แค่เมียคนใช้ นิยาย บท 76

ฟิว....

"พี่ขอโทษที่ทำให้ลูกไม่ได้อยู่กับเรา แต่พี่สัญญากับแกว่าอีกไม่นานพี่จะทำให้แกกลับมาอยู่กับเราอีกครั้ง"

"หมายความว่ายังไง" ใบบัวทำหน้างงไม่เข้าใจ ผมก็เลยดึงเธอเข้ากอดให้แน่นขึ้นแล้วก็พูดในสิ่งที่คิด

"แกมาหาพี่ในวันที่พี่รู้ความจริง แกเรียกพี่ว่าปะป๊า แกบอกว่าแกรอที่จะมาอยู่กับเราเพราะแบบนี้เราควรที่จะ.." ผมใช้สายตาสื่อแทนความหมายแต่...

"ไม่ค่ะ ถ้านางฟ้าน้อยจะมาเกิดกับฉันพ่อของแกคงไม่ใช่คุณ" อะไรคือพ่อไม่ใช่ผมวะ แล้วแบบนี้จะไม่ให้ผมโมโหได้ยังไงกัน

"ใบบัวทำไมพูดแบบนี้วะ!!!" ผมตะคอกใส่เธออย่างลืมตัว เธอมองหน้าผมจนผมรู้สึกตัวว่าเผลอพูดไม่ดีกับเธออีกจนได้ 

"เอ่อ คือพี่.."

"คุณออกไปได้แล้วค่ะ อ่ะนี่ค่ะน้ำอุ่นกับยาคุณกินซะแล้วพอหิมะหยุดตกคุณก็กลับไปและไม่ต้องมาที่นี่อีกฉันไม่ต้องการให้พี่ศิวารู้ว่าคุณมายุ่งวุ่นวายกับฉันกับลูกพี่ศิวาเค้าอาจจะไม่พอใจที่เห็นคุณอยู่ที่นี่เพราะเรากำลังจะแต่งงานกันในอีกไม่ช้านี้" หึ ผมมองมองหน้าแม่ของลูกที่กุเรื่องเป็นตุเป็นตะเพื่อให้ผมยอมไปจากที่นี่โดยที่เธอไม่รู้ว่าการที่ผมมาที่นี่มาอยู่ตรงนี้มันคือความต้องการของไอ้ศิวามันต้องการที่จะให้ผมง้อใบบัวมันบอกว่ามันอยากให้ใบบัวมีความสุข ผมเชื่อมันเลยจริงๆ จะมีผู้ชายแบบนี้ในโลกสักกี่คนที่ยอมให้คนที่ตัวเองรักมีความสุขกับคนอื่น เป็นผมๆไม่ยอมหรอก

"แม่ค๊าบบบบ ครามง่วงแล้วค๊าบบบ" ฟ้าครามเดินตาปรือกอดหุ่นยนต์ตัวโปรดมาหาใบบัวที่ห้องครัวด้วยใบหน้าที่บ่งบอกว่าแกคงจะง่วงสุดๆ

"ฉันจะพาลูกไปเข้านอนส่วนคุณฉันอนุญาตให้นั่งรอที่ห้องรับแขกพอหิมะหยุดคุณก็กลับไปได้เลย" ใบบัวพูดจบประโยคแกก็เดินไปอุ้มลูกแล้วพาเดินไปยังห้องที่ผมคิดว่าน่าจะเป็นห้องของลูกเพราะหน้าห้องมีป้ายชื่อแขวนไว้ว่า ห้องพี่ฟ้าคราม นั่นก็แสดงว่าอีกห้องนึงที่ติดกันน่าจะเป็นห้องนอนของใบบัว หึ ผมยิ้มร้ายอย่างคนมีแผนก่อนจะเดินตามเธอออกมาแล้วนั่งอยู่ที่ห้องนั่งเล่นตามที่ใบบัวบอก พอเธอเห็นว่าผมยอมทำตามที่เธอบอกเธอก็ปิดประตูห้องนอนของลูกทันที

ใบบัว....

"แม่ค๊าบ" ในขณะที่ฉันกำลังห่มผ้าให้ฟ้าครามแกก็เรียกฉันด้วยสายตามีคำถาม

"ว่าไงครับลูก"

"ผมลืมถามชื่อคุณลุง แม่รู้มั้ยครับว่าคุณลุงใจดีชื่ออะไร"

"ลุงเค้าชื่อ...ลุงฟิวครับลูก" ฉันตอบคำถามของลูก

"ทำไมคุณลุงฟิวถึงใจดีซื้อของเล่นให้ครามเยอะแยะเลยล่ะค๊าบแม่"

"เอ่อออ.." ฉันไม่รู้จะตอบลูกว่ายังไงเหมือนกันเพราะไม่ทันคิดว่าลูกจะถามคำถามนี้

"หรือคุณลุงคิดถึงลูกของคุณลุง"

"หมายความว่ายังไงครับแม่ไม่เข้าใจ"

"เมื่อตอนที่คุณลุงมาซื้อของคุณลุงขอกอดครามแล้วบอกกับครามว่าลุงคิดถึงลูกลุงกอดลูกไม่ได้ก็เลยขอกอดครามแทน "

"ครามก็ยอมให้คุณลุงกอดเหรอครับ" ที่ฉันถามเพราะปกติฟ้าครามจะไม่ยอมให้ใครจับตัวได้ง่ายๆเพราะฉันเคยสอนลูกเอาไว้ว่าห้ามให้คนแปลกหน้าเข้าใกล้หรือจับตัว"

"บัวจ๋าาา พี่ขอโทษ บัวยกโทษให้พี่ได้มั้ยครับ" เขาหลับตาและยังคงเพ้อต่อไปไม่หยุดในขณะที่ฉันกำลังเช็ดตัวให้เขาอยู่ ฉันพยายามไม่สนใจคิดแค่ว่ารีบๆเช็ดแล้วก็จะเอายาแก้ไข้ให้เขากินแล้วปล่อยให้เขานอนที่นี่ส่วนฉันจะไปนอนกับลูกแทน 

"คุณฟิวตื่นมาทานยาค่ะ" ฉันพยายามยกศีรษะของเขาให้ขึ้นมาจากหมอนเพื่อให้เขาได้ทานยาแก้ไข้เพราะลำพังแค่เช็ดตัวมันอาจจะช่วยได้ไม่มาก

"ฮือออ ไม่กิน" เขาสายหน้าทั้งที่ยังหลับตา

"ไม่กินก็ไม่หายนะคะ" ฉันพยายามที่จะเอายาใส่ปากแต่เขาไม่ยอมกิน

"ไม่หายก็ปล่อยให้ตายไปเลย เมียไม่รัก ฮือออ" นี่สรุปเขาเพ้อหรือเขาพูดกับฉันกันแน่

"คุณฟิวอย่ามาทำแบบนี้นะ คุณตื่นขึ้นมาทานยาเดี๋ยวนี้" 

"........" เงียบไร้เสียงตอบรับ

"ถ้าไม่ทานก็แล้วแต่คุณนะคะฉันช่วยคุณได้แค่นี้" ฉันล้มเลิกความคิดที่จะให้เขาทานยาในเมื่อเขาไม่ให้ความร่วมมือฉันก็จะไม่บังคับ ฉันวางยาแก้ไข้ในมือลงในถาดก่อนจะขยับตัวลุกออกมา

"ว๊ายยยย!!!!" ฉันตกใจเมื่อจู่ๆตัวของฉันก็ถูกกระชากลงไปนอนบนที่นอนแล้วท่าที่ฉันนอนตอนนี้ก็คือฉันนอนทับร่างของเขาอย่างพอเหมาะพอเจาะทำให้ใบหน้าของเราใกล้กันไม่ถึงคืบ เขาค่อยๆลืมตาขึ้นมาแล้วยิ้มให้กับฉันโดยที่มือทั้งสองข้างของเขากอดเอวฉันเอาไว้ทำให้ฉันไม่สามารถลุกออกไปจากตัวเขาได้ในตอนนี้

"เมียจ๋าาา ผัวคิดถึงเมียจังเลยค๊าบบบบ"