แค่เมียคนใช้ นิยาย บท 71

ฟิว...

"สวัสดีค๊าบคุณลุงสุดหล่อคุณลุงอยากได้อะไรค๊าบ^-^"

ลูกถามผมด้วยภาษาอังกฤษที่สำเนียงชัดเป๊ะโดยที่แกยังคงมีใบหน้ายิ้มแย้มแม้จะนั่งอยู่กลางแดด 

"พ่อ..เอ่อลุงสนใจชิ้นนี้ครับราคาเท่าไหร่เหรอ" ผมลองพูดภาษาไทยกับลูกเพื่อดูปฏิกิริยาของแกแล้วชี้ไปที่ตุ๊กตาแม่ลูกที่วางอยู่ใกล้มือ

"เอ๋...คุณลุงพูดไทยได้ด้วยเหรอค๊าบคุณลุงเป็นคนไทยเหรอค๊าบ"

"คะ...ครับลุงเป็นคนไทย" ผมตอบลูกเสียงสั่นด้วยความตื่นเต้นที่ได้คุยกับลูกแม้ลูกจะไม่รู้ว่าผมคือใคร

"ดีใจจังผมก็เป็นคนไทยค๊าบแต่ไม่เคยไปเมืองไทยเลย แม่บอกว่าเมืองไทยสวยมากผมอยากไปเมืองไทยแต่แม่บอกว่าแม่ไม่มีเงินพาไป"

"ลูก..เอ่อ หนูอยากไปเที่ยวเมืองไทยเหรอครับ"

"ค๊าบแม่บอกว่าแม่เคยอยู่ที่นั่น"

"แล้วแม่บอกมั้ยว่าทำไมถึงมาอยู่ที่นี่"

"แม่เคยบอกว่าอยากพาผมมาอยู่ในที่ๆสวยงามมาเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่ดีแม่พูดกับผมแบบนี้" ชีวิตใหม่ที่ดีที่ไม่มีผมสินะ 

"ว่าแต่มะตะกี๊คุณลุงบอกผมว่าคุณลุงอยากได้ตุ๊กตาตัวไหนนะค๊าบถ้าคุณลุงซื้อคุณลุงจะเป็นลูกค้าคนแรกของผมเลยนะผมจะลดราคาให้คุณลุงเยอะๆเลย^^" 

"ตัวนี้ครับแต่ไม่ต้องลดให้ลุงก็ได้ครับ" ผมชี้ไปที่ตุ๊กตาตัวเดิม

"แต่คุณลุงเป็นคนไทยเหมือนผมผมจะขอให้แม่ลดราคาให้เดี๋ยวผมวิ่งไปตามแม่มาให้นะค๊าบคุณลุงรออยู่ตรงนี้ห้ามไปไหนนะ"

"ไม่เป็นไรครับไม่ต้องไปเรียกแม่มาหรอก" ผมสงสารลูกถ้าแกต้องวิ่งไปตามใบบัวและอีกอย่างผมก็ยังไม่กล้าที่จะเผชิญหน้ากับเธอในตอนนี้

"ทำไมเหรอค๊าบ คุณลุงไม่เอาแล้วเหรอ" เด็กน้อยหน้าเศร้าลงทันทีด้วยความผิดหวังเพราะคิดว่าผมเปลี่ยนใจที่จะไม่ซื้อของ

"ซื้อซักชิ้นเถอะนะค๊าบ วันนี้แม่ผมยังขายไม่ได้เลยผมสงสารแม่ แม่นั่งตากแดดมาทั้งวันแล้ว" แววตาของลูกที่เริ่มจะมีน้ำตาทำเอาผมแทบจะวิ่งเข้าไปกอดแต่ก็ทำไม่ได้

"ลุงเหมาหมดเลย"

"หาาา จริงเหรอค๊าบคุณลุงไม่ได้โกหกผมใช่มั้ยค๊าบ" ลูกพูดกับผมด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นพร้อมกับเอามือป้อมๆเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาทางหางตาของตัวเอง

"ครับลุงจะเหมาหมดเลยเอาทุกตัวที่มีเลย เดี๋ยวลุงไปเอาเงินที่รถก่อนนะแล้วเดี๋ยวลุงจะกลับมาเอา" ผมพูดกับลูกแต่ผมคงไม่กล้ามาเอาของเองแต่ผมจะให้คนของผมมาเอาแทนเพราะถ้าผมจะต้องเหมาของทั้งหมดแน่นอนว่าใบบัวต้องกลับมาจัดการแพคของใส่กล่องให้ผมยังไม่อยากให้เธอรู้ว่าผมตามมาหาเธอที่นี่ แต่พอผมกำลังจะเดินหันหลังกลับแกก็รีบวิ่งมาหาผมทันที

"กลับมาแน่นะค๊าบคุณลุงคุณลุงไม่หลอกผมใช่มั้ย" แกเงยหน้าถามผมเหมือนแกจะกลัวผมจะไม่กลับมาอีกแกจับมือผมเขย่าเบาๆ เป็นครั้งแรกที่ผมได้สัมผัสตัวของลูกมือน้อยๆของแกนุ่มมากผมนั่งยองๆเพื่อให้ระดับความสูงของเราใกล้เคียงกันก่อนที่ผมจะมองไปที่แววตาของที่ แววตาของแกเหมือนใบบัวมาก 

"ลุงสัญญาครับ" ผมจับไปที่ไหล่น้อยของลูก

"สัญญานะค๊าบ" แกชูนิ้วก้อยเล็กของแกขึ้นมาข้างนึงผมยิ้มแล้วเอานิ้วก้อยของตัวเองคล้องกับนิ้วน้อยๆนั้น

"ถ้างั้นเดี๋ยวผมรีบวิ่งไปตามแม่ก่อนนะค๊าบ"

"เอ่อ ลุงขอกอดทีนึงได้มั้ยครับ"

"ทำไม่ต้องกอดด้วยเหรอค๊าบ คุณลุงไม่มีลูกให้กอดเหรอ"

"มีครับแต่ลูกของลุงไม่ได้อยู่กับลุงลุงคิดถึงลูกของลุงมากลุงก็เลยอยากกอดเราแทน..ได้มั้ย" ผมขอร้องลูกเสียงสั่นโดยที่ผมพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลพยายามไม่ทำให้ตัวเองอ่อนแอต่อหน้าลูก

"อืมมมม อันที่จริงแม่สอนว่าห้ามให้ใครมาจับหรือมากอดเพราะเดี๋ยวเขาจะพาผมไปจากแม่แต่สำหรับคุณลุงสุดหล่อใจดีผมยอมให้กอดก็ได้ค๊าบแต่แค่แป๊บเดียวน๊าเพราะเดี๋ยวแม่มาเจอผมจะโดนดุ" พูดจบลูกก็อ้าแขนเพื่อให้ผมได้กอด ผมรีบกอดแกทันที ผมกอดแกแน่นมากกอดด้วยความคิดถึง วินาทีที่ได้กอดลูกน้ำตาของผมมันก็ไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่กอดไปน้ำตาก็ไหลไปผมรีบเช็ดเพราะกลัวว่าลูกจะตกใจที่เห็นผมร้องไห้

"เดี๋ยวลุงมานะ"

"ค๊าบรีบมานะค๊าบคุณลุุง"