข้ามาทำงานแทนโดยมีป๊าคอยช่วย ผมยอมรับว่าผกาบริหารงานดีทำให้บริษัทของพ่อเติบโตขึ้นกว่าแต่ก่อนแต่นั่นมันก็คนละเรื่องกับที่ผกาเคยร้ายครอบครัวผม ตอนนี้ผกาก็ได้รับผลกรรมไปแล้วคือการเข้าไปอยู่ในเรือนจำตลอดชีวิต ผมจะถือว่าได้ชดใช้ให้ผมแล้วถึงแม้มันจะแลกไม่ได้กับชีวิตของปู่ของแม่ผมที่ผมต้องสูญเสียท่านไปอย่างไม่มีวันกลับก็ตาม ส่วนใบบัวผมรู้ว่าเธอแอบไปเยี่ยมผกาอยู่บ่อยครั้งเพราะถึงยังไงผกาก็เป็นแม่ผู้ให้กำเนิด 

ตึ๊ดดดดดดด ตึ๊ดดดด

ลูกศร?? ผมกดรับสายทั้งที่ไม่อยากจะรับเพราะตั้งแต่ผมรู้ว่าเธอไปพูดโกหกสร้างเรื่องราวมากมายไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่ผมกลับไปขอโทษและขอกลับมาคบเป็นแฟนหรือแม้แต่พูดว่าผมกับเธอมีอะไรกันแล้วทั้งที่ผมไม่เคยคิดที่จะมีอะไรกับผู้หญิงคนไหนนอกจากผู้หญิงเพียงคนเดียวที่ได้ชื่อว่าเป็นนางบำเรอนั่นก็คือใบบัว ไหนจะมโนไปว่าผมจะขอเธอแต่งงานหลังจากกลับมาจากอเมริกาแม่งโคตรไร้สาระชิบหาย เพราะแบบนี้ผมถึงพยายามหลีกเลี่ยงไม่เจอไม่พูดไม่คุย มีหลายครั้งที่เธอมาหาผมที่บริษัทแต่ผมก็สั่งคนของผมเอาไว้ว่าถ้าลูกศรมาหาให้บอกไปว่าผมยุ่งหรือประชุมอยู่ห้ามรบกวน หลังจากนั้นลูกศรก็หายไปจนมาวันนี้ที่จู่ๆเธอก็โทรมา 

"มีอะไร" 

"ฟิวนายอยู่ไหนอ่ะ" 

"อยู่ที่บริษัทเธอมีอะไร"

"คือฉัน...เอ่อคือ"

"คืออะไรมีอะไรก็พูดมา"

"คือตอนนี้ใบบัว..."

"ใบบัวทำไม??" พอเธอเอ่ยชื่อใบบัวผมก็รีบถามกลับอย่างร้อนใจเพราะน้ำเสียงของลูกศรมันฟังดูแปลกๆ

"คือเราเพิ่งกลับเข้าบ้านมาพร้อมคุณแม่แล้วเอ่อ แล้วพอเดินขึ้นมาข้างบนแล้วผ่านหน้าห้องพี่ศิวา คือประตูห้องพี่ศิวาปิดไม่สนิทเราก็เลยจะเดินไปปิดให้แล้วเราก็เห็น...เอ่อเห็น"

"เห็นอะไร"  ผมเริ่มใจคอไม่ดี ขออย่าให้มันเป็นอย่างที่ผมคิดเพราะวันนี้ผมรู้ว่าใบบัวออกไปข้างนอกยอมรับว่าผมไม่เคยไว้ใจไอ้ศิวาถึงแม้ว่ามันจะบอกว่ามันคิดกับใบบัวแค่น้องสาวแต่ผมมองแววตาของมันผมก็รู้ว่ามันคิดเกินกว่านั้นผมถึงบังคับใบบัวให้เลิกไปไหนมาไหนกับมันแต่เธอก็ยังดื้อดึงที่จะไป

"ฟิวนายฟังเราให้ดีๆนะสิ่งที่เราเห็นมันอาจจะทำให้นายโกรธและโมโหนายต้องใจเย็นๆ"

"มีอะไรก็พูดมาสิวะว่าเธอเห็นอะไร!!!!"

"เราเห็นเอ่อใบบัวนอนอยู่กับพี่ศิวาในห้อง"

"เธอว่าอะไรนะ??" ผมพยายามคิดว่าตัวเองหูฝาด

"ถ้านายไม่เชื่อเราจะส่งรูปไปให้ดูทางไลน์นะแต่นายต้องสัญญาก่อนว่าจะไม่ทำอะไรสองคนนั้น เพราะถึงยังไงสองคนนั้นก็ได้ชื่อว่าเป็นพี่ชายกับน้องของเรา"  ลูกศรวางสายไปไม่ถึงหนึ่งนาทีเสียงไลน์ก็ดังแจ้งเตือนผมรีบกดเข้าไปดูทันทีและภาพที่เห็นมันทำให้มือของผมทั้งสองข้างสั่นจนแทบจะไม่มีแรงจับมือถือหรือเลื่อนดูภาพอื่นๆที่ลูกศรส่งมามันเป็นภาพในมุมต่างๆโดยที่คนถูกถ่ายยังนอนหลับไม่รู้สึกตัว หึคงจะเพลียกันมากถึงไม่รู้ว่ามีใครเข้าไปในห้องแล้วยืนถ่ายรูปของตัวเอง  ผมยืนกัดฟันทนดูภาพใบบัวนอนอยู่บนเตียงนอนกับไอ้ศิวาในสภาพที่ดูเหมือนจะไม่สวมเสื้อผ้ามีเพียงผ้าห่มคลุมเท่านั้นส่วนไอ้ศิวามันใส่เพียงกางเกงในตัวเดียวทั้งสองนอนกอดกันบนเตียง ผมกำหมัดแน่นไม่คิดว่าใบบัวจะกล้าทำแบบนี้ แต่ภาพที่เห็นมันไม่ใช่ภาพตัดต่อมันคือภาพจริงๆ ที่ถูกถ่ายแล้วส่งมา

"นายจะมารับตัวคนของนายหรือเปล่าฟิว" ลูกศรโทรกลับมาถามผมๆ ตอบกลับไปทันทีอย่างไม่ต้องคิด

"ไม่จำเป็น" 

"เราขอโทษด้วยนะที่พี่ชายของเรา.."

"เธออย่าบอกสองคนนั้นว่าฉันรู้เรื่องนี้เข้าใจไหม"

"เอางั้นเหรอ"

"อืม" ผมวางสายจากลูกศรเสร็จผมปามือถือเข้าผนังกำแพงทันทีด้วยความโกรธจนมันตกลงมาแตกกระจัดกระจายเต็มพื้นทำให้คนข้างนอกวิ่งเข้ามาดูแต่พอเห็นสายตาของผมที่มองพวกเขาทุกคนก็รีบออกไปจากห้องทันที

ใบบัว...

ทำไมฉันถึลรู้สึกมึนๆหัวนี่คือสิ่งที่ฉันรู้สึกมนตอนนี้ ฉันเอามือนวดขมับทั้งสองข้างแต่ก็ยังไม่หาย หรืออาจจะเป็นอาการแพ้ท้องอีกอย่างนึง

แล้วพอลืมตาขึ้นมาฉันก็ต้องแปลกใจเพราะมันเป็นสถานที่ๆฉันไม่คุ้นเคยฉันพะยุงตัวลุกขึ้นนั่งแล้วมองไปรอบๆอีกครั้งปรากฏว่าฉันนอนอยู่บนเตียงนอนของใครก็ไม่รู้ในขณะที่ฉันกำลังมุนงงอยู่นั้นประตูห้องก็ถูกเปิดออกเป็นคุณลูกศรที่เดินเข้ามาเธอยิ้มให้กับฉัน