แค่เมียคนใช้ นิยาย บท 72

ใบบัว....

ฉันเก็บของใส่ล้อเข็นอย่างมีความสุขวันนี้เป็นวันแรกที่ฉันได้กลับบ้านเร็วเพราะปกติฉันจะเก็บของตอนเย็นแต่นี่เพิ่งจะบ่ายโมงกว่าๆเท่านั้น

"ฟ้าคราม ลูกอยากทานอะไรเป็นพิเศษมั้ยครับแม่จะได้แวะที่ตลาด หรืออยากได้อะไรมั้ยอย่างพวกของเล่นที่ลูกชอบแล้วก็อยากได้" ฉันถามลูกขณะเดินกลับบ้าน เพราะฉันแทบไม่เคยซื้ออะไรให้แกเลยเนื่องจากเราสองคนต้องประหยัดแล้วอีกอย่างฉันยังจำภาพนั้นได้ดีที่แกเดินหน้าเศร้าออกมาจากร้านขายของเล่นเพราะเจ้าของไล่แกออกมาเพราะแกชอบเข้าไปดูของเล่นในร้านเป็นประจำ

"ไม่เป็นไรค๊าบครามอยากให้แม่เก็บเงินเอาไว้มากกว่าเราจะได้มีเงินเยอะๆ"

"แล้วลูกไม่อยากได้ของเล่นแล้วเหรอ"

"ไม่อยากได้แล้วค๊าบ" แม้แกจะพูดว่าไม่อยากได้แต่แววตาของแกฉันรับรู้ได้เป็นอย่างดีว่าลูกอยากได้มากแค่ไหนฟ้าครามอายุแค่สามขวบครึ่งย่อมเป็นเรื่องปกติของเด็กในวัยนี้ที่อยากได้ของเล่น

"แต่แม่รู้ว่าลูกอยากได้ เอางี้แม่จะซื้อของเล่นให้ครามเป็นของขวัญวันเกิดให้ลูกดีมั้ยครับ"

"แต่วันเกิดของครามมันยังมาไม่ถึงนี่ครับยังเหลืออีกตั้งหลายเดือน" 

"ก็ไม่เห็นเป็นไรเลยซื้อก่อนก็ได้วันนี้แม่รวยน๊าาา^^" ฉันพูดพร้อมกับลูบผมของลูกอยากรักใคร่เอ็นดู 

"ขอบคุณค๊าบบบบครามรักแม่ที่สุดเลย ถ้างั้นเรารีบเดินให้ถึงร้านของเล่นเร็วๆเถอะครับแม่^^" ฟ้าครามออกแรงช่วยฉันเข็นรถขึ้นเนินเขาเล็กๆอย่างไม่รู้สึกเหนื่อยเพื่อที่ว่าจะได้ไปให้ถึงร้านของเล่นเร็วๆ ฉันมองลูกที่แสดงสีหน้าว่ามีความสุขเพราะจะได้ของเล่นที่อยากได้

ฟิว....

ผมนั่งอยู่บนรถตู้มองกล่องกระดาษใบใหญ่สองกล่องที่ภายในเต็มไปด้วยของที่ระลึกที่ผมเพิ่งให้ลูกน้องไปเหมามาจากร้านของใบบัวผมค่อยๆหยิบมันออกมาที่ละชิ้นอย่างทะนุถนอมเพราะมันเป็นตุ๊กตาเซรามิกแม่ลูก บางตัวก็จะเป็นผู้หญิงผมยาวในชุดสีฟ้าอุ้มแมวสีขาวมีปลอกคอสีดำมันทำให้ผมคิดถึงใบบัวกับเจ้าโอโม่ที่ตอนนี้มันยังอยู่ที่บ้านของผมที่ผมขอให้แม่เฟื่องช่วยดูแล บางตัวก็จะเป็นตุ๊กตาพ่อแม่ลูก ผมไม่รู้ว่าตอนที่ใบบัวปั้นมันขึ้นมาเธอกำลังคิดถึงผมอยู่หรือเปล่า ผมคิดเข้าข้างตัวเองว่ามันจะเป็นอย่างนั้น

"คุณฟิวจะให้ผมขับรถตามคุณใบบัวไปไหมครับตอนนี้เธอเก็บของกลับบ้านแล้ว" ลูกน้องผมหันมาถามหลังจากที่ใช้กล้องส่องทางไกลดูความเคลื่อนไหวของใบบัวตามที่ผมสั่ง

"ตามไปอย่าให้เธอรู้ตัว"

"ครับ"

คนขับรถขับตามใบบัวกับลูกมาจนถึงหน้าร้านขายของเล่นร้านเดิมที่ผมเคยเห็นแกเดินเข้าไปเมื่อวันก่อนใบบัวเดินจูงมือฟ้าครามเข้าไปในร้านขายของเด็กเล่นผมก็เลยให้ลูกน้องของผมขับไปจอดตรงหน้าร้านผมเห็นอาการดีอกดีใจของลูกชายที่ได้เข้าร้านของเล่น แกหยิบอันนั้นดูอันนี้ก่อนจะหยิบวางด้วยสีหน้าท่าทางเหมือนกับว่าเสียดายซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร สักพักแกก็เดินไปหยิบตุ๊กตาหุ่นยนต์มาหนึ่งตัวแกกอดมันไว้แนบอกอย่างหวงแหนก่อนที่ใบบัวจะพาไปคิดเงินแล้วพากันเดินออกมาเพื่อกลับบ้าน

"คุณฟิวจะให้ผมขับตามไปเลยไหมครับ"

"ยังไม่ต้องตาม นายรอฉันที่นี่ฉันจะเข้าไปในร้านขายของเล่น"

"ครับ"

ผมเดินลงจากรถแล้วเข้าไปยังร้านขายของเล่นที่ลูกชายของผมกับใบบัวเพิ่งเดินออกมาผมตรงเข้าไปหยิบของเล่นทุกชิ้นที่ลูกผมหยิบขึ้นมาดูเมื่อครู่แต่ไม่ได้ซื้อ ผมเอาไปให้เจ้าของร้านคิดเงิน

"ซื้อให้ลูกชายเหรอครับ" เจ้าของร้านถามผมขณะหยิบของเล่นหลายชิ้นที่ผมเลือกใส่ถุงใบใหญ่

"ครับ" หลังจากได้ของที่ต้องการผมก็เดินกลับมาที่รถแล้วสั่งลูกน้องไปส่งผมที่บ้าน ผมมองถุงของเล่นถุงใหญ่หลายสิบถุงที่เพิ่งไปซื้อมา ผมไม่รู้ว่าจะมีโอกาสให้ลูกไหม