แค่เมียคนใช้ นิยาย บท 7

ใบบัว....

"ไปไหนมาแค่เอาชุดคุณฟิวไปเก็บที่ห้องเล่นไปซะนานเลย" ฉันเดินกลับมาถึงตึกคนใช้ก็เจอป้าศรีแม่บ้านที่ยังไม่นอนเพราะมัวแต่ดูละครหลังข่าวเรื่องโปรดของแก แกถามฉันเพราะเห็นฉันไปนานผิดปกติ

"คือพอดีคุณเฟื่องเรียกให้บัวไปคุยด้วยน่ะจ๊ะป้าบัวก็เลยมาช้า"

"คุณเฟื่องยังไม่นอนเรอะ"

"ยังจ๊ะ ท่านรอคุณฟิวกลับมาจากมหาลัยน่ะ"

"แล้วตอนนี้คุณฟิวกลับมาหรือยัง"

"กลับมาแล้วจ๊ะเพิ่งกลับมา"

"อืมงั้นก็ไม่มีอะไรละเอ็งไปนอนเถอะเพราะพรุ่งนี้ต้องตื่นมาทำงานแต่เช้ามืด"

"จ๊ะ" ฉันตอบป้าศรีจากนั้นก็เดินกลับห้องนอนของตัวเอง หลังจากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จฉันก็เดินมาล้มตัวลงนอนที่ฟูกนอนแล้วพยายามข่มตาหลับแต่ฉันไม่สามารถหลับตาลงได้เพราะเอาแต่คิดเรื่องคุณฟิวที่คุณเฟื่องพูดให้ฟังฉันก็เลยหยิบมือถือขึ้นมาแล้วเปิดหน้าจอเพื่อดูภาพหน้าจอโทรศัพท์ของฉันมันเป็นรูปของใครไปไม่ได้เลยนอกจากรูปของคุณฟิวที่อยู่ในชุดนักกีฬาที่ฉันแอบไปเซฟรูปมาจากไอจีของเขาฉันตั้งให้มันเป็นภาพพักหน้าจอคือตั้งแต่ฉันมีมือถือใช้ฉันก็ใช้รูปของเขาเป็นภาพพักหน้าจอมาตลอดไม่เคยเปลี่ยน ทุกครั้งเวลาที่ฉันเหนื่อยฉันท้อแท้พอได้เห็นรูปเขามันก็ทำให้ฉันยิ้มออกมาได้ทุกครั้ง แต่ครั้งนี้มันไม่ใช่ครั้งนี้ฉันมองรูปคนตรงหน้าด้วยความรู้สึกเจ็บปวดเมื่อได้รู้ว่าตอนนี้ในหัวใจของคุณฟิวมีใครอีกคนซ่อนอยู่ข้างในนั้น

"ถึงยังไงบัวก็จะรักคุณฟิวนะคะต่อให้คุณฟิวจะไม่เคยรู้สึกอะไรกับบัวเลยแต่บัวของสัญญาว่าบัวจะรักคุณฟิวแบบนี้ตลอดไปและจะคอยปกป้องคุณฟิวด้วยชีวิตของบัว" ฉันใช้นิ้วแตะไปที่หน้าจอเพื่อส่งผ่านความรู้สึกเหล่านี้ไปให้เขาแม้จะรู้ว่าเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะรับรู้แต่ฉันก็ทำได้เพียงเท่านี้ทำได้แค่แอบรักเขาไปแบบนี้ และที่สำคัญไปกว่านั้นก็คือฉันจะไม่มีวันทำร้ายเขาต่อให้ฉันต้องตายฉันก็จะปกป้องเขาด้วยชีวิตของฉันชีวิตที่ไร้ค่าและไม่เคยมีใครต้องการ

"บัวรักคุณฟิวสุดหัวใจรู้มั้ยคะ" ฉันพูดและยิ้มทั้งน้ำตาให้กับคนในภาพคนที่ฉันรักแม้ว่าเขาไม่เคยรักฉันเลยก็ตาม

หลายอาทิตย์ต่อมา

"คุณเฟื่องคะ บัวทำงานเสร็จแล้วขอตัวไปเรียนก่อนนะคะ"

"จ๊ะ ระวังตัวด้วยนะบัวถ้าเลิกเรียนดึกมากก็โทรมาจะได้ให้เดี่ยวขับรถไปรับ"

"ขอบคุณค่ะแต่บัวคงกลับไม่ดึกเท่าไหร่ งั้นบัวขอตัวก่อนนะคะ"

ฉันเดินออกมาจากบ้านแล้วเดินมาขึ้นรถเมล์หน้าปากซอยเพื่อไปเรียน ฉันเพิ่งกลับมาเรียนต่อได้ไม่นานหลังจากจบมอหกซึ่งตอนแรกฉันคิดว่าจะไม่เรียนต่อแล้วเพราะเกรงใจคุณเฟื่องกับคุณท่านที่ส่งเสียฉันเรียนจนจบมอหกแล้วยังจะส่งฉันเรียนมหาลัยต่ออีกซึ่งต้องใช้เวลาอีกหลายปีกว่าฉันจะเรียนฉันก็เลยต้องโกหกคุณท่านกับคุณเฟื่องว่าฉันไม่อยากเรียนต่อแล้วฉันไม่ชอบเรียนฉันขี้เกียจเรียนทั้งแต่เหตุผลจริงๆ ก็คือค่าเทอมมหาลัยที่ท่านจะให้ฉันไปเรียนมันแพงมากฉันไม่อยากรบกวนคุณท่านทั้งสองไปมากกว่านี้เพราะแค่ท่านให้ที่อยู่ที่กินให้เงินเดือนฉันก็ทดแทนบุญคุณท่านไม่หมดแล้วแต่ในที่สุดฉันคุณท่านก็บังคับให้ฉันเรียนต่อจนได้แต่ฉันก็ขอท่านเรียนภาคพิเศษเอาเพราะมันเรียนเฉพาะวันเสาร์อาทิตย์เท่านั้นและที่สำคัญฉันก็กู้ก.ย.ศเรียนเพราะฉันไม่อยากรบกวนเงินของคุณท่านทั้งสองแม้ว่าท่านจะบอกว่าท่านเต็มใจที่จะส่งเสียให้ฉันเรียนก็ตาม และที่ฉันเลือกเรียนแบบนี้ก็เพื่อที่ว่าวันธรรมดาฉันยังสามารถทำงานบ้านได้ฉันไม่อยากให้ใครมาว่าได้ว่าฉันมีอภิสิทธิ์เหนือคนอื่นๆ ทั้งที่เป็นแค่คนรับใช้แม้ว่าจะยังไม่มีใครว่าก็ตาม

เวลาต่อมา...

ตี๊ดดดดดด ตี๊ดดดดดดด เสียงมือถือของฉันดังขณะที่ฉันกำลังนั่งอยู่บนรถเมล์เพื่อกลับบ้านพอเห็นชื่อที่ปรากฏอยู่หน้าจอฉันก็รีบรับทันทีแม้จะไม่อยากรับก็ตาม

"สะ..." ฉันพูดสวัสดียังไม่ทันจบประโยคคนในสายก็พูดสวนขึ้นมาทันทีด้วยน้ำเสียงไม่พอใจซึ่งฉันได้ยินแบบนี้จนชิน

"แกอยู่ไหนนังบัว"

"เอ่อ..บัวกำลังจะกลับบ้านค่ะคุณผกา"