แค่เมียคนใช้ นิยาย บท 75

ใบบัว...

"เอ๋...คุณลุงสุดหล่อใจดีนี่นา"

"???" ฉันไม่เข้าใจที่ลูกพูดแต่ตอนนี้แกวิ่งมาหาฉันแต่สายตาของแกมองไปที่คุณฟิวแล้วยกมือไหว้ก่อนจะยิ้มให้เหมือนรู้จักกัน

"สวัสดีค๊าบคุณลุงสุดหล่อใจดี"

"สวัสดีครับดีใจจังที่จำลุงได้^^" 

"ก็คุณลุงเป็นลูกค้าที่หล่อที่สุดนี่ค๊าบ แม่ค๊าบคุณลุงคนนี้ไงที่เหมาของที่ร้านของเรา" ฟ้าครามชี้ไปที่คุณฟิวที่ยังยืนยิ้มอยู่หน้ารั้วบ้าน  ฉันเพิ่งรู้ว่าเป็นเขาที่มาเหมาของที่ร้านจนหมดแต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ฉันใจอ่อนหรือต้องขอบคุณเขา

"ลุงมีของฝากมาให้ครามด้วยนะครับ"

"เอ๋??ของฝากอะไรเหรอค๊าบ"

"นี่ไงครับ" คุณฟิวชูมือทั้งสองข้างที่มีถุงของเล่นเยอะแยะมากมายหลายสิบถุงขึ้นมา ของเล่นพวกนี้คือของเล่นที่แกอยากได้แต่ฉันให้แกเลือกแค่ตัวเดียวเท่านั้น

"โหหหหห ซุปเปอร์ฮีโร่ที่ผมอยากได้นี่นา"

"ใช่แล้วครับลุงซื้อมาให้คราม"

"ซื้อมาให้ผมจริงๆเหรอค๊าบ"

"จริงครับ"

"แต่ว่าผมต้องถามแม่ก่อนว่าให้ผมรับมั้ย แม่เคยสอนว่าห้ามรับของจากคนแปลกหน้า" ถึงแกจะอยากได้มากแค่ไหนแต่แกก็ไม่ลืมในสิ่งที่ฉันเคยสอนว่าถ้ามีใครให้ของแกต้องถามฉันก่อนว่าสมควรรับหรือไม่เพราะเราไม่รู้ว่าคนที่ให้ของเรามาเขามีเจตนาดีหรือไม่ดี ฉันไม่อยากให้ลูกเป็นเด็กเห็นแก่ได้ใครให้อะไรมาก็รับหมด

"แม่ค๊าบผมรับของเล่นจากคุณลุงได้ไหมค๊าบ" ลูกเดินมาจับมือฉันพร้อมกับพูดด้วยแววตาที่มีความหวังว่าฉันจะอนุญาต

"พี่ตั้งใจซื้อมาให้ลูกนะพี่รู้ว่าลูกอยากได้" คุณฟิวบอกกับฉันด้วยน้ำเสียงไม่ได้ดังมากอาจจะเป็นเพราะเขากลัวว่าลูกจะได้ยิน

"ขอโทษนะคะฉันคงอนุญาตไม่ได้ฉันไม่อยากให้ลูกเป็นเด็กที่เห็นแก่ได้"

"แต่ว่า"

"คุณกลับไปซะเถอะค่ะ ครามครับเราเข้าบ้านกันนะ" ฉันรีบจูงมือลูกเข้าไปในบ้านทันทีโดยทิ้งให้เขายืนอยู่หน้าบ้านเพียงลำพัง

หนึ่งชั่วโมงต่อมา...

"แม่ค๊าบคุณลุงยังอยู่หน้าบ้านอยู่เลยค๊าบแม่" ฟ้าครามยืนเกาะหน้าต่างมองออกไปตรงหน้าบ้านแล้วหันมาพูดกับฉันที่กำลังนั่งพับเสื้อผ้าของลูกใส่ตะกร้าอันที่จริงฉันก็รู้อยู่แล้วว่าเขายังไม่ไปไหนแต่ฉันก็ไม่ได้สนใจคิดว่าเดี๋ยวเขาก็คงกลับไปเองแต่ว่าตอนนี้ข้างนอกเริ่มเย็นหิมะกำลังเริ่มตกแต่เขาก็ยังยืนอยู่ที่เดิมไม่ไปไหน

"แม่ค๊าบคุณลุงจะหนาวมั้ยค๊าบ"

"แม่ค๊าบผมสงสารคุณลุงจังเลยค๊าบ"

"แม่ค๊าบบบบ"

สุดท้ายฉันก็ต้องเปิดประตูเพื่อให้เขาเข้ามาหลบในบ้านเพราะลูกขอร้อง เนื้อตัวของเขาเปียกชื้นเพราะหิมะที่เกาะติดตามตัวเริ่มละลาย ฉันเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวออกมาให้เขาเพื่อเช็ดผมเช็ดตัว

"ขอบคุณครับ" ฉันไม่ชินเลยสักนิดที่เขาพูดกับฉันแบบนี้ 

"คุณลุงหนาวมั้ยค๊าบ"

"ตอนแรกหนาวครับแต่ตอนนี้ไม่หนาวแล้ว"

"ผมคุณลุงเปียกหมดเลย คุณลุงต้องเช็ดให้แห้งนะค๊าบไม่งั้นจะไม่สบาย"

"ขอบคุณนะครับที่เป็นห่วงลุง" ฉันแอบนั่งมองสองคนพ่อลูกคุยกันแต่พอเขาหันมาฉันก็รีบก้มหน้าพับเสื้อผ้าต่อ

"ฮัดชิ้ว!!!" 

"คุณลุงเป็นหวัดแล้วแน่ๆเลย แม่ค๊าบคุณลุงเป็นหวัดค๊าบ" ลูกเดินมาบอกฉันฉันรู้ว่าลูกต้องการให้ฉันไปเอายามาให้คุณลุงใจดีของแก

ฉันเดินเข้ามาในครัวเพื่อหายาแล้วก็กดน้ำอุ่นใส่แก้วให้คุณฟิวเพื่อให้เขาทานกับยาแก้ไข้หวัด

หมับ!!!

"บ้านเมียก็เหมือนบ้านผัวนั่นแล่ะ"

"ฉันไม่ใช่เมียของคุณ เมียของคุณก็อยู่ที่เมืองไทยโน่น"

"เมียพี่จะอยู่ที่โน่นได้ยังไง พี่มีเมียแค่คนเดียวก็คือบัว ใบบัวคนนี้คนเดียวคือเมียของพี่ พี่ไม่เคยมีอะไรกับใครทั้งนั้นจะให้พี่สาบานก็ได้ถ้าพี่โกหกขอให้พี่ตาย"

"ไม่ต้องมาสาบานเพราะถึงมันจะเป็นเรื่องจริงมันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน"

"ที่พี่บอกก็เพราะพี่อยากให้บัวรู้ว่าพี่มีบัวแค่คนเดียวพี่ไม่เคยคิดที่จะมีใครหรือหาใครมาแทนที่บัวเลย"

"ฉันต้องดีใจต้องภูมิไหม" ฉันถามเขาอย่างประชดประชัน

"แน่นอนสิบนโลกใบนี้จะมีผู้ชายสักกี่คนที่จะรักเดียวใจเดียวมีเมียเดียว" รักเดียวใจเดียว??เขาพูดแบบนี้เพื่ออะไร

"บัวครับ..พี่รู้ว่าที่ผ่านมาพี่มันเลวพี่มันชั่วทำร้ายเราและเป็นสาเหตุให้....บัวแท้งลูก" เขารู้ได้ยังไงกันว่าฉันเคยแท้งลูก

"พอพี่รู้พี่เสียใจมาก พี่ทำให้นางฟ้าน้อยต้องจากเราไป"

"คุณรู้เรื่อง..นางฟ้าน้อยเหรอ"

"อื้ม พี่เจอสมุดเล่มนึงมันเลยทำให้พี่รู้ว่าบัวต้องเจอต้องผ่านความเจ็บปวดมามากแค่ไหน"

"ฮึก ฮึก ฮึก" ฉันร้องไห้ทรุดตัวนั่งลงกับพื้นเพราะคิดถึงนางฟ้าน้อย

"พี่ขอโทษที่ทำให้ลูกไม่ได้อยู่กับเรา แต่พี่สัญญากับแกว่าอีกไม่นานพี่จะทำให้แกกลับมาอยู่กับเราอีกครั้ง"

"หมายความว่ายังไง" เขาพูดเหมือนกับว่าเขาเคยเจอนางฟ้าน้อยของฉัน

"แกมาหาพี่ในวันที่พี่รู้ความจริง แกเรียกพี่ว่าปะป๊า แกบอกว่าแกรอที่จะมาอยู่กับเราเพราะแบบนี้เราควรที่จะ.."

"ไม่ค่ะ ถ้านางฟ้าน้อยจะมาเกิดกับฉันพ่อของแกคงไม่ใช่คุณ"

".ใบบัวทำไมพูดแบบนี้วะ!!!" เขาโมโหแล้วตะคอกใส่ฉันเสียงดังอย่างโมโห