แค่เมียคนใช้ นิยาย บท 77

ฟิว...

"เมียจ๋าาา ผัวคิดถึงเมียจังเลยค๊าบบบบ" ผมยิ้มให้คนด้านบนที่ตอนนี้ใบหน้าของเธออยู่ห่างกับผมไม่ถึงคืบ

"นี่ตกลงคุณป่วยจริงหรือเปล่า"

"จริงสิ ตัวร้อนขนาดนี้"

"ถ้าอย่างนั้นคุณก็ทานยาแล้วก็นอนพักซะ"

"ไม่อยากนอนอ่ะอยากทำอย่างอื่น"

"ทำ..ทำอะไร"

"รู้อยู่ไม่น่าถามเลยนะครับเมีย"

"ฉันไม่ใช่เมียของคุณ"

"อ่ะไม่ใช่เมียงั้นก็เป็นแม่ของลูกก็ได้อ่ะ"

"ฉันจะไม่เป็นอะไรกับคุณทั้งนั้น ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะฉันจะไปนอนห้องลูกส่วนห้องนี้ฉันยกให้"

"ไม่เอาดินอนด้วยกันเถอะจะไปนอนเบียดลูกทำไมล่ะ หื้มมม"

"ใครจะยอมนอนกับคุณ เราไม่ได้เป็นอะไรกัน"

"อย่าพูดแบบนี้สิครับเมีย ผัวคิดถึงเมียใจจะขาด จุ๊บ จุ๊บ จุ๊บ" ผมอาศัยจังหวะที่เธอไม่ทันระวังตัวจูบแก้มเธอไปหลายทีด้วยความคิดถึง

"นี่คุณฟิว คุณไม่มีสิทธิ์มาทำแบบนี้กับฉันนะ"

"แล้วต้องทำยังไงถึงจะมีสิทธิ์ล่ะครับหื้มมม"

"ไม่มี"

"ทำไมใจร้ายจัง"

"คงไม่เท่ากับที่คุณเคยทำหรอกมังคะ"

"ผัวรู้ว่าเมื่อก่อนผัวทั้งเลวทั้งโง่ทั้งนิสัยไม่ดี ผมยอมรับผิดทุกอย่างเลย"

"..........." ผมทำหน้าเศร้าเผื่อเธอจะสงสารแค่เธอเงียบครับเงียบมาก

"ผัวคิดถึงเมียใจจะขาดขอผัวได้นอนกอดเมียสักคืนเถอะนะ หรือถ้าจะให้มากกว่ากอดก็ไม่ว่านะผัวยินดี"

"ไม่ได้ฉันไม่ให้คุณกอดหรือทำอะไรทั้งนั้น ฉันบอกแล้วว่าฉันกำลังจะแต่งงานกับพี่ศิวาเราไม่ควรจะมาทำอะไรกันแบบนี้ ฉันไม่อยากทำผิดต่อว่าที่เจ้าบ่าวของฉัน"

"ก็แค่ว่าที่เจ้าบ่าวจะมาสู้ผัวได้ยังไง"

"โทษทีนะคะฉันไม่มีผัวค่ะแต่อนาคตผัวน่ะมีแล้วชื่อว่าศิวา" เธอพูดเหมือนไม่แคร์ความรู้สึกของผมเลย เธอใจดำใจร้ายกับผมมาก

"เพราะฉะนั้นฉันขอความกรุณาคุณเอามือออกจากตัวของฉันเดี๋ยวนี้"

"ไม่ปล่อย เรื่องอะไรจะยอมปล่อยกว่าจะเข้ามาถึงในนี้ผัวต้องทนยืนหนาวอยู่หน้าบ้านตั้งหลายชั่วโมง"

"ฉันไม่ได้ขอร้องหรือบังคับคุณนี่คุณไปยืนของคุณเอง"

"ก็ผัวอยากเจอหน้าลูกหน้าเมียนี่นา"

"นี่!!!อื้ออออ" ผมคว้าท้ายทอยของใบบัวให้ก้มลงมาแล้วผมก็จูบเธออย่างดูดดื่ม อากาศเย็นเป็นใจขนาดนี้ยังไงคืนนี้ผมต้องทำให้เธอใจอ่อนยอมผมให้ได้

"โอเคครับพี่ไปรอข้างนอกนะ"

"อืม" หลังจากที่เขาใส่เสื้อผ้าแล้วเดินออกไปฉันก็รีบเข้าไปจัดการตัวเองในห้องน้ำก่อนจะเดินออกมาจากห้องเพื่อหายาทานเพราะวันนี้ฉันต้องไปทำงานบ้านป้าแมรี่

"อร่อยจังเลยค๊าบคุณลุง^^"

"อร่อยก็ทานเยอะๆนะครับ"

"ค๊าบบบบ^^" พอฉันเดินออกมาฉันก็เห็นว่าฟ้าครามกำลังนั่งทานอาหารเช้าอยู่ซึ่งฉันไม่รู้ว่าคุณฟิวไปเอามาจากไหนหรือเขาทำให้ลูกกินเอง แต่มันจะเป็นไปได้ยังไงเขาทำอาหารไม่เป็นนี่นา

"แม่ค๊าบบบมาทานข้าวต้มเร็วค๊าบบบคุณลุงฟิวทำอร่อยมากเลยค๊าบบบ" พอลูกเห็นฉันเดินมาแกก็รีบเรียกทันทีทำให้คุณฟิวที่กำลังง่วนอยู่หน้าเตาหันมามอง

"มาทานข้าวต้มหมูเร็วพี่เพิ่งทำเสร็จ กำลังร้อนๆเลยทานเสร็จเดี๋ยวจะได้ทานยาต่อ" คุณฟิวพูดพร้อมกับหันไปตักข้าวต้มในหม้อที่ส่งกลิ่นหอมใส่ชามแล้วนำมาวางไว้ที่โต๊ะ

"ขอบคุณค่ะ" ฉันกล่าวขอบคุณเขาเพราะตอนนี้ฉันยอมรับเลยว่าฉันไม่มีแรงที่จะทำอะไรทั้งนั้น ฉันเดินมาที่โต๊ะกินข้าวเขาก็มาขยับเก้าอี้ให้ฉันนั่งก่อนจะเดินไปหยิบน้ำในตู้แล้วนำมาวางไว้ให้ฉันพร้อมกับยาแก้ไข้หวัดสองเม็ด ฉันเงยหน้ามองเขาเขาก้มลงมามองฉันพร้อมกับยิ้มให้ฉันอย่างอบอุ่นทำให้ฉันต้องรีบหลบสายตาคู่นั้นเพราะมันทำให้ฉันหวั่นไหว ฉันต้องไม่หวั่นไหวสิฉันต้องเข้มแข็ง

"อร่อยมั้ย" เขาถามฉันเมื่อฉันตักข้าวต้มใส่ปากคำแรกคือใบหน้าของเขาลุ้นมากแต่ฉันแค่พยักหน้าให้เป็นคำตอบเท่านั้น ฉันยอมรับเลยว่าเขาทำข้าวต้มได้อร่อยมากขนาดฉันป่วยจนไม่รับรู้รสชาติของอาหารแต่ฉันมันกลับอร่อยอย่างประหลาดหรือมันคืออาหารจานแรกที่เขาทำให้ฉันทาน

"เป็นครั้งแรกเลยนะที่พี่ทำเมนูนี้ที่พี่ทำเป็นเพราะพี่โทรถามแม่เฟื่องน่ะพี่บอกว่าบัวไม่สบายตัวร้อนมากพี่ก็เลยอยากทำข้าวต้มให้บัวกับลูกได้ทานแม่เฟื่องก็เลยสอนวิธีการทำพี่ก็ลองทำตามที่แม่บอกทุกขั้นตอนเลยนะ แต่ขาดแค่กระเทียมเจียวที่ไม่มีพี่ก็เลยไม่ได้ใส่ ว่าแต่มันอร่อยจริงๆใช่ไหมครับ"

"แล้วทำไมคุณไม่ชิมเองล่ะจะได้รู้ว่ามันอร่อยจริงหรือเปล่า" ฉันถามเขาเพราะเขาเอาแต่ถามฉันว่ามันอร่อยไหมโดยที่เขาก็ไม่ยอมทานฝีมือตัวเอง

"พี่กลัวบัวกับลูกไม่อิ่มน่ะก็เลยไม่ทานดีกว่า" เขาพูดจบฉันก็เลยเดินไปที่หน้าเตาแล้วจัดการตักข้าวต้มมาวางไว้ตรงหน้าของเขา

"ทานสิคะ" ฉันต้องบอกให้เขาทานเพราะเขาเอาแต่จ้องถ้วยข้าวต้มของตัวเองที่ฉันเพิ่งนำมาวางโดยไม่แตะต้องมัน

"ขอบคุณนะครับ" เขายิ้มให้ฉันด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแล้วเริ่มลงมือตักข้าวต้มทานก่อนที่ฉันจะเดินกลับมานั่งทานของตัวเองต่อ