แค่เมียคนใช้ นิยาย บท 73

ฟิว.....

"ว่าไงครับเมียคิดถึงผัวบ้างมั้ยไม่เจอกันตั้งหลายปี" ผมอยากตบปากตัวเองที่พูดออกไปแบบนั้นแต่เพราะผมไม่ใช่คนพูดเพราะผมพูดดีๆหวานๆไม่ค่อยเป็นโดยเฉพาะกับใบบัวผมชอบพูดกับเธอแบบนี้จนมันติดเป็นนิสัย

"........." เธอมองผมอย่างอึ้งๆคงจะตกใจและไม่คิดว่าผมจะมาอยู่ที่นี่

"บัว..คือว่า" ผมพูดไม่ทันจบประโยคเธอก็หันหลังแล้วเดินไปที่ประตูผมรู้ว่าเธอกำลังจะเดินออกไปจากห้องผมไม่รอช้ารีบคว้าเอวของเธอเอาไว้เพราะถ้าผมปล่อยให้เธอเดินออกไปโดยที่ไม่ทำอะไรเลยผมอาจจะเสียเธอไปจริงๆตลอดชีวิต ผมกอดเธอแน่น กอดด้วยความคิดถึงด้วยความรู้สึกผิด

"ปล่อยค่ะ"

"ไม่ปล่อย"

"คุณอย่ามาทำแบบนี้กับฉันนะคะ" สรรพนามที่เธอใช้เรียกตัวเองมันเปลี่ยนไปเพราะเมื่อก่อนเธอจะเรียกแทนตัวเองว่าบัวอย่างนั้นบัวอย่างนี้แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ ความห่างเหินมันเข้ามาแทนที่ไปแล้ว

"บัว ฉันขอ..."

"ปล่อย!!!!" เธอตะคอกใส่ผมเสียงดังแล้วจับแขนทั้งสองข้างของผมบอกจากเอวของเธอแต่ผมไม่ยอมปล่อย ผมบอกแล้วว่าผมจะไม่ปล่อยเธอไปไหนอีก

"ฉันจะไม่ปล่อยเธอไปไหนอีกแล้วบัว"

"คุณต้องการอะไร"

"ต้องการเธอ ต้องการลูก ฉันรู้ความจริงหมดแล้วนะ ฉันรู้ว่าเธอกับไอ้ศิวาไม่เคยมีอะไรกันฉันรู้ว่าทุกอย่างมันเป็นแผนของลูกศรฉันผิดเองที่โง่หลงเชื่อ"

"คุณไม่ได้โง่หรือผิดหรอกค่ะที่คุณจะเชื่อผู้หญิงคำพูดและการกระทำทุกอย่างของคนที่คุณรัก"

"ฉันไม่เคยรักลูกศร แล้วอีกอย่างฉันกับลูกศรเราไม่เคย.."

"คุณไม่ต้องมาเสียเวลาอธิบายอะไรกับฉันทั้งนั้นเพราะฉันไม่ต้องการที่จะฟัง"

"แต่เธอต้องฟัง ฉันกับลูกศรเราไม่เคยมีอะไรกันจนถึงวันนี้ผู้หญิงที่ฉันต้องการมีแค่เธอคนเดียว"

"ต้องการแบบไหนคะ ต้องการให้ไปเป็นนางบำเรอบนเตียงคอยรองรับอารมณ์ของคุณเวลาที่คุณต้องการปลดปล่อยหรือต้องการให้ชดใช้ความผิด ที่ผ่านมาฉันชดใช้ให้คุณยังไม่พออีกใช่ไหมคุณถึงตามฉันมาถึงที่นี่"

"บัวฉันไม่ได้..." ผมจะบอกกับเธอว่าผมไม่ได้ต้องการให้เธอกลับไปเป็นนางบำเรอหรือให้กลับไปชดใช้ความผิดอะไรทั้งนั้นผมแค่ต้องการให้เธอกลับไปอยู่กับผมเหมือนเดิม..ไม่สิมันไม่ใช่แบบเดิมเพราะครั้งนี้ผมสัญญากับตัวเองแล้วว่าถ้าเธอยอมให้อภัยผมผมจะทำดีกับเธอดูแลเธอให้เกรียติเธอผมอยากแต่งงานกับเธออยากอยู่กันแบบผัวเมียอยู่กันเป็นครอบครัวพ่อแม่ลูก ผมต้องการแบบนั้นเพราะผมรู้แล้วว่าความรู้สึกของผมที่มีให้ใบบัวมันคืออะไร

"ฉันไม่รู้หรอกนะคะว่าคุณรู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ที่นี่แต่ฉันขอร้องว่าเราอย่าเจอกันอีกเลยเราต่างคนต่างอยู่เถอะนะคะ"

"แต่เรามีลูกด้วยกันแล้วนะจะต่างคนต่างอยู่ได้ยังไงลูกต้องมีทั้งพ่อทั้งแม่ ฉันเป็นพ่อของฟ้าครามฉันก็ควรที่จะได้รับผิดชอบแกบ้าง ยังไงลูกก็เป็นลูกของฉันฉันมีสิทธิ์ในตัวแก" ผมพยายามหาข้ออ้างมาพูดเพื่อให้เธอใจอ่อนเผื่อเธอจะคิดถึงลูกอยากให้ลูกมีพ่อ

"ขอบคุณนะคะที่คุณคิดถึงลูกแต่ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกค่ะลูกไม่จำเป็นต้องมีพ่อก็ได้ ฉันเลี้ยงแกมาได้ด้วยตัวของฉันเองโดยที่ไม่มีคุณ ลูกไม่เคยถามถึงคุณลูกไม่เคยบอกว่าอยากมีพ่อเพราะฉะนั้นไม่จำเป็นอะไรที่คุณจะมาเรียกร้องสิทธิ์ของความเป็นพ่อ" ใบบัวใจแข็งกว่าผมคิดไว้มากเธอไม่ใช่ใบบัวคนเดิมที่เอาแต่ร้องไห้อ่อนแอทุกครั้งเวลาที่ผมดุด่าเธอ

"แต่ฉันต้องการต้องเธอต้องการลูกฉันอยากให้เราได้อยู่ด้วยกันเป็นครอบครัวที่อบอุ่น กลับไปอยู่ด้วยกันนะ กลับบ้านเรากันนะครับบัว" เป็นครั้งแรกหรือเปล่าที่ผมพูดกับใบบัวแบบนี้ ถามว่าเขินไหมมันก็มีบ้างเพราะมันไม่ใช่นิสัยของผมแต่ผมก็อยากจะพูดให้ชินอยากพูดจาเพราะๆพูดหวานๆกับเธอบ้าง"

"บ้านฉันอยู่ที่นี่ค่ะ บ้านที่มีแค่ฉันกับลูกแค่เพียงสองคน"

"มีฉันเพิ่มเข้าไปอีกคนไม่ได้เหรอ"

"อย่าเลยค่ะฉันอยู่กับลูกแค่สองคนก็มีความสุขดีอยู่แล้ว คุณไปหาผู้หญิงที่เหมาะสมคู่ควรกับคุณดีกว่าคนอย่างฉันมันไม่มีอะไรเหมาะสมหรือคู่ควรกับคุณเลยสักนิดเดียว คำพูดของคุณในวันนั้นฉันจำมันได้ขึ้นใจมาจนถึงทุกวันนี้ หรือคุณลืมไปแล้วคะว่าเคยพูดอะไรไปบ้างต่อหน้าคุณเตอร์คุณฟ่าง" ภาพในคืนนั้นมันก็กลับชัดเข้ามาในความทรงจำของผม มันเป็นภาพจำที่ผมพยายามจะลืมเพราะผมรู้ว่าสิ่งที่ผมพูดกับเธอไปในวันนั้นมันทำให้เธอเจ็บปวดมากแค่ไหนแต่ผมก็พูดมันออกไป

"ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่เมียกู กูไม่เคยยกย่องผู้หญิงต่ำๆ นิสัยเลวๆ แบบนี้มาเป็นเมีย อย่างมากก็เป็นได้แค่เครื่องสนองตัณหาบนเตียง" นั่นคือคำพูดของผมในตอนนั้น

"ฉันหวังว่าครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เราจะได้เจอกันนะคะคุณฟิวในเมื่อคุณเคยบอกกับฉันว่าชาตินี้เราไม่ควรจะต้องมาเจอกันอีกและตลอดสี่ปีที่ผ่านมาฉันก็ทำมันมาตลอดตามที่คุณต้องการแล้ว ลาก่อนค่ะ โชคดีนะคะ" ตอนนี้เธอดึงมือของผมออกมาได้อย่างง่ายดายเพราะผมไม่มีแรงที่จะรั้งเธอเอาไว้ได้อีกมันหมดแรง เธอไม่ให้อภัยผมอย่างที่ผมคิดไว้ตั้งแต่แรก

แอร๊ดดด ปั้ง!!!! เสียงประตูเปิดและปิดก่อนที่ทุกอย่างในห้องจะอยู่ในความเงียบอีกครั้ง

ผมกลับมาถึงบ้านอย่างคนไร้ชีวิตและจิตใจผมนั่งโง่ๆอยู่ที่สวนหน้าบ้านตาก็มองไปทางบ้านของใบบัวผมไม่รู้ว่าเธอกลับมาแล้วหรือยัง ผมจะทำยังไงดี ผมไม่อยากยอมแพ้แต่คำพูดของใบบัวมันทำให้ผมไม่ต่อไม่ได้ เธอตัดขาดจากผมไปแล้วไม่มีเยื่อใยให้กันอีกต่อไปแล้ว