แค่เมียคนใช้ นิยาย บท 66

"อ้าขาออกสิวะ!!!!" เขาตะคอกใส่ฉันเสียงดังจนฉันกลัวแต่ฉันไม่สามารถอาจจะทำตามที่เขาสั่งได้เพราะฉันรู้ว่าครั้งนี้เขาต้องทำมันอย่างรุนแรงแน่นอนและมันจะเป็นอันตรายต่อลูก 

"ไม่ค่ะ ฮืออออ ฮือออ คุณฟิว อย่าทำค่ะ บะวขอร้อง"  

"กูบอกให้อ้าขาไงวะ" 

เพี๊ยะ!!!!!!! ฉันหลับตาแล้วตบหน้าเขาไปหนึ่งทีเพื่อให้เขาหยุดจนเขาหน้าหันไปตามแรงตบ เขาหันกลับมาทันทีพร้อมกับคราบเลือดที่มุมปาก  ฉันตกใจเมื่อเห็นรอยเลือดที่มุมปากฉันไม่คิดว่าตัวเองจะตบเขาแรงแบบนี้ฉันแค่ต้องการหยุดเขาเท่านั้น

"ฮึก ฮึก บัว บัวขอโทษ บัวไม่ได้ตั้งใจ ฮือออ" ฉัยยกมือขอโทษเขาเมื่อเผลอตบหน้าเขาไป ฉันไม่ได้ตั้งใจที่จะทำร้ายเขาแต่ฉันกลัวกลัวว่าเขาจะทำให้ลูกไม่ปลอดภัย

"เธอกล้าดียังไงมาตบหน้าฉันห๊ะ กล้าดียังไง!!!" เขายกมือขึ้นมาเหมือนจะทำร้ายฉันฉันรีบหลับตาด้วยความกลัว

"บัวขอโทษค่ะ ฮืออออ ฮือออ" ฉันยังเอาแต่ขอโทษเขาทั้งน้ำตา

"เธอแม่ง เชี้ยเอ้ยยยยยย"  เขาลดมือลงแล้วก็ลุกออกไปจากตัวของฉันแล้วก็เดินออกไปจากห้องโดยไม่พูดอะไร ฉันนอนร้องไห้ด้วยความกลัวและเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น ฉันไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆเขาถึงเป็นแบบนี้ทั้งที่เมื่อเช้าเขายังคุยกับฉันปกติอยู่เลย เขาพูดเหมือนกับว่าฉันไปทำอะไรที่ไม่ดีกับพี่ศิวามาทั้งที่วันนี้ฉันแค่ไปทานข้าวที่บ้านของเขาเท่านั้นเอง

หลายวันต่อมา...

ตั้งแต่คืนนั้นฉันก็ไม่เจอหน้าเขาอีกเลยเพราะเขาไม่กลับบ้านฉันไม่รู้ว่าเขาไปนอนที่ไหนจนเมื่อเช้านี้ฉันได้ยินคุณฮันเตอร์คุยกับคุณฟ่างคุยกันว่าช่วงนี้คุณฟิวไม่รู้เป็นอะไรเอาแต่บ้างานหมกตัวอยู่ที่บริษัททั้งวันทั้งคืนไม่กลับบ้าน ส่วนคุณท่านรวมถึงคุณปกรณ์ตอนนี้ไม่มีใครอยู่บ้านเพราะไปพักผ่อนต่างจังหวัดกันหมด

"บัวทะเลาะอะไรกับฟิวหรือเปล่า" คุณฟ่างเดินเข้ามาถามฉันในห้องครัว

"เปล่าค่ะ" ที่ฉันบอกคุณฟ่างไปแบบนั้นเพราะฉันไม่อยากให้คุณฟ่างไม่สบายใจ จนถึงวันนี้ฉันก็ยังไม่รู้ว่าเพราะสาเหตุอะไรทำไมเขาถึงโกรธแลัวพูดกับฉันแบบนั้น  หลายวันที่ไม่เจอหน้ากันบอกตามตรงว่าฉันคิดถึงเขามาก และพอรู้ว่าตัวเองท้องฉันก็คิดถึงเขามากกว่าปกติมีหลายคืนที่ฉันแอบขึ้นไปนอนบนห้องของเขาเผื่อเขากลับมาฉันจะได้คุยกับเขาให้รู้เรื่องแต่พอตื่นขึ้นมาข้างกายของฉันก็ว่างเปล่าเพราะเขาไม่กลับบ้านมาเลยฉัน  ฉันพยายามที่จะไม่อยากเครียดเพราะมันจะส่งผลถึงลูกในท้อง ไหนจะอาการแพ้ท้องของฉันอีกที่นับวันมันยิ่งเพิ่มมากขึ้น ฉันคิดว่าบางทีฉันอาจจะต้องบอกความจริงกับเขาเรื่องที่ฉันท้องเพื่อที่เขาจะได้รู้ว่าเพราะอะไรคืนนั้นฉันถึงไม่ยอมให้เขามีอะไรด้วยบางทีสถานการณ์มันจะดีขึ้น ถึงแม้ที่ผ่านมาเขาจะพูดกรอกหูฉันทุกวันว่าฉันเป็นนางบำเรอที่ต้องคอยสนองความต้องการให้เขาบนเตียงแต่เขาก็ใจดีกับฉันมากกว่าแต่ก่อน

"แน่ใจนะว่าไม่ได้ทะเลาะกันน่ะ" คุณฟ่างมองฉันอย่างจับผิดทำให้ฉันต้องหลบสายตา

"หลบตาฟ่างแบบนี้แปลว่าต้องมีอะไรแน่ๆ"

"....."

"เอาล่ะถ้าไม่สบายที่จะเล่าก็ไม่เป็นไรจ่ะ งั้นเดี๋ยวฟ่างขอตัวไปดูแลเด็กๆก่อนนะได้เวลาพาเข้านอนแล้วล่ะ บัวเองก็ไปนอนได้แล้วนะดึกแล้ว^^"

"ค่ะ" 

ฉันเดินเข้ามาในห้องของคุณฟิว มองไปรอบๆห้องที่ว่างเปล่าไร้เงาของเจ้าของห้อง ฉันนั่งลงข้างเตียงแล้วหยิบหมอนของเขามากอดและหอมเพื่อสูดเอากลิ่นของเขาที่ติดอยู่ที่หมอน ฉันไม่รู้ว่ามันเป็นอาการแพ้ท้องหรือเปล่าฉันรู้สึกว่าฉันติดกลิ่นของเขาและนี่ก็เป็นสาเหตุหนึ่งที่ฉันมักจะเข้ามานอนที่ห้องนี้ เพราะถ้าไม่ได้กลิ่นของเขาฉันนอนไม่ค่อยหลับ มันแปลกมากจนฉันอดคิดไม่ได้ว่านี่คืออาการแพ้ท้องอย่างนึงหรือเปล่า

แอร้ดดดดด ปึ้ง!!!! ฉันสะดุ้งตื่นเมื่อได้ยินเสียงประตูเปิดและปิด

"คุณฟิวเหรอคะ" เงียบไม่มีเสียงตอบรับ ฉันรีบเปิดไปบนหัวเตียงเพื่อดูว่าใครพอเห็นว่าเป็นเขาฉันก็ยิ้มออกมาด้วยความดีใจที่ได้เจอหน้าเขาสักทีแต่...

"ใครใช้ให้เข้ามานอนในห้องนี้ ออกไป" น้ำเสียงของเขาบอกว่าไม่พอใจที่เห็นฉันนอนบนเตียงของเขาเขาเดินเข้ามากระชากตัวฉันให้ลุกขึ้นจากเตียงอย่างแรง

"บัว...บัวแค่เข้ามารอคุณฟิว"